สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 398

บทที่ 398 พวกเรายังมีคนผู้หนึ่งเป็นเครื่องมือ

บทที่ 398 พวกเรายังมีคนผู้หนึ่งเป็นเครื่องมือ

มู่ซืออวี่เอนซบอ้อมอกลู่อี้ ฟังเสียงหัวใจที่เต้นอย่างมั่นคงของเขา เพียงเท่านี้ใจของนางก็สงบลง

เผชิญหน้ากับเรื่องเช่นนี้มา เขากลับยังคงใจเย็นได้ ความสามารถในการอดทนทางจิตใจของเขาช่างแตกต่างจากคนทั่วไปจริง ๆ

“ท่านรักษาความสัมพันธ์กับเจียงเหล่ามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ? เวลานี้เขาควรก้าวออกมาช่วยสิ” มู่ซืออวี่เงยหน้ามองเขา

“อยากให้จิ้งจอกเฒ่าเช่นนั้นออกมาช่วย หากไม่มีเหยื่อล่อที่น่าดึงดูดใจ สิ่งอื่นใดล้วนไร้ประโยชน์ ส่วนเหยื่อล่อที่จะดึงดูดใจเขานั้น เจ้าคงพอคาดเดาได้แล้วกระมัง” ลู่อี้เอ่ย

“ข้ากำลังลังเลใจว่าจะต่อรองกับเขาอย่างไรเพื่อให้เสียน้อยที่สุด แน่นอนว่าลานหรรษาเป็นน้ำพักน้ำแรงของเจ้า หากเจ้าไม่เห็นด้วย ข้าย่อมไม่นำมาแลกอย่างแน่นอน”

ลู่อี้รู้ดีว่าเมื่อโครงการนี้สร้างเสร็จแล้วจะนำประโยชน์มากมายมหาศาลเพียงใดมาให้ ยังไม่ต้องเอ่ยถึงเหล่าผู้ค้า แม้กระทั่งคนธรรมดาทั่วไปย่อมไม่ยินยอมมอบรากฐากที่หาได้ยากเช่นนี้ให้ผู้อื่น

“เบื้องหน้าเรามีเพียงสะพานที่ทำจากไม้ชิ้นเดียว*[1] หากเราไม่จัดการให้เหมาะสม เราอาจตกลงไปในแม่น้ำจนจมน้ำตาย หากเคลื่อนย้ายก้อนหินที่ขวางทางบนสะพานไม้ชิ้นเดียวนั้นจะช่วยให้เรารอดพ้นหายนะได้ เงินมากเพียงใดข้าก็ยินดีจ่าย ท่านตัดสินใจเถอะ ข้าย่อมไม่โทษท่าน อย่างไรเสียพวกเราก็ต้องปลอดภัย ส่วนอย่างอื่น ตราบใดที่เราไม่เป็นไร ต้องการอะไรก็สามารถสร้างใหม่ได้”

ณ ประตูของร้านสาวทอผ้า

ลู่จื่ออวิ๋นมองฉู่เหยี่ยนที่ระบายยิ้มเต็มหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้าเคยบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือ? ช่วงนี้พวกเรายุ่งมาก ในเมื่อท่านเป็นผู้เล่าเรียน เช่นนั้นก็หมั่นเล่าเรียน ไม่ต้องมาหาข้าทุกเวลาเช่นนี้”

“เจ้าไม่ดีใจหรือ?” ฉู่เหยี่ยนเผยสีหน้าเศร้าโศก “อวิ๋นเอ๋อร์ ข้าเพียงอยากเป็นสหายกับเจ้า เจ้าเกลียดข้ามากเพียงนี้เชียวหรือ?”

“ไม่ได้” ลู่จื่ออวิ๋นส่ายหัว “ข้าไม่ได้เกลียดท่าน เพียงแต่ช่วงนี้ข้ายุ่งจริง ๆ ข้าไม่มีอารมณ์มาเล่นกับท่าน จริงสิ ข้าไม่ได้อาศัยอยู่ศาลาว่าการแล้ว ท่านไม่ต้องไปหาข้าที่ศาลาว่าการ ที่นั่นมีคนไม่ดีอยู่ หากท่านไปหาข้าแล้วตกไปอยู่ในมือของผู้ร้ายคนนั้น ท่านจะต้องลำบากมากเป็นแน่ ท่านพ่อข้าก็ช่วยอะไรท่านไม่ได้ เข้าใจหรือไม่?”

ฉู่เหยี่ยนกระทำความผิด ถูกท่านอาจารย์เหวินขังไว้สองสามวัน จึงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนี้

เมื่อเห็นลู่จื่ออวิ๋นขมวดคิ้วระหว่างที่เอ่ยถึงคนร้ายผู้นี้ เขาก็ฉลาดมากพอที่จะคาดเดาอะไรบางอย่างได้

“เจ้ากลับไปเถอะ หากเจ้ามีเวลาและไม่ยุ่งแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปทานของอร่อย” ฉู่เหยี่ยนเอ่ย “เช่นนั้นข้าไปแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นเข้าไปในร้านสาวทอผ้าโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา

ฉู่เหยี่ยนมองตามหลังนาง บ่นด้วยความขุ่นมัว “เจ้าเด็กไร้หัวใจ ไม่แม้กระทั่งหันกลับมามอง ไม่ชอบข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

“องค์ชาย นางเป็นเพียงบุตรสาวของนายอำเภอคนหนึ่ง นอกจากหน้าตาสะสวยเล็กน้อยแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษ เหตุใดท่านต้องสนอกสนใจนางเพียงนี้เล่าขอรับ?” ผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลังเขาบ่นพึมพำ

“หน้าตางดงามนี่ไม่พิเศษหรือ? นี่ยังบอกว่านางสวยเพียงเล็กน้อยอีกหรือ? นางงดงามจะตายไป หากข้ามีน้องสาวน่ารักเพียงนี้ ข้าก็จะไปหาดวงดาวบนฟากฟ้ามาให้นาง เฮ้อ น่าเสียดายที่คนเย็นชาเช่นลู่ฉาวอวี่กลับมีน้องสาวที่น่ารักเช่นนี้ สวรรค์ช่างไม่มีตาเอาเสียเลย” ฉู่เหยี่ยนพึมพำ “จริงสิ ผู้ร้ายที่อวิ๋นเอ๋อร์เอ่ยถึงคือผู้ใดหรือ? เจ้าไปตรวจสอบมา เหตุใดแม้กระทั่งอาศัยอยู่ในที่ว่าการก็อยู่ไม่ได้แล้ว หรือว่าเป็นขุนนางใหญ่อะไรมา?”

ผู้ติดตามคนนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉู่เหยี่ยน

ด้วยสถานะของฉู่เหยี่ยนแล้ว แม้กระทั่งผู้ติดตามก็ไม่อาจเป็นเด็กจากครอบครัวธรรมดาทั่วไปได้ ทว่าเป็นบุตรหลานตระกูลขุนนาง

ผู้ติดตามเขาชื่อถังจี้อวี่ อายุสิบสี่ปี ร่างกายสูงยาว ดูแล้วทึ่มทื่อเล็กน้อย

“ใต้เท้าหลู่?”

ฉู่เหยี่ยนนั่งอยู่ในโรงน้ำชา ฟังบทเพลงขับขานภาษาอู๋อันนุ่มนวล*[2] คลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินชื่อของหลู่เหยียน จึงหันมาถามด้วยความประหลาดใจ “ใต้เท้าหลู่กลายมาเป็นผู้ร้ายตั้งแต่เมื่อใดกัน?”