สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 401

บทที่ 401 อวิ๋นเอ๋อร์ ข้ามาทานอาหาร

บทที่ 401 อวิ๋นเอ๋อร์ ข้ามาทานอาหาร

หลังจากการพิจารณาคดีเสร็จสิ้น มู่ซืออวี่ก็เตรียมของขวัญไปให้ฟ่านอวี๋

ทันทีที่ผ่านประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของฟ่านอวี๋ดังออกมา “เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้!”

“แม่นางฟ่าน ข้ามาสู่ขอท่านจากใจจริง” เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้น

“ข้าไม่แต่ง!” ฟ่านอวี๋โกรธเกรี้ยวหนักกว่าเดิมเพราะความอาย

“แต่ว่าวันนั้นในภาวะคับขัน ข้าและแม่นางได้ถูกเนื้อต้องตัวกัน…”

“เจ้า… เจ้าคนลามก… ออกไปเดี๋ยวนี้!” ฟ่านอวี๋โกรธจัด

มู่ซืออวี่มองฮั่วอวิ๋นซิ่ว และเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน “ดูเหมือนข้าจะมาผิดเวลาไปหน่อย”

ฮั่วอวิ๋นซิ่วนึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นกับฟ่านอวี๋ นางเองก็อยากรู้ว่าผู้ใดสามารถทำให้อาจารย์ผู้อ่อนโยนโมโหได้ขนาดนี้ ทว่ารั้งอยู่ต่อคงไม่ดีนัก คงทำได้เพียงพามู่ซืออวี่ออกไปก่อน

เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินออกมาจากข้างใน

ชายผู้นั้นสวมชุดสีน้ำเงิน ผมของเขารวบขึ้นสูงเป็นหางม้า ข้างเอวเหน็บกระบี่เล่มหนึ่ง หน้าตาค่อนข้างหล่อเหลา ดูคุ้นตายิ่งนัก

“นายท่านผู้นี้ ท่านเป็นใคร? เหตุใดจึงบุกรุกเข้าไปในเรือนหลังของพวกเรา?” ฮั่วอวิ๋นซิ่วเอ่ยด้วยสีหน้าขึงขัง

ชายผู้นั้นหยุดลงตรงหน้ามู่ซืออวี่ “ฮูหยินลู่ ผละไปคุยกับข้าสักเดี๋ยวได้หรือไม่?”

มู่ซืออวี่ชะงักไปชั่วขณะ ทว่าเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของชายผู้นี้ นางก็ตอบตกลง

ชายผู้นั้นเดินนำมู่ซืออวี่ไปยังมุมแถว ๆ นั้น เขาประกบมือเอ่ยกับนาง “ฮูหยินลู่ ข้าน้อยเป็นคนหยาบกระด้าง ทำได้เพียงพูดตามตรงแล้ว”

จากนั้นเขาก็ขอให้มู่ซืออวี่ช่วยเกลี้ยกล่อมฟ่านอวี๋ อีกฝ่ายอยากแต่งงานกับฟ่านอวี๋

“ช้าก่อน พี่ใหญ่ท่านนี้ ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้รู้จักท่าน”

ชายหนุ่มผู้นั้นเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าเพิ่งช่วยท่านไว้ได้ไม่นาน ท่านลืมบุญคุณคนได้เร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ? นี่คงไม่ดีกระมัง? นายอำเภอลู่ก็ไม่ใช่คนเช่นนี้!”

“ช่วยข้าหรือ?”

“ข้าเอง… จั่วอวิ๋นหู่”

“ท่านคือ… คนที่มาช่วยข้าวันนั้นนั่นเอง” มู่ซืออวี่มองจั่วอวิ๋นหู่ “เคราของท่าน…”

จั่วอวิ๋นหู่ลูบคางตนเอง เอ่ยด้วยความขัดเขิน “ได้ยินว่าสตรีล้วนชอบบุรุษหน้าขาว รูปลักษณ์แต่ก่อนของข้าดูหยาบกระด้าง ข้ากลัวว่าจะทำให้แม่นางฟ่านตกใจกลัว”

“ท่านวีรบุรุษช่วยข้าไว้ ข้าควรตอบแทน ข้ายินดีตอบแทนท่านทุกเรื่อง แต่เรื่องอย่างนี้ข้าคงไม่อาจทดแทนคุณได้” มู่ซืออวี่กล่าว “การแต่งงานของบุรุษและสตรีเป็นเรื่องของความสมัครใจ ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจารย์ฟ่านจะไม่ยินดีแต่งกับท่าน หากท่านอยากแต่งกับนาง จำต้องรอให้นางพยักหน้ายินยอมด้วยตนเอง”

จั่วอวิ๋นหู่สางผมด้วยความกลัดกลุ้ม

เขาเป็นคนประเภทมีบุญคุณต้องทดแทนมีแค้นต้องชำระ ในอดีตไม่เคยมีสิ่งใดเหนี่ยวรั้ง อยากทำสิ่งใดก็ทำสิ่งนั้น บัดนี้พลันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเพราะสตรีนางหนึ่ง ครั้งนี้ไม่รู้ต้องจัดการเช่นไรจริง ๆ

หลังจากจั่วอวิ๋นหูไปแล้ว มู่ซืออวี่ก็เข้าไปมอบของขวัญให้ฟ่านอวี๋

ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องเมื่อครู่ขึ้นมา

“อาจารย์ฟ่าน ครั้งนี้ทำให้ท่านต้องตกใจแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ถึงแม้ข้าจะพยายามถึงที่สุด อย่างไรก็ยังมีคำนินทาว่าร้ายท่านตามมา ข้าขออภัยจริง ๆ”

ฟ่านอวี๋หลุดหัวเราะออกมา

“อาจารย์ฟ่าน นี่ท่าน…”

ฟ่านอวี๋ยิ้มบาง ๆ “เมื่อวานนี้ข้ามีนัดหารือเรื่องการค้ากับลูกค้าในโรงน้ำชา ลองเดาดูสิว่าข้าได้ยินสิ่งใด? นักเล่านิทานพรรณนาว่าข้าเป็นวีรสตรีที่ปักมีดสองข้างข้างเอว*[1] ทั้งยังกล่าวอีกว่าข้ารู้ถึงอันตรายจึงออกอุบายแสร้งเป็นเหยื่อ ล่อนักฆ่าที่หลบซ่อนอยู่ในเงามืด หากไม่ใช่เพราะเป็นเรื่องของตัวเอง ข้าต้องคิดว่าเขาเล่าเรื่องจริงเป็นแน่”

“เรื่องนี้ข้าก็ได้ยินมา” จื่อซูที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “เรื่องเล่านี้ปลัดอำเภอเวินเป็นผู้เขียน หลังจากเขียนจบ พี่ชายน้อยจือเชียนก็นำไปให้นักเล่านิทาน”