สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 356

บทที่ 356 หาเรื่องให้กลับมา

บทที่ 356 หาเรื่องให้กลับมา

ลู่จื่ออวิ๋นโผเข้าหาลู่ฉาวอวี่ น้ำเสียงใสแจ๋วเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ท่านว่าข้าโง่หรือ? ข้าโกรธแล้วนะ”

ลู่ฉาวอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาลูบหัวของลู่จื่ออวิ๋นเบา ๆ “เอาล่ะ ไม่โง่ ๆ น้องสาวของข้าไม่โง่แม้แต่น้อย”

“ท่านยังลูบหัวของข้าอยู่เลย”

“พี่ชอบเจ้าถึงได้ลูบหัวเจ้าอย่างไรเล่า!”

“ท่านก็ลูบหัวเสี่ยวเฮยเช่นนี้ ข้าไม่ใช่เสี่ยวเฮยนะ”

ลู่ฉาวอวี่ดึงลู่จื่ออวิ๋นกลับห้องนอน

ค่ำคืนราตรีนี้เต็มไปด้วยความสุข สองพี่น้องหยอกล้อหัวเราะเฮฮาตามปกติ แต่ที่แตกต่างออกไปคือวันนี้ผ่อนคลายสบายใจยิ่งกว่าเดิม ราวกับชิ้นส่วนที่ขาดหายไปได้รับการเติมเต็มแล้ว

สองสามวันถัดมา มู่ซืออวี่ยุ่งเสียจนไม่ได้หยุดนิ่ง

นางเพิ่งกลับมา แต่ร้านสาขาหลักของนางก็มีเรื่องมากมายที่ต้องให้นางจัดการ

ณ ร้านสาวทอผ้า ฟ่านอวี๋กำลังคุยกับสตรีนางหนึ่งอยู่ที่ประตู หลังจากได้ยินสิ่งที่สตรีนางนั้นเอ่ย นางพลันหันไปคุยกับศิษย์ที่อยู่ข้าง ๆ “ไปเรียกอันอวี้มา บอกนางว่ามีคนมาหานาง”

อันอวี้เดินออกมาจากลานด้านหลัง เมื่อเห็นสตรีที่อยู่ตรงหน้าประตู จึงรู้ว่าเป็นเพื่อนบ้านของมารดา

“ท่านอาเฝิง ท่านมาหาข้าหรือ?”

“อันอวี้เอ๋ย แม่เจ้าป่วยแล้ว” เฝิงซื่อกล่าว “ป่วยได้หลายวันแล้ว แต่กลับไม่ได้เชิญท่านหมอไปตรวจ เจ้ากลับไปดูหน่อยเถอะ!”

“ได้” อันอวี้รับคำ “ขอบคุณท่านอาเฝิง”

“ไม่ต้องเกรงใจ” เฝิงซื่อมองเข้าไปในร้านสาวทอผ้า คิดอยู่ในใจว่าลูกสาวของอวี้ซื่อมีความสามารถเพียงนี้ เหตุใดอวี้ซื่อถึงได้อยู่ในสถานที่โกโรโกโสเช่นนั้น

ฟ่านอวี๋ได้ยินบทสนทนาของพวกนาง ไม่รอให้อันอวี้เอ่ยปาก นางก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน “เจ้ากลับไปเถอะ! สองสามวันนี้ก็ยังไม่ต้องมา รอให้แม่เจ้าหายดีแล้วค่อยมา”

“อาจารย์ ข้าขออภัยจริง ๆ” อันอวี้กล่าว “หากข้านำ ‘ภาพอักษรอายุยืนนับร้อย*[1]’ กลับไปปัก จะต้องไม่กระทบกับกำหนดการแน่นอนเจ้าค่ะ”

“เนื้อผ้าชนิดนั้นหาได้ยากยิ่ง หากเกิดความเสียหาย ก็ไม่อาจหาชิ้นที่สองได้อีก” ฟ่านอวี๋เอ่ย “ตอนนี้พักไว้ก่อนเถอะ ข้าจะทำภายหลัง”

“อาจารย์ไม่ได้ปักภาพภูเขาแม่น้ำภาพอื่นอยู่หรือเจ้าคะ? งานชิ้นนั้นทั้งใหญ่กว่าและปักยากกว่า จะมีเวลาทำอย่างอื่นได้อย่างไรเจ้าคะ?” อันอวี้เอ่ยถาม

“ในร้านยังมีคนอีกมาก อาจจะมีสักคนมีเวลาว่างทำ เอาล่ะ เจ้าไปเถอะ!” ฟ่านอวี๋เร่งเร้า “พี่ชายของเจ้าอยู่ที่สำนักบัณฑิต ผละออกมาไม่ได้ เกรงว่าเขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของเจ้าป่วย หากเจ้ายังไม่กลับไปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับนางที่บ้าน เช่นนั้นจะอันตรายมาก”

อันอวี้ไม่ปฏิเสธอีก นางตัดสินใจที่จะให้อวี้ซื่อรักษาอาการป่วยทันที เช่นนี้นางจะได้กลับมาเร็วขึ้น

อันอวี้นั่งรถม้ามาถึงบ้านครอบครัวอัน พบว่าประตูบ้านของมารดาเปิดค้างไว้กึ่งหนึ่ง นางจึงผลักประตูเข้าไปทันที

คนขับรถม้าเองก็ตามมาพร้อมกับห่อสัมภาระขนาดใหญ่

“ท่านแม่!…”

อันอวี้ตะโกนเข้าไปด้านใน

ทว่าไม่มีเสียงขานรับกลับมา

อันอวี้รีบรุดเข้าไปในห้องนอน

“ท่านแม่”

อวี้ซื่อนั่งอยู่บนเตียง มือของนางกำลังปักผ้า สีหน้าซีดเซียวเป็นอย่างมาก

“เหตุใดท่านไม่ตอบข้าเล่า?” อันอวี้กล่าวจบก็เดินกลับไปยังประตูแล้วเอ่ยกับคนขับว่า “วางของไว้เถอะจ้ะ รบกวนท่านแล้ว”

“ขอรับ” คนขับวางของไว้แล้วจากไป

อวี้ซื่อเหน็บแนมว่า “บัดนี้เป็นฮูหยินแล้ว อยู่ดีมีสุข แม้กระทั่งบ้านแม่ก็ไม่กลับมาแล้ว”

อันอวี้ “…”

นางเดินไปยังข้างเตียง หาเก้าอี้มาตัวหนึ่งแล้วนั่งลง “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? อาเฝิงบอกว่าท่านป่วย ข้าจะไปเชิญท่านหมอเสียก่อน ดูว่าท่านต้องทานยาอะไรบ้าง”

“ไม่จำเป็น ไม่ตายหรอก” อวี้ซื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าต้องไปแล้ว” อันอวี้ลุกขึ้น “ที่ร้านยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ ข้าจะกลับไปทำงานก่อน”