สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 395

บทที่ 395 แน่นอนว่าใต้เท้าทนได้

บทที่ 395 แน่นอนว่าใต้เท้าทนได้

“ใต้เท้าน่ะทนได้แน่นอน แต่ข้าเกรงว่าท่านจะทนไม่ได้มากกว่า” เซี่ยคุนมองแผนอันแยบยลในใจของนักการเกาทะลุปรุโปร่ง “ครั้งนี้ฮูหยินถูกลอบฆ่าไม่ใช่หรือ? แม่นางสิบสองคนนี้อาจดูเปราะบาง ทว่าแต่ละคนล้วนเป็นมือดี หากท่านสนใจก็ลองเลือกสักคนมาทดสอบดูได้”

“ไม่ต้องหรอก” นักการเกาโบกมือ “ข้าเป็นบุรุษจะลงไม้ลงมือต่อสตรีได้อย่างไร ว่าแต่ท่านไปหาพวกนางมาจากที่ใดหรือ?”

“อืม…” เซี่ยคุนเอ่ยเบา ๆ “นี่เป็นความลับ ไม่ต้องถามแล้ว ยิ่งท่านรู้มากเท่าใดยิ่งอันตรายเท่านั้น”

“ท่านช่างลึกลับเหลือเกิน” นักการเกากล่าว “มีเพียงท่านที่สามารถพึ่งพาได้ ได้เป็นสหายร่วมงานกันเช่นนี้ ข้าก็สบายใจมากแล้ว!”

เซี่ยคุนพาแม่นางทั้งสิบสองคนไปพบลู่อี้

เบื้องหน้าลู่อี้ เซี่ยคุนและจือเชียนกำลังทดสอบฝีมือของพวกนาง

วิชาตัวเบาของแม่นางเหล่านี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าจือเชียนแม้แต่น้อย

ล้วนแต่มีทักษะชั้นเลิศ ถึงแม้จะไม่เก่งเท่าเซี่ยคุน ทว่าก็เพียงพอต่อการจัดการนักฆ่าฝีมือธรรมดา

ที่สำคัญที่สุดคือหนึ่งในพวกนางมีผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้พิษ ผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้อาวุธลับ แต่ละคนล้วนเก่งกาจในแขนงที่แตกต่างกัน ฮูหยินคงปลอดภัยมากขึ้นเมื่ออยู่กับพวกนาง

“ไม่เลว” ลูอี้เอ่ย “ส่งไปหาฮูหยิน ให้นางจัดการต่อ”

“ขอรับ”

“จริงสิ เมื่อครู่นี้มีคนส่งข้อมูลที่ซ่อนของเจิ้งซินเยว่มา ท่านให้นักการเกานำคนไปจับนางเสีย” ลู่อี้เอ่ยนิ่ง ๆ

“ถึงว่าท่านดูไม่รีบร้อน มั่นใจแล้วสินะว่าจะต้องมีคนลงมือจัดการนาง?” เซี่ยคุนเลิกคิ้วขึ้น “ให้ข้าลองเดาดู เป็นฮูหยินผู้นั้นของฟางโจวอวี่ใช่หรือไม่?”

“ขอแค่ยังไม่ออกไปจากเมืองฮู่เป่ย นางย่อมถูกจับ ขึ้นอยู่กับว่าตอนไหนเท่านั้น ตามที่คนของข้ารายงานมา ฮูหยินของฟางโจวอวี่มักจะถูกอนุผู้นี้รังแก หลี่หงซูเป็นคนเฉลียวฉลาด เมื่อมีโอกาสที่ดีเช่นนี้อยู่ตรงหน้า นางจะปล่อยให้หลุดลอยไปได้อย่างไร? ทว่านี่ยังช้ากว่าที่ข้าคาดไว้หนึ่งวัน เห็นได้ชัดว่านางยังไม่เด็ดขาดมากพอ”

ณ ตระกูลฟาง

ฟางโจวอวี่กำลังโกรธเกรี้ยว “เจ้าว่าอย่างไรนะ!”

“อนุเจิ้งถูกจับไปแล้วขอรับ” บ่าวรับใช้คุกเข่าอยู่ตรงนั้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ลู่อี้!” สายตาของฟางโจวอวี่แข็งกร้าว “ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตาย เช่นนั้นข้าก็จะไม่เกรงใจแล้ว!”

ลู่อี้เพิ่งกลับมา มู่ซืออวี่เห็นเขาลำบากตรากตรำเช่นนี้จึงส่งต่องานให้คนอื่น นางกลับมาเร็วกว่าเดิมเพื่อทำอาหารให้เขาโต๊ะหนึ่ง ตั้งใจบำรุงร่างกายเขาโดยเฉพาะ

นางเพิ่งกลับมาถึงบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ยังไม่ทันได้ทำอาหาร ลู่อี้ก็กลับมาแล้ว

ลู่อี้จูงมือนางเข้าไปในสวน พาไปดูสตรีหน้าตาพริ้มเพราที่ยืนอยู่แถวหนึ่ง

มู่ซืออวี่มองลู่อี้ด้วยสายตาสงสัย “ท่านอยากรับอนุหรือ?”

ลู่อี้ “…”

มู่ซืออวี่เห็นสีหน้าราวกับถูกบีบให้ยอมรับของเขาก็ปาดน้ำตาด้วยความเศร้าโศก “ท้ายที่สุดท่านก็เห็นว่าข้าไม่อ่อนเยาว์ จึงไม่ให้ความสำคัญกับข้าอีก ข้ามันไม่รู้จักออดอ้อนเอาอกเอาใจ ท่านถึงได้หาแม่นางน้อยหน้าตางดงามมากมายเช่นนี้มา ฮือ ๆๆ”

ลู่อี้ลูบแก้มนาง สีหน้าอับจนสุด ๆ “เล่นละครพอได้แล้วกระมัง”

“ข้าเล่นได้ไม่ดีหรือ?” มู่ซืออวี่หยุดร้องไห้ทันที นางขมวดคิ้วมุ่น “ไม่กระมัง ข้าเล่นละครได้เป็นธรรมชาติเชียวนะ”

ทั้งจื่อซูและจื่อเยวี่ยนรู้สึกราวกับว่าตามืดบอดไปชั่วขณะ

ในคราแรก แม่นางทั้งสิบสองคนค่อนข้างตื่นตระหนก ทว่าเมื่อเห็นฉากนี้ แต่ละคนพลันรู้สึกสับสนขึ้นมา

เจ้านายใหม่ของพวกเขาดูเหมือนจะ…

ค่อนข้างน่าสนใจ

“คนเหล่านี้เป็นผู้คุ้มกันหญิงที่พี่ใหญ่เซี่ยหามา” ลู่อี้กล่าว “ภายหน้าเจ้าออกไปข้างนอกก็พาพวกนางไปด้วย”