สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 393

บทที่ 393 ความจริงเป็นเช่นนี้

บทที่ 393 ความจริงเป็นเช่นนี้

“ท่านอาจูวางใจเถอะ ปลัดอำเภอเวินและคนอื่น ๆ จะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนอย่างแน่นอน” มู่ซืออวี่ปลอบให้เขาสบายใจ “เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องบอกแม่ข้า”

วันนี้ถงซื่อไม่อยู่พอดี

“เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ เจ้าคิดว่าหากเจ้าไม่เอ่ยปากนางก็จะไม่รู้งั้นหรือ?”

ทันทีที่ท่านหมอจูกล่าวจบ ถงซื่อและตานซาสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ก็เดินเข้ามา

ตอนนี้ท้องถงซื่อโตจนเห็นได้ชัดแล้ว นางต้องอุ้มท้องยามเดินเหินไปมา ตอนนี้สีหน้าของนางกระวนกระวายเป็นอย่างมาก ไม่จำเป็นต้องถามก็รู้ว่าไปได้ยินบางอย่างเข้าจึงรีบรุดมา

“ลูกสาวข้า เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่? ข้าได้ยินพวกเขาบอกว่า…”

ขณะที่ถงซื่อเอ่ย มู่ซืออวี่ก็ช่วยพยุงมารดาให้นั่งลง

“ไม่ว่าพวกเขาจะกล่าวอะไร ข้าก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่คนข้างนอกกล่าวไม่อาจเชื่อถือได้ ท่านทำใจให้สงบก่อนแล้วค่อย ๆ ฟังข้า”

ถงซื่อได้ยินบุตรสาวเอ่ยเช่นนั้น จิตใจจึงสงบลงได้บ้าง

“เอาล่ะ ข้าใจเย็นลงแล้ว เจ้าพูดเถอะ! จริง ๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น?”

“กิจการของข้าไปได้ดีมาก คงไปขวางเส้นทางหาเงินของผู้อื่นเข้า พวกเขาจึงส่งนักฆ่าชุดดำมาขู่ให้ข้ากลัว ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คนข้างนอกกล่าวเลย ท่านคิดดูสิ อย่างไรข้าก็เป็นถึงฮูหยินนายอำเภอ ผู้ใดจะกล้ามากระตุกหนวดเสือ?”

ถงซื่อมองมู่ซืออวี่ด้วยความสงสัย “จริงหรือ?”

มู่ซืออวี่โยนให้ท่านหมอจู “ถ้าท่านไม่เชื่อข้า เช่นนั้นก็ลองถามท่านอาจูดูว่าที่ข้าพูดมีอะไรผิดแม้เพียงนิดหรือไม่?”

ท่านหมอจูที่โดนกดดันยืดคอเอ่ย “ใช่ ๆๆ ไม่มีเรื่องอะไรแม้แต่น้อย แม้แต่ผิวนางยังไม่ถลอกด้วยซ้ำ”

‘ไปห่วงคนที่ปกป้องนางเถอะ เพราะพวกเขาต่างก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเลย’

แน่นอนว่าประโยคหลังไม่อาจเอ่ยออกไป ทำได้เพียงบ่นอยู่ในใจ ไม่ให้ถงซื่อต้องเป็นกังวล

ถงซื่อได้ยินดังนั้นก็เชื่อมั่นขึ้นมาหลายส่วน นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ตานซา ช่วยรินน้ำให้ข้าสักถ้วยสิ”

เมื่อครู่นี้ที่ออกไปซื้อของข้างนอก นางได้ยินคนพูดกันว่ามู่ซืออวี่ถูกโจรป่าซุ่มโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำเอาหัวใจนางแทบหยุดเต้น โชคดีที่นางมิได้โง่เขลาอย่างเมื่อก่อนจึงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะรีบรุดมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

เหล่านักการไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บมากที่สุดคือจั่วอวิ๋นหู่และหร่วนฉี

หลังจากที่พวกนักการทำแผลตนเองแล้วกลับไป มู่ซืออวี่จึงปรึกษากับเวินเหวินซงและได้ข้อสรุปว่าจะมอบวันหยุดและเงินพิเศษแก่นักการทั้งสิบเก้าคนที่ออกไปในวันนี้

ส่วนจั่วอวิ๋นหู่นั้น เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะมู่ซืออวี่ เขาจึงได้รับบริการพิเศษจากโรงหมอถงตั๋ว นั่นคือการพักรักษาตัวอยู่ที่นี่

บาดแผลของหร่วนฉีไม่สาหัสเท่าจั่วอวิ๋นหู่ นอกจากนี้เจ้าตัวก็ไม่คุ้นชินกับการพักอยู่ในโรงหมอ จึงกลับไปพักรักษาตัวเอง

“ชายร่างใหญ่ผู้นั้นสารภาพแล้ว” เวินเหวินซงเอ่ยกับมู่ซืออวี่ “ท่านลองเดาสิว่าผู้ใดจ้างเขา?”