สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 410

บทที่ 410 คนจวนเจิ้นกั๋วกง

บทที่ 410 คนจวนเจิ้นกั๋วกง

“ไม่ต้องห่วงขอรับ ข้าหาได้โง่เขลาถึงเพียงนั้นไม่” ลู่เซวียนพูด “อีกทั้งข้ายังไม่ได้มีบทบาทมากนัก ไม่มีประโยชน์ที่พวกเขาจะมาจับตามอง”

ลู่อี้ลูบหน้าผากตัวเอง

ลู่เซวียนส่งขวดยาให้พี่ชาย

“เพื่อนของข้าให้สิ่งนี้มา ดื่มหลังจากดื่มสุราแล้วได้ผลชะงัดนัก ครั้งล่าสุดข้าก็ใช้ มันมีประโยชน์จริง ๆ” ลู่เซวียนกล่าว

“เจ้ามีเพื่อนอยู่ในเมืองหลวงด้วยหรือ?” ลู่อี้รับไป แล้วยกขึ้นดื่มหนึ่งอึก

“จวนเจิ้นกั๋วกงไม่ได้ขอให้ท่านช่วยสืบสวนคดีลักพาตัวเด็กหรือ? เหตุใดช่วงนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวเลย?” ลู่เซวียนถาม

“พวกเขายังยุ่งกับกิจการภายในจวนจึงไม่มีเวลาตรวจสอบเรื่องนั้นในตอนนี้ ครอบครัวใหญ่เช่นนั้นเต็มไปด้วยปัญหา ข้าทำได้เพียงรอฟังข่าวว่าพวกเขาจะเริ่มสืบสวนอีกครั้งเมื่อใด”

ทุกวันนี้เหล่าข้าหลวงจากจวนเจิ้นกั๋วกง ตำหนักบูรพา และจวนจงอ๋อง ผลัดกันแวะเวียนมาหาลู่อี้ พวกเขามาหาพร้อมกับเรื่องน่าเบื่อหน่ายทุกประเภท ทำให้นายอำเภอเมืองฮู่เป่ยแทบไม่มีเวลาพักผ่อน

มู่ซืออวี่มองหาโอกาสทางธุรกิจในเมืองหลวง ความกังวลใจในตอนแรก กลับกลายเป็นการผ่อนคลายในเวลาต่อมา อีกทั้งนางยังเรียนรู้ตลาดเครื่องเรือนในเมืองหลวงระหว่างทางด้วย ถือเป็นการค่อย ๆ ปรับตัวให้เข้ากับชีวิตที่นี่

“เนื้อย่างที่ถนนฝั่งตะวันออกอร่อยที่สุด เซาปิ่ง*[1] ที่ถนนฝั่งตะวันตกอร่อยมาก ส่วนขนมอบนั้น ร้านเก่าแก่กว่าร้อยปีในตัวเมืองนั้นมีรสชาติอร่อยแบบต้นตำรับดั้งเดิมที่สุด อีกทั้ง…”

ขณะที่มู่ซืออวี่และสาวใช้สองคนกำลังพูดคุยกันเรื่องอาหารอันโอชะในเมืองหลวง รถม้าคันหนึ่งมาจอดอยู่ที่ทางเข้าจวนลู่ จากนั้นแม่นมที่แต่งกายสวยงามผู้หนึ่งก็ลงมา

“นี่คือฮูหยินลู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ?” แม่นมเฉินทำความเคารพ “บ่าวคือแม่นมเฉินจากจวนเจิ้นกั๋วกงเจ้าค่ะ”

“มีอะไรหรือ?” มู่ซืออวี่ถาม

แม่นมเฉินกล่าวอย่างสุภาพ “ฮูหยินของพวกเราให้มาเชิญท่านเจ้าค่ะ”

“ไม่ทราบว่าฮูหยินของพวกเจ้าต้องการอะไรจากข้า?” มู่ซืออวี่ไม่เร่งรีบประจบประแจงคนจวนเจิ้นกั๋วกง

นางพูดคุยกับแม่นมเฉินอย่างใจเย็น ราวกับว่า ‘จวนของเจิ้นกั๋วกง’ ไม่ได้ต่างไปจาก ‘ร้านซาลาเปา’ ที่อยู่ข้างถนนในสายตาของนาง

“แน่นอนว่าต้องการจะขอบคุณฮูหยินลู่ ที่ช่วยชีวิตคุณชายใหญ่ของจวนเราเอาไว้เจ้าค่ะ” แม่นมเฉินตอบ “ฮูหยินลู่เป็นคนต่างถิ่น เมื่อบุรุษออกไปทำงาน ฮูหยินลู่เป็นสตรี ฮูหยินของเราจึงต้องการต้อนรับแขกให้ดีเจ้าค่ะ”

“ตกลง” มู่ซืออวี่เข้าไปในรถม้า

จื่อซูและจื่อเยวี่ยนเองก็ตามไปด้วย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถม้าก็แล่นเข้าสู่จวนหรูหราในตัวเมืองชั้นใน

เมื่อจื่อซูเปิดม่าน มู่ซืออวี่ก็บังเอิญเห็นรถม้าที่นั่งมาแล่นเข้าทางประตูข้าง

หากเป็นคนถือเรื่องโชคลาง ย่อมต้องไม่เข้าทางประตูข้างแน่นอน แสดงว่า ‘ความขอบคุณอย่างสุดซึ้ง’ ของจวนแห่งนี้มีจำกัดจริง ๆ

ทว่ามู่ซืออวี่ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้

ครอบครัวใหญ่มีกฎระเบียบและปัญหามากมาย นางแค่ต้องปฏิบัติตามด้วยความสุภาพเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าต้องจริงจังอะไรขนาดนั้น

“แม่นางเจินจู ไปบอกฮูหยินว่าฮูหยินลู่มาแล้ว” แม่นมเฉินพูดกับสาวใช้หน้าตาสะสวย

สาวใช้เหลือบมองมู่ซืออวี่แล้วพยักหน้า “โปรดรอสักครู่เจ้าค่ะ”

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็กลับมาอีกครั้งแล้วกล่าวกับมู่ซืออวี่ “ฮูหยิน โปรดมาทางนี้เจ้าค่ะ”

ผู้หญิงมากมายอยู่ในสวน ทั้งเหล่าฮูหยินของข้าหลวงที่สง่างาม และหญิงสาวสูงศักดิ์ที่ยังไม่ได้แต่งงาน