สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 376

บทที่ 376 ยังมีคนหลอกลวงอยู่อีกไม่น้อย

บทที่ 376 ยังมีคนหลอกลวงอยู่อีกไม่น้อย

ต้าหนิวรีบส่งคนไปตรวจสอบโดยละเอียดทันที

มู่ซืออวี่แหวกผ่านกลุ่มคนเข้าไป

แผนงานครั้งนี้ใหญ่มาก ต้องใช้แรงงานคนและวัสดุจำนวนมหาศาล ไม่ต้องเอ่ยถึงห้าสิบปีก่อน เกรงว่าแม้แต่หนึ่งร้อยปีก่อนก็ไม่มีแผนงานเช่นนี้ออกมา

คนงานมากมายขนาดนี้อาหารการกินก็เป็นปัญหาเช่นกัน

มู่ซืออวี่จัดเตรียมสตรีกลุ่มหนึ่งคอยดูแลอาหารสามมื้อต่อวันให้คนงานเหล่านี้

ส่วนกลางคืนนั้น พวกเขาก็มีที่พักชั่วคราวเช่นกัน ถึงแม้จะสร้างจากผ้าเก่าและเหล็กอย่างง่าย ๆ ย่อมดีกว่าการที่พวกเขาจะออกมาแต่เช้าตรู่และกลับบ้านค่ำมืดดึกดื่นทุกวัน ใช้พลังกายไปมากมายระหว่างการเดินทาง

มู่ซืออวี่เดินสำรวจตรวจตรา เหล่านักการกังวลว่าจะมีคนที่ไม่รู้ตัวตนของนางชนเข้ากับนาง นักการห้าถึงหกคนจึงเดินตามหลัง ขอแค่เพียงมีตา เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ทางการเหล่านี้แล้ว ย่อมต้องรู้ว่าเป็นคนที่พวกเขาล่วงเกินไม่ได้

“ระวัง!” เสียงร้องดังขึ้นมาจากข้างบน

มู่ซืออวี่เห็นไม้ท่อนหนึ่งตกลงมาจากฟ้า

เจ้าหน้าที่ทางการด้านหลังนางผลักมู่ซืออวี่ออกไป รอดพ้นวิกฤตไปได้อย่างหวุดหวิด

ตึง!

ไม้ท่อนนั้นตกกระทบพื้นก่อให้เกิดเสียงดัง

“ขออภัย ๆ มือข้าลื่นน่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เด็กหนุ่มผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาขอโทษอย่างกระวนกระวายใจ “ฮูหยิน ท่านอภัยให้ข้าเถอะ ข้าจะโขกศีรษะให้ท่าน”

เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าวจบก็คุกเข่าลงแล้วโขกศีรษะให้มู่ซืออวี่

“พอแล้ว ข้าไม่โทษเจ้า” มู่ซืออวี่ขัดการกระทำของเขา “เจ้าลุกขึ้นมาพูดเถอะ”

“ฮูหยินบอกให้เจ้าลุกขึ้น เจ้าก็แค่ลุกขึ้น เหตุใดต้องพูดพล่ามมากมาย?” เจ้าหน้าที่ทางการด้านหลังเอ่ยขึ้น

เด็กหนุ่มถึงได้ลุกขึ้นด้วยความหวาดกลัว

“ฮูหยิน ข้าต้องการงานนี้จริง ๆ นะขอรับ ท่านอย่าไล่ข้าไปเลย”

“ข้ายังไม่ได้บอกว่าจะไล่เจ้าไป” มู่ซืออวี่กล่าว “เหตุใดเจ้าไม่ได้ผูกเชือกนิรภัยตรงเอวของเจ้า?”

ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีหมวกนิรภัย ทว่าเพื่อความปลอดภัยของทุกคน นางจึงทำเชือกนิรภัยขึ้นมาชุดหนึ่ง ตามหลักแล้วควรพันไว้รอบเอวเพื่อความปลอดภัยของร่างกาย แต่เมื่อครู่นี้เด็กหนุ่มก็ไม่ได้ผูกเชือกนิรภัยไว้

เจ้าหน้าที่พาคนที่รับผิดชอบดูแลมาที่นี่

“ฮูหยิน เชือกนิรภัยใช้หมดแล้วขอรับ เด็กคนนี้มาช้า จึงไม่มีให้ใช้”

มู่ซืออวี่กวาดสายตามองบุรุษสายตาล่อกแล่กผู้นั้นขึ้น ๆ ลง ๆ

นางละเลยไปหลายเรื่องแล้ว

งานใหญ่เช่นนี้ นางจัดเตรียมไว้ดีแล้ว ทว่าพอคนอื่นนำไปปฏิบัติ นางไม่มีเวลาสอบถามว่านำไปจัดการอย่างไร ผู้ใดเป็นคนนำไปจัดการ จึงมีบางคนต่อหน้าทำอย่าง ลับหลังทำอีกอย่าง

“เด็กคนนั้นอายุสิบห้าใช่หรือไม่?” มู่ซืออวี่ชี้ไปยังเด็กหนุ่มที่ยังคงวิตกกังวล

“ขอรับ” ชายคนนั้นตอบอย่างประจบ

“เจ้ารู้ผลของการหลอกข้ากระมัง?” มู่ซืออวี่มองชายคนนั้น “อย่าว่าแต่ถูกโบยไม่กี่สิบไม้ ส่งเข้าคุกไปสองสามปียังเบาไป”

“ผู้น้อยทำอะไรไม่ถูกหรือขอรับ หากมีที่ใดกระทำผิดพลาดไป ฮูหยินเพียงแค่สอนสั่ง ผู้น้อยย่อมฟังท่านอย่างแน่นอน”

มู่ซืออวี่มองเด็กหนุ่มคนนั้น “เจ้าตามข้ามา”

สีหน้าของเด็กหนุ่มซีดเผือด “ฮูหยินโปรดอภัยให้ข้า”

“เมื่อครู่นี้เจ้ากระโดดลงมาจากที่สูงถึงเพียงนั้น ไม่เจ็บเท้าหรือ? ข้าจะพาเจ้าไปทายา” มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว “เหตุใดเจ้าจึงหวาดกลัวข้าเพียงนี้?”

เด็กหนุ่มลอบชำเลืองมองชายข้าง ๆ เขา

ชายคนนั้นเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ฮูหยินมีพระคุณต่อเจ้า เจ้ายังไม่รีบขอบคุณฮูหยินอีก?”

“ขอบคุณฮูหยิน”

มู่ซืออวี่พาตัวเด็กหนุ่มคนนั้นไป ให้จื่อซูพาเขาไปทายา