สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 404

บทที่ 404 ผู้ใดมอบความกล้านี้ให้เจ้า

บทที่ 404 ผู้ใดมอบความกล้านี้ให้เจ้า

ครอบครัวของหนิวเหมยเองก็อยู่ในหมู่บ้านเช่นกัน หากคนทั้งหมู่บ้านได้รับเชิญ พวกนางย่อมเป็นหนึ่งในนั้น

มู่ต้าซานสะบัดมือของหนิวเหมยออก เขาค้อมหลัง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน “ข้ารู้สึกไม่สบาย จะกลับไปนอนสักครู่ก่อน”

“อีกเดี๋ยวก็จะมีปลาตัวโต ๆ ชิ้นหนา ๆ ให้ทานแล้ว เหตุใดจะกลับไปนอน? ไม่ว่าท่านจะรู้สึกไม่สบายเพียงใดก็ต้องอดทนเพื่อข้า ครอบครัวของพวกเราไม่ได้กินเนื้อดี ๆ มานานแล้ว ดูท่านสิ ผ่ายผอมไปหมด” หนิวเหมยไม่สบอารมณ์

“ข้าไม่หิว” มู่ต้าซานขมวดคิ้ว

“เจ้าไม่หิวหรือไม่มีกะจิตกะใจจะกิน? พี่ถงคลอดลูกชายให้คนอื่นแล้ว ท่านรู้สึกไม่พอใจใช่หรือไม่?” หนิวเหมยหยิกเนื้อของเขาด้วยความฉุนจัด

มู่ต้าซานรู้สึกเจ็บ ทว่าจำต้องอดทน

“เจ้าอย่าพูดจาส่งเดช ระวังผู้อื่นจะขันเอาได้”

“เช่นนั้นท่านก็ต้องอยู่ต่อ” หนิวเหมยหาเก้าอี้แล้วนั่งลง นางคว้าผลไม้แห้งบนโต๊ะขึ้นมาทาน “อาหารอร่อยเช่นนี้ยากที่จะได้เห็น วันนี้ข้าจะกินให้อิ่มหนำทีเดียวเชียว”

หญิงสาวในหมู่บ้านที่อยู่ข้าง ๆ มองหนิวเหมย จากนั้นจึงเหลือบมองมู่ต้าซานที่อยู่ไม่ไกลออกไป สายตานางเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“สหายต้าซาน เห็นหานเอ๋อร์แล้วกระมัง? หลังจากเขาติดตามมารดาไป ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อเหลา ข้าเห็นแม่นางน้อยในหมู่บ้านหลายคนมองเขา ท่านเป็นพ่อก็ต้องคอยช่วยเขาพิจารณาสักหน่อยนะ”

“พี่ฟาง ท่านพูดไร้สาระอะไร? หานเอ๋อร์น่ะอยู่กับแม่ของเขา เขาไม่รู้จักมักจี่พ่อคนนี้อีกแล้ว ต่อให้สหายต้าซานอยากดูแลเรื่องของเขาก็คงทำไม่ได้”

“ช่างน่าสงสารจริง ๆ พวกเขาก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว จะมีลูกอีกสักคนย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย หานเอ๋อร์ดีเช่นนี้ อีกทั้งยังเรียนหนังสือเก่งมาก ไม่แน่ว่า อนาคตอาจจะได้เป็นถึงขุนนาง”

หนิวเหมยที่กำลังกินผลไม้แห้งขบคิดถึงคำพูดของสตรีหลายคน

นางหันหน้าไปทางมู่ต้าซานแล้วเอ่ยว่า “ที่พวกเขากล่าวก็มีเหตุผล”

มู่ต้าซานขมวดคิ้ว “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

หนิวเหมยลุกขึ้นยืน “มู่เจิ้งหานเป็นลูกท่าน เหตุใดจะไม่รู้จักท่าน? พี่ถงแต่งงานกับบุรุษอื่นแล้ว อีกทั้งยังคลอดลูกชายออกมาหนึ่งคน เช่นนั้นมู่เจิ้งหานก็ควรกลับมาอยู่กับบิดา เขาควรดูแลท่านไปจนแก่เฒ่า”

สตรีหลายคนอึ้งไปแล้ว

พวกนางจงใจค่อนแคะเหน็บแนมมู่ต้าซาน สตรีนางนี้โง่เขลานัก นางฟังไม่ออกหรือไร?

หรือนางจะคิดเป็นจริงเป็นจังไปแล้ว?

หนิวเหมยเห็นถงซื่อและคนอื่น ๆ กำลังเดินมาทางนี้

มู่ต้าซานรีบคว้าแขนนางไว้อย่างรวดเร็ว “เจ้าอย่าพูดจาเลื่อนเปื้อนไป”

“ท่านใช่บุรุษหรือไม่?” หนิวเหมยเอ่ยอย่างเยือกเย็น “เดิมทีข้าเห็นว่าท่านเป็นคนซื่อตรง ได้ท่านแต่งเข้าประตูมาก็ดีเช่นกัน อย่างน้อยก็มีบุรุษคอยช่วยเหลือครอบครัว ขณะเดียวกันข้าก็จะได้มีลูกสักคน ภายหน้าย่อมมีความหวัง ทว่าข้าแต่งกับท่านมานมนานแล้ว นับประสาอะไรกับมีลูกสักคน แม้แต่บนเตียงล้วนไม่มี…”

มู่ต้าซานปิดปากหนิวเหมยแล้วลากนางออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าถมึงทึง

หนิวเหมยกัดนิ้วมือเขาอย่างแรง

“โอ๊ย…” มู่ต้าซานสะบัดนางออก

หนิวเหมยวิ่งไปทางถงซื่อ “พี่หญิงถง…”

ทุกคนล้วนเห็นหนิวเหมยวิ่งเข้ามา

นอกจากสตรีไม่กี่คนเมื่อครู่นี้ ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าหนิวเหมยจะทำอะไร

ตานซายืนอยู่ตรงหน้าหนิวเหมยแล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ท่านป้าผู้นี้ มีอะไรจะกล่าวก็เอ่ยออกมาเถิด ฮูหยินของพวกเรายังต้องดูแลลูก หากเข้าใกล้นางเกินไปจะทำให้เด็กกลัวเอาได้”

หนิวเหมยเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง “ข้าอยากหารือกับท่าน เรื่องมอบมู่เจิ้งหานให้เป็นลูกของข้ากับพี่ต้าซาน”