สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 353

บทที่ 353 เกิดเรื่องกับกองคาราวานตระกูลฉินแล้ว

บทที่ 353 เกิดเรื่องกับกองคาราวานตระกูลฉินแล้ว

“ท่านวางใจเถอะ ข้าจะช่วย” มู่ซืออวี่ให้สัญญา

ในเมื่อเป็นคนที่ลู่อี้ต้องการปกป้อง ไม่ว่าจงอ๋องผู้นั้นจะน่าเกลียดน่าชังเพียงใด นางก็จะไม่ไปโต้แย้งกับเขา

จากนั้นมู่ซืออวี่ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการปรับปรุงมื้ออาหารของจงอ๋องและเหวินอี้ ในการทำอาหารบำรุงร่างกายพวกเขา นางมักจะปรึกษากับหมอเทวดาที่รักษาทั้งคู่เพื่อปรับปรุงสูตรอาหารให้เหมาะสม

หลังจากรักษาด้วยยาและอาหารควบคู่กันไป สีหน้าของเหวินอี้ก็ค่อย ๆ แจ่มใสขึ้นทีละน้อย

ส่วนจงอ๋องนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลข้างเคียงจากการรักษาหรือไม่ เพราะหลังจากขจัดพิษออกไปแล้ว กลับรู้สึกว่าเขาไม่โหดเหี้ยมและร้ายกาจดังเดิม เพียงแค่ดูเหมือนชายหนุ่มที่อารมณ์ร้ายเท่านั้น

“เหนื่อยจะตายแล้ว” มู่ซืออวี่ลากร่างกายอันเหนื่อยล้าของนางกลับไปยังที่พัก “ถึงแม้วันนี้จะมีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นก็ไม่ต้องมาหาข้าอีก ข้าต้องการพักผ่อนสักสองสามวัน”

“บ่าวจะนวดให้เจ้าค่ะ” จื่อซูเอ่ย

“นวดตรงบ่า ข้าปวดเจียนตายแล้ว”

วันนั้นในแต่ละเดือนของสตรีเป็นช่วงเวลาที่ยากเย็นที่สุดแล้ว ถึงแม้ร่างกายของนางจะทำด้วยเหล็กก็ยังมีวันที่นุ่มนิ่มเป็นปุยฝ้าย สองสามเดือนมานี้ ชีวิตนางหมุนไปหมุนมาราวกับลูกข่างก็ไม่ปาน

“งานแสดงสินค้าเริ่มต้นได้เป็นอย่างดี กิจการของเรากำลังเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ เรือนย่อยก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ถึงเวลาที่ฮูหยินจะได้พักผ่อนดี ๆ แล้วเจ้าค่ะ” จื่อเยวี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ดูชุดนี้สิเจ้าคะ ถึงแม้จะสวยงามเพียงใด แทนที่จะแขวนมันไว้ให้ดี หลังจากสวมใส่แล้วสุดท้ายท่านก็มักจะโยนทิ้งเช่นนี้ บนชุดจึงมีรู ถึงแม้จะได้รับการซ่อมแซมก็ย่อมเหลือร่องรอยทิ้งไว้ในอนาคต เช่นเดียวกันกับร่างกายของฮูหยิน ท่านไม่อาจหักโหมและปล่อยปละละเลยจนเกินไปเป็นอันขาดนะเจ้าคะ!”

จื่อซูเอ่ยคำพูดที่สละสลวยเต็มไปด้วยเหตุและผลเหล่านี้เองไม่ได้ แต่สิ่งที่จื่อเยวี่ยนกล่าวมานั้นทั้งน่าฟังและสมเหตุสมผล นางจึงได้แต่พยักหน้าซ้ำ ๆ เป็นการเห็นด้วย

เจิ้งซูอวี้เคาะประตู “ซืออวี่ มีเรื่องด่วน”

มู่ซืออวี่ “…”

นางนอนอยู่ตรงนั้น มองสาวใช้ทั้งสองคน

สาวใช้ทั้งสองมองนางด้วยสายตาสงสารอย่างสุดซึ้ง

จื่อเยวี่ยนวางเสื้อผ้าที่กำลังปะชุนแล้วเดินไปเปิดประตู

ทันทีที่เจิ้งซูอวี้เข้ามา นางก็เอ่ยด้วยความกระวนกระวายใจ “กองคาราวานตระกูลฉินเกิดเรื่องแล้ว”

“ค่อย ๆ พูด ไม่ต้องรีบร้อน” มู่ซืออวี่กล่าว “เกิดอะไรขึ้น?”

“พวกเขาพบโจรป่า ทั้งกองคาราวานถูกจับเป็นตัวประกัน โจรป่าเหล่านั้นยังส่งจดหมายมาให้นายน้อยของตระกูล ให้นำเงินไปไถ่ตัวคนออกมาอีกด้วย”

“สินค้าของเราครั้งนี้ก็ส่งไปกับตระกูลฉิน”

“มิผิด อีกทั้งยังไม่น้อย”

มู่ซืออวี่ค่อย ๆ ลุกขึ้น

“ฮูหยิน ทำอย่างไรดีเจ้าคะ? ต้องแจ้งทางการหรือไม่?” จื่อซูถาม

“ไปเชิญพี่ใหญ่เซี่ยมา” มู่ซืออวี่บอกจื่อซู “เขาย่อมรับมือกับเรื่องเช่นนี้ได้ดีกว่า”

“จริงสิ พี่ใหญ่เซี่ยไม่ใช่ธรรมดา” เจิ้งซูอวี้เอ่ย “ก่อนที่พวกท่านจะมาที่นี่ ร้านเรามักจะเจออันธพาลมารังควานครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าตั้งแต่พวกท่านปรากฏตัวก็ไม่มีใครมาวุ่นวายอีกเลย ข้าคิดว่าพวกเขากลับตัวกลับใจแล้ว ต่อมาข้าบังเอิญเห็นอันธพาลเหล่านั้นเคารพพี่ใหญ่เซี่ยและทำงานให้เขา”

เซี่ยคุนมาถึงที่นี่ เมื่อเขาทราบเรื่องราวแล้วจึงเอ่ยว่า “ข้าจะจัดการเอง”

“ตระกูลฉินจะทำอย่างไร?” เจิ้งซูอวี้ถาม

“ข้าจะไปหารือเรื่องนี้กับคุณชายฉิน เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า” เซี่ยคุนกล่าว “ฮูหยิน ช่วงนี้ต้องลำบากสักหน่อยแล้ว ช่วยเฝ้าดูทางด้านจงอ๋องเสียหน่อย”

เซี่ยคุนรุดไปที่ตระกูลฉินในคืนนั้นทันที

ฉินเหวินหานได้ยินว่า ‘เรือนกรุ่นฝัน’ ส่งคนมาจึงบอกให้ผู้จัดการแต่ละร้านออกไป แล้วให้คนพาเซี่ยคุนไปหารือกันที่ห้องตำรา

“นายน้อย ข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ดังนั้นข้าจะไม่อ้อมค้อมแล้ว…” เซี่ยคุนเอ่ยขึ้น “ได้ยินว่ากองคาราวานของตระกูลฉินถูกโจรป่าโจมตี โปรดเล่าต้นสายปลายเหตุให้ข้าฟังอย่างถี่ถ้วน”

“ได้ ข้าจะเล่าให้ฟัง” ฉินเหวินหานนำจดหมายเรียกค่าไถ่ที่โจรป่าส่งมาให้ออกมาจากลิ้นชัก “นี่เป็นสิ่งที่โจรป่าเหล่านั้นส่งมา”

หลังจากอ่านจดหมายจบ เซี่ยคุนก็พอทราบสถานการณ์คร่าว ๆ

ฉินเหวินหานยังบอกอีกว่าโจรป่าเหล่านั้นจู่ ๆ ก็โผล่ออกมาอย่างน่าสงสัย

“ท่านเตรียมเงินไปไถ่ตัวคนอย่างที่พวกเขาบอกเถิด ข้าจะไปที่นั่นกับท่าน” เซี่ยคุนเอ่ย

“ท่านเซี่ยตั้งใจจะนำคนไปมากน้อยเพียงใดหรือ?”