สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 355

บทที่ 355 งานรื่นเริงก่อนแยกจาก

บทที่ 355 งานรื่นเริงก่อนแยกจาก

ลู่อี้ถูกจงอ๋องเรียกตัวไป กระทั่งกลางดึกจึงกลับมา

มู่ซืออวี่ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ จัดการประชุมสรุปกับคนงานของสาขาทุกคน ให้รางวัลกับคนงานที่ทำผลงานได้ค่อนข้างดีในช่วงเวลานี้ จากนั้นทุกคนจึงทานหม้อไฟอย่างครึกครื้นร่วมกัน

เมื่อลู่อี้กลับมา มู่ซืออวี่กำลังยืนโงนเงนเอนพิงเสา ปัดมือของจื่อซูที่กำลังพยุงนางออก จากนั้นเอ่ยออกมาด้วยท่าทีสับสน “ข้าเดินเองได้”

“ฮูหยิน ท่านเดินได้ แต่ท่านเดินอยู่ในสวนนี้มาครึ่งชั่วยามแล้วนะเจ้าคะ” จื่อซูราวกับกำลังจะร้องไห้ “ฮูหยิน ท่านอย่าดื่มอีกนะเจ้าคะ ภายหน้าอย่าได้ดื่มมากมายถึงเพียงนี้นะเจ้าคะ”

“ให้ข้าจัดการเถอะ” ลู่อี้เอ่ยกับจื่อซู

“นายท่าน สุดท้ายท่านก็กลับมาแล้ว” เมื่อเห็นลู่อี้ จื่อซูจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “บ่าวจะไปทำน้ำแกงสร่างเมาสักหน่อย”

“ไม่ต้องล่ะ ตอนนี้ทำมานางก็ไม่ดื่ม เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ” จากนั้นลู่อี้ก็ช้อนตัวมู่ซืออวี่ขึ้นมา

มู่ซืออวี่กอดคอของลู่อี้ นางจ้องมองเขาแล้วเอ่ยว่า “เจ้าคนนี้เหตุใดถึงได้คุ้นหน้านัก เคยพบที่ใดนะ”

“บางทีอาจเป็นในฝันกระมัง” ลู่อี้เย้าแหย่นาง

วันถัดมา ทุกคนเก็บข้าวของกลับไปยังเมืองฮู่เป่ย

เจิ้งซูอวี้จับมือของมู่ซืออวี่แล้วกล่าวว่า “หลายวันมานี้ข้าได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่างจากท่าน น้อยนักที่ข้าจะรู้สึกชื่นชมใครสักคน ท่านกลับเป็นหนึ่งในนั้น ซืออวี่ รับปากข้า ท่านจะไม่กลายเป็นสตรีเรือนหลัง ท่านจะต้องส่องประกายสว่างไสวเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์อย่างที่ท่านเป็นอยู่ในตอนนี้”

“ท่านก็เป็นคนที่ข้าชื่นชมเช่นกัน” มู่ซืออวี่กล่าว “วางใจเถอะ ข้าคนนี้ไม่รู้จักเกียจคร้าน หากข้าอยู่แต่เรือนหลัง เป็นแค่ภรรยาและมารดาที่ดี ข้าคงเป็นบ้าไปภายในสองสามวัน”

“สามีของท่านรอไม่ไหวแล้ว ข้าจะไม่พูดอะไรแล้ว ตอนที่ข้ากลับไปยังเมืองฮู่เป่ย ข้าค่อยไปพบท่าน” เจิ้งซูอวี้โบกมือ

เมื่อรถม้าเคลื่อนผ่าน ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ มู่ซืออวี่ก็คิดถึงกล่องกลไกนั้นขึ้นมา

นางเอ่ยขึ้นว่า “จื่อซู”

“เจ้าค่ะ” จื่อซูส่งเสียงตอบรับจากข้างนอก

“เจ้าไปบอกเถ้าแก่เนี้ยฉี ลวดลายบนกล่องของนาง ข้าจะศึกษาต่อไป หากมีความคืบหน้าอะไร ข้าจะเขียนจดหมายมาหานาง”

ไม่นานนัก จื่อซูก็กลับมาบอก “ฮูหยิน เถ้าแก่เนี้ยฉีไม่อยู่เจ้าค่ะ ผู้จัดการร้านผู้นั้นบอกว่านางออกจากเมืองไปก่อนแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ช่างเถอะ!” มู่ซืออวี่พักเรื่องนี้ไว้ชั่วคราว

ลู่อี้ดึงมือนางไปกุม “เจ้าผ่ายผอมลงไปมาก”

“ระยะนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายจริง ๆ” มู่ซือวี่เอียงพิงแขนเขา “แต่ไม่เป็นไร ข้าชินแล้ว เกิดเรื่องขึ้นมากมาย แต่เงินก็เพิ่มขึ้นมากเช่นกัน ไม่มีผู้ใดได้ผลตอบแทนมาโดยไม่ต้องเปลืองแรงนี่”

ลู่อี้ลูบผมมู่ซืออวี่เบา ๆ

มู่ซืออวี่คว้ามือของเขามา จากนั้นจึงมองรอยแผลแห่งใหม่

“เหตุใดจึงบาดเจ็บเล่า?”

“ครั้งนี้ปราบโจรป่า” ลู่อี้ไม่ได้ปิดบังนาง “ไม่เป็นไร ตกสะเก็ดแล้ว”

มู่ซืออวี่ดึงมือเขาเข้ามาใกล้ ๆ แล้วเป่าเบา ๆ ราวกับจะสามารถช่วยลบเลือนความเจ็บของเขาได้

ลู่อี้ประคองใบหน้าของนางลงมาแล้วจูบหน้าผากนางแผ่วเบา “ใต้ตาเจ้าคล้ำหมดแล้ว หมู่นี้ไม่ได้นอนหลับเต็มอิ่มเลยใช่หรือไม่? นอนเสียหน่อยเถอะ”

มู่ซืออวี่หลับตาลง

ข้างกายมีคนคุ้นเคย อีกทั้งยังมีกลิ่นอายคุ้นเคยรายล้อม ในที่สุดนางก็ผ่อนคลายลงแล้ว

เซี่ยคุนควบม้าเข้ามาใกล้รถม้า “อย่างที่ใต้เท้าลู่คาดไว้ จงอ๋องเพิ่งออกจากเมืองซูโจว เขาก็โดนลอบสังหารทันที”

“ดูเหมือนจงอ๋องกลับไปยังเมืองหลวงครานี้ เขาจะเคลื่อนไหวอย่างเอิกเกริก” ลู่อี้เอ่ยเสียงเรียบ “คนของท่านตระเตรียมเรียบร้อยแล้วหรือยัง?”

“วางใจ ตั๊กแตนตำข้าวจะจับจักจั่น หารู้ไม่ว่ามีนกกระจอกอยู่ข้างหลัง*[1] นักฆ่าเหล่านั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของเราแล้ว”

“ลำบากท่านแล้ว”

มู่ซืออวี่ได้ยินเสียงมากมายอย่างเลือนราง ทว่าจับใจความไม่ได้ว่าพวกเขากำลังเอ่ยถึงเรื่องอะไรกัน อย่างที่ลู่อี้กล่าวไว้ นางง่วงนอนมากจริง ๆ เกรงว่าแม้แต่เสียงฟ้าผ่าก็ไม่อาจปลุกนางให้ตื่นได้

ไม่กี่วันต่อมา พวกเขาก็มาถึงเมืองฮู่เป่ยแล้ว

ไม่ได้กลับมายังเมืองฮู่เป่ยเสียครึ่งปี ครั้นเห็นเมืองฮู่เป่ยอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าในความคุ้นเคยนั้นมีความไม่คุ้นเคยอยู่ สถานที่หลายแห่งเปลี่ยนแปลงไปแล้ว

“ตอนที่ข้าไปตรงนั้นยังไม่มีบ้าน”

“ใช่ สร้างขึ้นใหม่” ลู่อี้เลิกม่านขึ้น มองตามสายตาของนางไป

“บ้านทางโน้นทรุดโทรมยิ่งกว่าเดิมเสียอีก” มู่ซืออวี่ชี้ไปอีกทาง