สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 387

บทที่ 387 สามีที่เต็มไปด้วยพิษของลมหึง

บทที่ 387 สามีที่เต็มไปด้วยพิษของลมหึง

สีหน้าของหร่วนฉีอึมครึมลง

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ เขาพลันกำหมัดแน่น “ตอนนี้คนผู้นั้นอยู่ที่ใด?”

เขาจะไปฆ่ามัน!

“ข้าแจ้งทางการแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในคุก” มู่ซืออวี่กล่าว “แต่ข้าได้ยินว่าคนผู้นี้เป็นน้องชายของใต้เท้าจาง ข้าไม่รู้ว่าสามีของข้าจะจัดการกับเขาอย่างไร”

หร่วนฉีเอ่ยขึ้นว่า “ไม่เป็นไร เพียงแค่ปล่อยเขาออกมาก็พอ”

มีวิธีการมากมายที่จะทำให้ไอ้คนประเภทนั้นอยู่ไม่สู้ตาย ไม่จำเป็นต้องให้รับโทษทัณฑ์ตามกฎหมายหรอก

ในเมื่อแตะอีกฝ่ายซึ่ง ๆ หน้าไม่ได้ เช่นนั้นลอบจัดการไม่ง่ายกว่าหรือ?

ทว่าคำพูดเหล่านี้เขาไม่อาจบอกมู่ซืออวี่ได้

“เกิดอะไรขึ้นกับร้านของเจ้า? ไม่ใช่ว่าผู้จัดการฮวาอยู่ที่นี่ประจำหรือ? ปกติร้านของเจ้าขายดี เพียงแต่วันนี้ร้านปิด จึงไม่มีผู้จัดการและคนดูแลร้านอยู่ที่นี่เลย”

หากในร้านมีคนอยู่สักหน่อย คนผู้นั้นคงไม่กล้าลอบเข้ามากระทำเรื่องอุกอาจไร้ความละอายใจเช่นนี้

“ที่บ้านผู้จัดการฮวาเกิดเรื่อง ข้าเห็นว่าเขาไม่อยู่ จึงตัดสินใจให้คนดูแลร้านไปพักผ่อนสักสองสามวัน” หร่วนฉีเอ่ย “ไม่นึกว่าครั้งนี้ข้าจะป่วยขึ้นมา”

มู่ซืออวี่มองหร่วนฉี นางแตะหน้าผากเขาดู จากนั้นจึงยกมือขึ้นแตะหน้าผากตนเอง

แววตาของหร่วนฉีพลันวูบไหว ในขณะที่มู่ซืออวี่ขึ้นเอ่ยว่า “เจ้ายังมีไข้อยู่เล็กน้อย ทานยาสักสองชุดคงดีขึ้น”

“ขอบคุณ”

“เจ้าคิดหรือไม่ว่าการที่บ้านผู้จัดการฮวาเกิดเรื่อง การที่เจ้าเป็นไข้ และการที่ประตูไม่ได้ลงกลอนไว้ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?” มู่ซืออวี่กล่าวย้ำ “แน่นอนว่าข้าไม่รู้สถานการณ์แน่ชัด นี่เป็นเพียงการคาดเดา เพียงแต่สัมผัสที่หกของสตรีมักจะแม่นยำเสมอ ข้าคิดว่าทั้งหมดนี้ล้วนผิดที่ผิดทาง บางทีเจ้าน่าจะลองตรวจสอบคนรอบกายดู”

“ข้าก็สงสัยเช่นกัน” หร่วนฉียิ้มบาง ๆ “เรื่องนี้ พวกเราพอจะมีความเห็นตรงกันอยู่บ้าง”

“เช่นนั้นข้างกายของเจ้ามีบ่าวรับใช้หรือไม่? หากเจ้ายังหาคนไม่ได้ ข้าเตรียมให้เจ้าสักสองคนดีหรือไม่?”

“ไม่ต้องหรอก ข้ามีบ้านอยู่ที่นี่ ประเดี๋ยวรบกวนเจ้าส่งข้ากลับบ้านก็พอ ที่นั่นมีบ่าวรับใช้คอยดูแลข้า”

“ได้”

หร่วนฉีเป็นบุรุษตัวสูงใหญ่ผู้หนึ่ง มู่ซืออวี่และสาวใช้สองคนเคลื่อนย้ายเขาไม่สะดวกนัก พวกนางจึงต้องออกไปพาชายหนุ่มร่างกายแข็งแรงสองสามคนมา

พวกนางยังช่วยประคองหร่วนฉีไปสวมเสื้อผ้าของบุรุษ พาขึ้นรถม้า จากนั้นจึงไปส่งเขาที่บ้าน

หลังจากเกิดเรื่องราววุ่นวายหลายอย่างขึ้น เรื่องการเปิดสลักกลไกกล่องของหร่วนฉีก็ถูกพับลงไปอีกครั้ง

“ฮูหยิน เถ้าแก่ฉีเป็นบุรุษ แต่ก่อนท่านไปไหนมาไหนใกล้ชิดกับเขาเพียงนั้น…” จื่อเยวี่ยนลอบมองนาง “หากถูกเล่าลือออกไป จะทำให้ท่านเสื่อมเสียชื่อเสียงเอาได้นะเจ้าคะ”

“อย่างแรก ตอนนั้นข้ายังไม่รู้ว่าเขาเป็นบุรุษ อย่างที่สอง ถึงแม้ข้าจะเข้าใจว่าเขาเป็นสตรี แต่ข้าก็เข้ากับเขาได้เป็นอย่างดี อย่างสุดท้าย เจ้าคิดว่าเรื่องที่เขาปลอมเป็นสตรีสามารถบอกให้คนอื่นรู้ได้หรือ? ตอนนี้เขาเปลี่ยนมาสวมใส่ชุดบุรุษแล้ว อย่างมากก็แค่บอกว่าหร่วนฉีคนก่อนเป็นน้องสาวฝาแฝด บัดนี้มีพี่ชายมาสานต่อกิจการให้” มู่ซืออวี่เอ่ย “แน่นอนว่าภายหน้าข้าต้องหลบเลี่ยงข้อครหาให้ดี”

สิ่งที่จื่อเยวี่ยนอยากได้ยินที่สุดคือประโยคสุดท้าย เมื่อเห็นว่าใจผู้เป็นนายทราบเรื่องนี้เป็นอย่างดี นางก็รู้สึกโล่งใจ

“แต่ฮูหยินเจ้าคะ เถ้าแก่ฉีรูปโฉมงดงามจริง ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าบุรุษจะงามได้ถึงเพียงนี้” ด้านจื่อซูกลับไม่รู้ประสา นางไม่รู้เลยว่าเรื่องนี้สำคัญเพียงใด

มู่ซืออวี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ก่อนหน้านี้ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าบุรุษจะสามารถมีรูปโฉมงดงามกว่าสตรีได้ อีกทั้งยังงามเสียจนไม่รู้สึกขัดตาแม้แต่น้อย คนอื่น ๆ จึงมองไม่ออก”

ทันทีที่ลู่อี้กลับมาถึงศาลาว่าการก็ได้รู้ว่ามู่ซืออวี่จับหัวขโมยผู้หนึ่งมาจากถนนได้ ตามที่ต้าหนิวรายงานมา คนผู้นี้เป็นน้องชายของใต้เท้าจางขุนนางเบื้องบนที่มีตำแหน่งเหนือเขา

“ใต้เท้า เรื่องนี้ชวนปวดหัวยิ่งนักใช่หรือไม่?” ต้าหนิวมองลู่อี้