สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 394

บทที่ 394 ฟางโจวอวี่ซ่อนคน

บทที่ 394 ฟางโจวอวี่ซ่อนคน

หลังจากเวินเหวินซงรายงานเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นระยะนี้จบก็เห็นสีหน้าเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าของลู่อี้ จึงเอ่ยถามว่า “ใต้เท้าจางไม่ได้สร้างความลำบากใจให้ท่านกระมัง?”

“ไม่” ลู่อี้ตอบ “คุณงามความดีของเขาที่เห็นคุณธรรมมาก่อนญาติสนิทเป็นที่รู้กันดี แม้กระทั่งเบื้องบนยังยกย่องชื่นชมเขา เขาจะทำให้ข้าลำบากใจได้อย่างไร?”

เวินเหวินซง “…”

ลู่อี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับขุนนางคือชื่อเสียง นึกไม่ถึงว่าลู่อี้จะใช้ ‘ชื่อเสียง’ ผูกมัดใต้เท้าจางเอาไว้ อีกฝ่ายอยู่บนหลังเสือ จะลงก็ยาก จึงทำได้เพียงแสดง ‘ละคร’ ฉากนี้ไปกับลู่อี้ ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงขุนนางของอีกฝ่ายคงป่นปี้ไม่มีชิ้นดี

“ท่านไม่กลัวว่าเขาจะเป็นปฏิปักษ์ต่อท่าน และวางแผนทำร้ายในภายภาคหน้าหรือ?”

“เขาเป็นคนฉลาด ถึงแม้เขาและน้องชายจะพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ทว่าในใจเขาอยากทะยานขึ้นไปให้สูงกว่านี้ เมื่อเห็นน้องชายที่อาศัยชื่อเสียงตนไปข่มเหงผู้อื่นและคอยทำลายชื่อเสียงขุนนางที่ตนสั่งสมมา ความรู้สึกของเขาที่มีต่อน้องชายย่อมเปลี่ยนไป เพียงแต่เขายังไม่อาจตัดใจทิ้งน้องได้ บัดนี้ข้าเสนอทางออก ทั้งยังปูเส้นทางขุนนางที่ดีถึงเพียงนี้ให้เขา เขาจะเกลียดข้าได้อย่างไร? แต่ต่อให้เขาจะคิดโกรธแค้นข้า ข้าก็ไม่กลัว”

ขอเพียงแค่ก้าวหน้าเร็วกว่า ผู้ที่ต้องกังวลควรเป็นอีกฝ่ายมากกว่า

“เรื่องนี้ถือว่าจบลงแล้ว ภายหน้าอะไรจะเกิดค่อยว่ากัน ตอนนี้ปัญหาของเราคือการจับกุมเจิ้งซินเยว่ ฟางโจวอวี่ยืนกรานว่าเขาไม่เห็นเจิ้งซินเยว่ อีกทั้งยังเอ่ยว่าเขาขับไล่นางไปแล้ว ตอนนี้นางไม่ใช่อนุของเขาอีกต่อไป การที่พวกเราหานางไม่พบจึงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา จะปล่อยไปเช่นนี้หรือ?” เวินเหวินซงถาม

“ประกาศจับกุมนางออกไปแล้ว เรื่องอื่นก็ไม่จำเป็นต้องกังวล” ลู่อี้เอ่ยเบา ๆ “ศพของนักฆ่าเหล่านั้นอยู่ที่ใด? นำศพลงโลงไปแล้วหรือ?”

“ยังขอรับ เดิมทีตั้งใจว่าจะใส่โลงวันนี้ แต่ท่านกลับมาก่อนจึงรอให้ท่านไปดูแล้วค่อยนำลงโลงขอรับ”

ณ ตระกูลฟาง

หลี่หงซูกำลังส่องกระจกเขียนคิ้ว

ชิงไต้เลือกปิ่นปักผมสีแดงอยู่ข้าง ๆ มาหนึ่งชิ้น ก่อนจะลองทาบบนศีรษะของเจ้านาย “อันนี้เข้ากันกับเสื้อผ้าของคุณหนูมากเลยเจ้าค่ะ”

“เพียงแค่ไปเดินเล่นริมแม่น้ำ ไม่จำเป็นต้องประณีตเพียงนั้น เปลี่ยนเป็นอันที่เรียบ ๆ เถอะ” หลี่หงซูเอ่ยเบา ๆ

“ก่อนหน้านี้คุณหนูชอบแบบประณีตไม่ใช่หรือเจ้าคะ ยิ่งประณีตเท่าไหร่ยิ่งดี เช่นนั้นจะได้เปรียบเทียบกับคุณหนูรองตระกูลเจิ้งที่ตอนนี้ใส่เสื้อผ้าทั้งหนาทั้งหยาบ และการมวยผมก็ไร้ซึ่งความมีชีวิตชีวา แม้กระทั้งปิ่นมุกหรูหรายังกลายมาเป็นเรียบ ๆ”

“ดูเหมือนข้าจะให้ท้ายเจ้าเกินไปแล้ว แม้แต่เจ้านายเจ้าก็กล้าดูถูก” หลี่หงซูมองชิงไต้ที่อยู่ด้านหลังผ่านกระจก “ชิงไต้ เจ้าอายุสิบแปดหรือยัง?”

“เจ้าค่ะ คุณหนู” ชิงไต้ตอบ “บ่าวอายุมากกว่าท่านหนึ่งปีเจ้าค่ะ!”

“สิบแปดแล้ว ควรเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานแล้ว” หลี่หงซูกล่าว “มีคนที่ชอบหรือไม่?”

“คุณหนู…” ชิงไต้มองเจ้านายอย่างตกตะลึง “ท่านโกรธแล้วหรือเจ้าคะ? บ่าวเพียงแค่กล่าวออกไปเพียงเพราะสงสารคุณหนู ไม่ได้ตั้งใจ หากคุณหนูไม่ชอบฟัง เช่นนั้นต่อไปบ่าวจะไม่พูดอีกแล้ว อย่าไล่บ่าวไปเลยนะเจ้าคะ!”

“ชิงไต้ เจ้าก็เห็นแล้ว ตอนนี้แค่เพียงมองแวบเดียวข้าก็รู้จุดจบของตนเอง เจ้าติดตามข้าย่อมมีแต่ความลำบาก เหตุใดต้องติดตามเล่า? พวกเราสนิทกันดั่งพี่สาวน้องสาว ข้าหนีออกจากกรงแห่งนี้ไม่พ้น แต่ข้าอยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดี หากเจ้ามีคนที่ชอบ ขอเพียงแค่บอกมา ข้าจะจัดการให้ เจ้ายังอยู่ในวัยที่กำลังผลิบาน อย่าได้ผิดต่อตนเองเลย”

“ผู้ใดผิดต่อตนเอง?” ฟางโจวอวี่ก้าวเข้ามา

ชิงไต้รีบร้อนคำนับ

ท่าทีของหลี่หงซูยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

นางเล่นกับปลายผมของตน จากนั้นก็ปักปิ่นทองรูปดอกเหมยด้วยตัวเอง

ฟางโจวอวี่ยืนอยู่ข้างหลังหลี่หงซู เขามองนางแล้วเอ่ยว่า “ฮูหยินแต่งตัวเช่นนี้จึงจะงาม”

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าของหลี่หงซู

ในคืนแต่งงาน เขากล่าวว่าตนคร่ำครึน่าเบื่อ ทั้งยังบอกอีกว่าสีแดงดูไร้รสนิยม บัดนี้กลับมองว่าสวยงั้นรึ?

เพื่อสตรีอันเป็นที่รัก เขาถึงขั้นยอมก้มหัวลงแล้ว