สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 388

บทที่ 388 ฮูหยินมักทำให้ข้าประหลาดใจเสมอ

บทที่ 388 ฮูหยินมักทำให้ข้าประหลาดใจเสมอ

ลู่อี้มีแผนที่ของทั้งเมืองฮู่เป่ยอยู่ที่นี่แล้ว

มู่ซืออวี่ชี้ไปยังที่แห่งหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ตรงนี้มีแม่น้ำ อีกฝั่งของแม่น้ำมีหมู่บ้านหลายหมู่บ้าน หากชาวบ้านในหมู่บ้านเหล่านี้อยากข้ามแม่น้ำ พวกเขาทำได้เพียงไต่เชือกมา ว่ากันว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นทุกปี แรงงานในการก่อสร้างลานหรรษาหลายคนมาจากหมู่บ้านเหล่านี้ ข้าได้ยินพวกเขาพูดคุยบางครั้งบางคราน่ะ อย่างไรเสียท่านก็เป็นนายอำเภอ ไม่อาจละเลยพวกเขาได้”

“ข้ารู้จักที่ตรงนี้ ตอนนั้นเสมียนที่ทำงานด้วยกันกับข้าหลายคนมาจากหมู่บ้านเหล่านี้ พวกเขายังบอกว่าสถานการณ์ที่นั่นลำบากมาก จะเข้าเมืองแต่ละครั้งไม่ง่ายนัก”

“เหตุใดเจ้าจึงคิดที่จะสร้างสะพานขึ้นมา? จัดหาเรือสักหลาย ๆ ลำไว้ให้ไม่ดีกว่าหรือ?” ลู่อี้เอ่ยถาม “แบบนี้ย่อมดีกว่า เร็วกว่า ประหยัดเวลาได้มากกว่า”

“ใต้เท้านายอำเภอของข้า แน่นอนว่าเรือย่อมเร็วกว่า ทว่าเรือต้องใช้เงินไม่ใช่หรือ? ชีวิตของราษฎรยากจนข้นแค้น หากท่านให้พวกเขาจ่ายเงินเพื่อข้ามแม่น้ำ นั่นก็เหมือนให้พวกเขาเฉือนเนื้อตนเอง”

“สะพานนี้เราไม่จำเป็นต้องสร้างเอง พวกเราขอให้พวกพ่อค้าจ่ายค่าก่อสร้างได้ ส่วนประโยชน์ที่พวกเขาจะได้รับ พวกเราตั้งชื่อสะพานตามชื่อของพวกเขา เจ้าของกิจการเหล่านี้ไม่เคยขาดแคลนเงินทอง ขาดแต่เพียงชื่อเสียงอันดี ตั้งชื่อสะพานตามชื่อของพวกเขาไม่เพียงแต่จะเป็นประโยชน์ต่อรุ่นของพวกเขา ทว่าเป็นประโยชน์ต่อลูกหลานรุ่นถัด ๆ มาจากพวกเขาด้วย ราษฎรของที่นี่ก็จะจดจำได้ว่าผู้ใดเป็นคนสร้างสะพาน”

“ท่านลองดูสิ ขอแค่เพียงท่านเผยแพร่ข่าวออกไป รับรองว่าไม่ขาดผู้คนที่จะมาบริจาคสร้างสะพานอย่างแน่นอน”

ลู่อี้ยกมือขึ้นดีดหน้าผากนางหนึ่งที

“เจ้านี่นะ เกิดมาเพื่อเป็นผู้ค้าขายจริง ๆ”

มู่ซืออวี่ยกมือขึ้นแตะหน้าผากตน “ข้าคิดเพื่อลู่ทางของท่าน ยังไม่พอใจอีกหรือ?”

“สร้างสะพานปูถนนเป็นความสำเร็จที่จะทำประโยชน์ให้กับราษฎรจริง ๆ” ลู่อี้เอ่ย “ข้าจะค่อย ๆ วางแผน”

“สามีของข้าฉลาดยิ่ง ข้าคงไม่ต้องกล่าวอะไรอีกแล้ว เช่นนั้นข้าจะไปเป็นคนค้าขายที่มีเงินท่วมหัวต่อไปแล้ว” มู่ซืออวี่โบกมือแล้วเดินออกไปจากห้อง

ลู่อี้มองร่างของนางเดินออกไปด้วยรอยยิ้มในดวงตา

เซี่ยคุนเดินเข้ามา “พวกท่านคิดจะทำอะไรอีกแล้ว ข้าเห็นใบหน้าภรรยาท่านเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มยินดี ราวกับนางได้เงินกองโตอย่างไรอย่างนั้น”

“อย่างไรเสียก็ไม่มีผู้ใดคิดจะวางอุบายใส่ท่าน วางใจได้” ลู่อี้ยิ้มบาง ๆ “ทางด้านตระกูลโจวมีข่าวคราวอะไรหรือไม่?”

“คนแซ่โจวกับปลัดอำเภอเวินกำลังจะมีสัมพันธ์ฉันพี่น้อง เขาใกล้จะเอาหัวใจไปให้ผู้อื่นเก็บไว้*[1] แล้ว”

“คนตระกูลโจวมีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย คนแก่พวกนั้นเคยได้รับความไว้วางใจจากพ่อของข้า แทบจะกินนอนด้วยกันตลอดเวลา ทว่าในท้ายที่สุดใช้กลอุบายชิงวิธีย้อมผ้า ทำให้กิจการของพ่อข้าล้มเหลวแล้วกลับไปยังบ้านนอกด้วยความสิ้นหวัง”

“หากไม่ใช่คนของข้าแทรกซึมเข้าไปได้ทุกหนแห่ง เรื่องเก่าเก็บเช่นนี้เกรงว่ายากที่จะค้นเจอ ทว่าแม้กระทั่งข้าก็เกือบจะคลาดไปแล้ว นายท่านโจวผู้นี้มีชื่อเสียงดีงามอย่างผิดปกติ ช่วยเหลือผู้ประสบภัยและเด็กกำพร้าไว้มากมาย ว่ากันว่าเขาก่อตั้งสถานสงเคราะห์ขึ้นมา รับผู้พิการเอาไว้ไม่น้อย”

“ท่านไปตรวจดูสถานสงเคราะห์นั้นหรือยัง?”

“ตรวจสอบแล้ว ตอนนี้ยังไม่พบว่ามีปัญหาใด ๆ”

“เอาเถอะ ตอนนี้มีอีกเรื่องที่ต้องให้ท่านจัดการ”

ลู่อี้กล่าวคำพูดของมู่ซืออวี่ซ้ำอีกครั้ง

“ภรรยาของท่านเป็นดาวนำโชคของท่านจริง ๆ” เซี่ยคุนทอดถอนใจ “นี่เป็นกุศลยิ่งใหญ่จริง ๆ ข้าจะไปเตรียมการ จริงสิ เมื่อครู่นี้คนจากศาลาพักม้า*[2] ส่งจดหมายมาหลายฉบับ มีฉบับหนึ่งให้ท่าน อีกฉบับหนึ่งให้ฮูหยิน”

ลู่อี้รับจดหมายมาเปิดออกอ่าน จงอ๋องและใต้เท้าฉินเขียนมาคนละฉบับ

ใต้เท้าฉินเอ่ยถึงเรื่องที่เจ้าตัวเข้ารับตำแหน่งใหม่ กล่าวว่าผู้คนมากมายล้วนรู้จักเขา จึงอยากให้ลู่อี้รีบประสบความสำเร็จเร็วขึ้นหน่อย เช่นนี้จะได้ไปพบกันในเมืองหลวงเร็ววัน

จดหมายของจงอ๋องกลับวุ่นวายเล็กน้อย ไม่มีอะไรร้ายแรง เพียงแค่สัตว์เลี้ยงของเขาทำให้ผู้คนหวาดกลัวและเขมือบคนในเมืองไปสองสามคน ทว่าฮ่องเต้ชราโปรดปรานเขา ยามนี้จึงเดินกร่างไปทั่วเมืองหลวง

ลู่อี้ “…”