สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 354

บทที่ 354 กล่องลับนี้เจ้าเปิดได้หรือไม่?

บทที่ 354 กล่องลับนี้เจ้าเปิดได้หรือไม่?

ณ เรือนกรุ่นฝัน หลังจากได้ยินสิ่งที่เหวินอี้เอ่ย มู่ซืออวี่ก็ก้มลงเปิดลิ้นชักและนำกล่องใบหนึ่งออกมา

“ในเมื่อเจ้าจะไปเมืองหลวงกับจงอ๋อง เช่นนั้นก็นำสิ่งนี้ไปปกป้องตนเอง! เจ้าไม่เหมือนจงอ๋อง ถึงแม้จะถูกพิษกู่แต่พละกำลังของเขาร้ายกาจมาก เจ้าสุขภาพไม่แข็งแรงมาตั้งแต่ยังเด็ก อีกทั้งยังอ่อนแอ หากผู้อื่นอยากฆ่าเจ้าก็ง่ายราวกับคิดจะบี้มด ของสิ่งนี้จะทำให้เจ้ามีโอกาสรอดมากขึ้นหากถึงเวลาจวนตัว”

เหวินอี้เปิดกล่องใบนั้นออก เห็นเพียงกล่องเล็ก ๆ หลายใบอยู่ข้างใน

เมื่อเปิดกล่องแรกออกก็พบว่าข้างในเป็นแหวนหยกสวมหัวแม่มือ

ในกล่องที่สองข้างในเป็นปิ่นหยก

ในกล่องที่สามเป็นกำไลสีดำสนิท มองไปแล้วไม่งดงามนัก ทว่าเหมาะสมกับบุรุษเป็นอย่างมาก

ในกล่องที่สี่เป็นสายคาดเอวเส้นหนึ่ง

“อะแฮ่ม สายคาดเอวไม่ต้อง เส้นนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเจ้า” เมื่อเห็นสายคาดเอวเส้นนั้น มู่ซืออวี่จึงเอากลับมา

เหวินอี้รู้ว่าของเหล่านี้ย่อมไม่เรียบง่ายเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกของพวกมันเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงมองดูข้าง ๆ พบว่ามีกลไกดังคาด โดยเฉพาะกำไลที่สามารถซ่อนคมมีดหรือเข็มไว้ด้านในได้ ทั้งหมดเป็นของดีที่มีไว้เพื่อป้องกันตัว

“ของเหล่านี้เดิมทีเตรียมไว้ให้ใต้เท้าลู่กระมัง?”

“ใช่” มู่ซืออวี่ไม่ปฏิเสธ “ตอนที่ข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก ข้าได้ยินว่าที่นี่มีช่างตีเหล็กที่ฝีมือไม่เลวคนหนึ่ง ข้าจึงวาดแล้วนำไปให้เขาทำให้ เจ้ากำลังจะเข้าเมืองหลวง ยากที่จะคาดเดาสิ่งใดได้ น่าจะต้องการพวกมันมากกว่า”

“ฮูหยินกับข้าพบกันโดยบังเอิญ ไม่เพียงแต่ช่วยข้าจากอันตรายเท่านั้น แต่ยังต่อชีวิตข้า และบัดนี้ก็นำของล้ำค่าเหล่านี้มามอบให้อีก ไม่รู้ว่าชั่วชีวิตนี้ของข้าจะสามารถตอบแทนความเมตตาของฮูหยินได้หรือไม่”

“จะต้องทำได้อย่างแน่นอน ตราบใดที่เจ้าใช้ชีวิตให้ดี ย่อมต้องมีสักครั้งที่เจ้าสามารถตอบแทนข้าได้” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าช่วยเจ้าเพราะเจ้าเป็นคู่หูที่ดีของข้า อีกทั้งช่วงนี้เจ้าก็ช่วยหาเงินให้ข้าได้ไม่น้อย นอกจากนี้ พวกเจ้าเดินทางไปยังเมืองหลวงครั้งนี้ย่อมเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย ข้าไม่อยากได้ยินข่าวร้ายของเจ้า ให้ของช่วยชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ ภายหน้าเข้าไปเมืองหลวงแล้วจะได้ทวงหนี้ได้สะดวกสักหน่อย และยังเพื่อให้เจ้าได้กอดต้นขาของจงอ๋องเอาไว้”

“ข้าจะต้องใช้ชีวิตเป็นอย่างดีแน่นอน” เหวินอี้ยิ้มบาง ๆ

“เช่นนั้น… หวังว่าเจ้าจะโชคดี” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าไม่ไปส่งเจ้าแล้ว”

หลังจากเหวินอี้ไปแล้ว จื่อซูและจื่อเยวี่ยนก็พูดคุยกันเรื่องจงอ๋องกลับไปยังวังหลวง

“เรือนย่อยเพิ่งสร้างแล้วเสร็จ จงอ๋องก็จะกลับไปเมืองหลวงแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าเสียเวลาเปล่าหรือ?”

“อยู่ที่นี่ยังเป็นจักรพรรดิได้ หากกลับไปเมืองหลวง…”

“พวกเจ้าจะกลุ้มใจไปไย? เรือนย่อยสร้างเสร็จแล้ว จะมีใครอยู่อาศัยหรือไม่ก็เป็นเรื่องของพวกเขา เกี่ยวอะไรกับเรา? ถึงอย่างไรเราก็เก็บเงินมาแล้ว ไม่ได้ทำเปล่า ๆ เสียหน่อย” มู่ซืออวี่เอ่ย “ยังไม่มีข่าวจากตระกูลฉินอีกหรือ? จากที่นี่ไปถึงเมืองเตียนอวี้ใช้เวลาเพียงสิบวันเท่านั้น ตามหลักควรมีข่าวกลับมาบ้างแล้ว”

เรื่องที่นี่สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี นางอยากกลับไปยังเมืองฮู่เป่ยแล้ว

อย่างไรก็ตาม ถ้าเซี่ยคุนยังไม่กลับมา นางก็ไม่อาจกลับไปได้

“บ่าวเพิ่งไปถามมาเจ้าค่ะ จนถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราวใด ๆ” จื่อซูเอ่ย

“เอาเถอะ เช่นนั้นก็รออีกสักสองสามวัน” ไม่มีข่าวก็ถือเป็นเรื่องดีเช่นกัน อย่างน้อยก็หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา

เจี่ยงจงเคาะประตูแล้วตะโกนขึ้นมา “อาจารย์! เถ้าแก่เนี้ยฉีขอพบขอรับ”

“เชิญเข้ามา” มู่ซืออวี่กล่าว

ครั้นประตูเปิดออก หร่วนฉีก็ก้าวเข้ามา

“จื่อเยวี่ยน ชงชา”