สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 403

บทที่ 403 งานเลี้ยงครบร้อยวัน

บทที่ 403 งานเลี้ยงครบร้อยวัน

หนึ่งเดือนต่อมา จดหมายฉบับที่แปดของลู่เซวียนก็มาถึงเมืองฮู่เป่ย

“ขุนนางประจำสำนักราชบัณฑิตหลวง นี่มันตำแหน่งอะไรกัน?” มู่ซืออวี่ไม่รู้เรื่องตำแหน่งขุนนางในยุคโบราณแม้แต่น้อย

“เป็นงานสบาย ๆ งานหนึ่ง หลัก ๆ แล้วดูแลรับผิดชอบศึกษาประวัติของชาติ จัดการเอกสารเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมาะกับลักษณะนิสัยเขาเป็นอย่างมาก” ลู่อี้เอ่ย “เริ่มที่ขั้นเจ็ด ในเมืองหลวงไม่นับว่าสะดุดตา”

นักการเกาเอ่ยว่า “ไม่สะดุดตาน่ะดีแล้ว นายท่านรองลู่เป็นคนเรียบง่าย ไม่อาจต่อกรกับจิ้งจอกเฒ่าเหล่านั้นได้ เขาเหมาะกับงานสบาย ๆ เช่นนี้มากกว่า”

“ดูจากเวลา ป่านนี้กองคาราวานของตระกูลฉินคงไปถึงเมืองหลวงแล้วกระมัง ตั๋วเงินที่ข้าฝากตระกูลฉินไปคงถึงมือเขาแล้ว” มู่ซืออวี่กล่าว “เมืองหลวงเป็นสถานที่ที่แพงไปทุกตารางนิ้ว ขุนนางทั่วไปไม่อาจแม้แต่จะซื้อบ้านสักหลัง ข้าส่งตั๋วเงินไปให้เขามากเป็นพิเศษ ขาดเหลือสิ่งใดล้วนซื้อหาได้ ข้ายังขอให้ตระกูลฉินซื้อบ่าวรับใช้สองคนไปดูแลเขาด้วย”

“ฮูหยิน กล่าวอย่างไม่ปิดบัง ข้าเป็นน้องสามของสามีท่านที่หายไปเป็นเวลานาน ท่านเลี้ยงข้าเช่นเดียวกันเถอะ!” เวินเหวินซงเอ่ยด้วยท่าทีขึงขัง

“เงินพิเศษที่พวกเจ้าได้รับในแต่ละเดือนมากกว่าเงินเดือนเป็นสิบเท่าแล้ว คิดว่าเงินหล่นลงมาจากฟ้าหรือ?” ลู่อี้เอ่ย “เดือนหน้าท่านแม่ยายและท่านหมอจูจะจัดงานเลี้ยงครบร้อยวันให้ผิงอัน พวกเจ้าเตรียมของขวัญดี ๆ ไว้ ถึงตอนนั้นก็ไปงานเลี้ยงด้วย”

งานเลี้ยงครบร้อยวันของจูเฉินจัดในหมู่บ้าน

สถานที่จัดงานคือลานบ้านของลู่อี้และมู่ซืออวี่ โต๊ะมากกว่าสองร้อยตัวถูกจัดเตรียมไว้แล้ว

หัวหน้าพ่อครัวของงานเลี้ยงคือหัวหน้าพ่อครัวจากภัตตาคาร พวกเขาเหมาทั้งภัตตาคารมาเพื่องานนี้ งานเลี้ยงจัดใหญ่โตเสียจนบุรุษ สตรี ผู้ใหญ่ ตลอดจนเด็กเล็กในหมู่บ้านไม่กล้าดูแคลน พวกเขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ดีที่สุดและนำของขวัญที่จริงใจที่สุดมา จากนั้นก็ดื่มสุราสังสรรค์

“เหยาซื่อ ท่านมีความสัมพันธ์ที่ดีกับถงซื่อ อย่าลืมช่วยข้าเอ่ยสิ่งดี ๆ ล่ะ!”

เหยาซื่อมองหญิงสาวชาวบ้านตรงหน้าแล้วเอ่ยว่า “เจ้ายังต้องเอ่ยสิ่งดี ๆ อะไรอีก?”

“โถ่เอ๊ย ก็ก่อนหน้านี้ข้าเคยล่วงเกินนาง นั่นไม่ใช่…”

“เจ้าคนท้องเล็ก*[1] เจ้าคิดว่าคนอื่นจะท้องเล็กเหมือนตัวเองหรือ? นางยุ่งวุ่นวายทุกวันเช่นนั้น นางคงจะจำได้อยู่หรอกว่าเจ้าเป็นผู้ใด ในสมองเจ้าคิดอะไรอยู่?” เหยาซื่อกล่าว

“แม่ต้าจู้ ได้ยินว่าเหม่ยฉินบ้านพวกท่านแต่งงานกับเจ้าหน้าที่ทางการผู้หนึ่งหรือ?” หญิงอีกนางเอ่ยขึ้น

เหยาซื่อยิ้มบาง ๆ “แต่งงานอะไรกัน แต่งงานที่ว่า ยังไม่ได้ผ่านหกพิธีการ*[2] ด้วยซ้ำ!”

“พวกเราคนบ้านนอกบ้านนาจะต้องกล่าวถึงพิธีกงพิธีการอะไรกัน แค่รับสินสอดมาแล้วแต่งนางออกไปก็เป็นใช้ได้แล้ว”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น เพียงแต่ว่าที่ลูกเขยเขาเป็นบัณฑิต อีกทั้งยังสอบได้จวี่เหรินแล้ว ตอนนี้เขาทำงานอยู่กับใต้เท้าลู่ ที่บ้านเขามีบ่าวรับใช้ยี่สิบสามสิบคนกระมัง นับได้ว่าเป็นตระกูลผู้มีความรู้ กฎระเบียบในตระกูลเขาเคร่งครัดมาก อีกทั้งยังกล่าวอีกว่าตามธรรมเนียมจะส่งเกี้ยวเจ้าสาวขนาดแปดคนแบกมาแต่งลูกสาวของเราออกไป”

“โอ้โห ข้าว่าแล้วว่าเหม่ยฉินเป็นคนโชคดี ยังจะเถียงว่าข้าพูดผิดหรือ?”

“ใช่แล้ว เหม่ยฉินไปได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้นางได้แต่งงานกับเจ้าหน้าที่ทางการ อนาคตนางต้องสดใสเป็นแน่!”

เฉินซื่อ ลู่เจินเจิน และคนอื่น ๆ ก็มาแล้วเช่นกัน

ทุกคนล้วนแต่งกายประทินโฉมครบเครื่อง พอมาอยู่กับเพื่อนบ้านเก่าแก่ในหมู่บ้านแล้วราวกับมาจากคนละโลก ในใจทุกคนเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมา

“ตั้งแต่แรกก็เป็นพวกเขาสองครอบครัวที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวลู่อี้ บัดนี้ชาวบ้านได้อาบแสงสว่างจากผู้อื่น*[3] ดูร่ำรวยขึ้นมาแล้ว”

“ลูกชายบ้านเจ้า แต่ก่อนชอบลู่เจินเจินไม่ใช่หรือ? ตอนนั้นเจ้าดูแคลนนาง แต่ดูการแต่งตัวของนางตอนนี้สิ ราวกับเป็นคุณหนูจากครอบครัวผู้มั่งมีอย่างไรอย่างนั้น ทั้งยังมีสาวใช้คอยติดตามอีกต่างหาก”

เมื่อเหยาซื่อและเฉินซื่อพบกันก็จูงมือไปพูดคุยกันอีกทาง ทั้งสองสนิทกัน ตอนนี้ย่อมมีเรื่องที่อยากจะเอื้อนเอ่ยมากมาย

“ท่านพบผิงอันแล้วหรือยัง?”

“ข้าเห็นเขาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่เพิ่งเกิดได้ไม่นาน ตอนนั้นเขายังตัวเหี่ยวไม่น่ารักอยู่เลย แต่พี่สะใภ้ของข้าบอกว่าเด็กทารกเกิดใหม่ล้วนเป็นเช่นนี้ ตอนนี้คงโตขึ้นมากแล้ว”

“อีกเดี๋ยวพวกเราไปดูกัน ข้าซื้อสร้อยเงินอายุยืนมาให้เขา”

“บังเอิญจริง ข้าก็ซื้อมาเช่นกัน ทว่าไม่ใช่สร้อย แต่เป็นกำไลเงิน”

“แน่นอนว่าน้าถงไม่ได้ขาดแคลนของเหล่านี้ แต่นี่เป็นน้ำใจอันดีของเรา จริงสิ ครอบครัวเจ้าปรึกษากันเรื่องการแต่งงานของเจ้าแล้วหรือ? ข้าได้ยินพี่สะใภ้บอกว่าเป็นครอบครัวที่ดีทีเดียว ยินดีกับเจ้าด้วย!”