สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 411

บทที่ 411 ฉู่หลิงถูกวางยาพิษ

บทที่ 411 ฉู่หลิงถูกวางยาพิษ

ในฐานะที่เป็นคนเมืองหลวงโดยกำเนิด ฉู่หลิงเติบโตมาจากภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาทำให้มีประสบการณ์มากมาย นางพามู่ซืออวี่ไปเดินเล่นเป็นเวลาสองสามชั่วยามนั้น ถือว่าคุ้มค่ามากจริง ๆ

มู่ซืออวี่ไม่ได้ขาดแคลนเงิน ขาดเพียงคนนำทางเท่านั้น และฉู่หลิงก็เข้ามาทำหน้าที่นี้ได้ดีมาก นางพามู่ซืออวี่ไปเรียนรู้ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงและเยี่ยมชมร้านค้าหลายแห่ง

หลังจากแยกทางกับอีกฝ่าย มู่ซืออวี่ก็กลับจวนแล้วเขียนเอกสารวางแผนทีละฉบับ รอโอกาสที่จะนำมาใช้ในเมืองหลวง

ไม่ช้าก็เร็วลู่อี้จะได้ย้ายมาที่นี่ เรือนกรุ่นฝันของนางจึงต้องย้ายมาเมืองหลวงด้วย สาขาที่เมืองซูโจวและเมืองฮู่เป่ยอยู่ภายใต้การดูแลของเจิ้งซูอวี้จึงไม่ต้องกังวล นางเพียงแค่ต้องพาเด็กฝึกงานสองสามคน มาช่วยกันพัฒนาสาขาใหม่ที่เมืองหลวงด้วยเท่านั้น

“ฮูหยิน มีกลุ่มคนข้างนอกต้องการพบท่านขอรับ บ่าวบอกว่าจะส่งข่าวต่อให้ท่านเอง แต่อีกฝ่ายยืนกรานจะเข้ามาให้ได้ โชคดีที่แม่นางฉานอีและคนอื่น ๆ ช่วยกันหยุดเขาไว้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงบุกเข้ามาแล้วขอรับ” พ่อบ้านหลินป๋อรายงาน

“ผู้ใดกัน?”

“พวกเขาอ้างว่ามาจากจวนฉู่กั๋วกงขอรับ”

มู่ซืออวี่เดินตามพ่อบ้านหลินป๋อไปที่ประตู

ชายในเครื่องแบบห้าคนอยู่บริเวณนั้น พวกเขาทุกคนล้วนแต่มีรังสีอำมหิต ดูโหดเหี้ยมขึงขัง

ขุนนางระดับสูงได้รับอนุญาตให้มีทหารส่วนตัวได้ แต่มีกฎอยู่ว่าห้ามเกินจำนวนที่กำหนด มองจากรูปร่างหน้าตาของคนเหล่านี้ก็พอเดาได้ว่าพวกเขาเป็นทหารส่วนตัวที่ขุนนางชุบเลี้ยงไว้ แตกต่างจากทหารที่ลาดตระเวนในเมืองหลวง

ทหารที่ลาดตระเวนในเมืองหลวงล้วนแต่เป็นทหารธรรมดา เรื่องจับหัวขโมยทั่วไปนั้นไม่เป็นปัญหา แต่หากต้องเผชิญหน้ากับคนร้ายที่รับมือยากจริง ๆ เกรงว่าจะหลุดมือไปได้ง่าย

เรือยพักของทหารส่วนตัวเหล่านี้ ได้รับงบประมาณจากขุนนางมากมาย ไม่เพียงแต่พวกเขาทุกคนจะมีอาวุธครบครันเท่านั้น แต่ดูจากกลิ่นอายของพวกเขาแล้ว เพียงแค่คนเดียวคงมีฝีมือเท่ากับทหารหลายสิบนายที่ลาดตระเวนในเมือง ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงแตกต่าง

“พวกเจ้าคือ…”

“ฮูหยินลู่ใช่หรือไม่ จวนท่านกั๋วกงของเราเชิญท่านขอรับ”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“มีเรื่องใหญ่ขอรับ”

“เกี่ยวข้องกับข้าหรือ?”

“ขอรับ”

“นายท่านกลับมาแล้ว” หลินป๋อพูดด้วยความตื่นเต้น “นายท่าน…”

วันนี้ลู่อี้ขี่ม้ากลับมา เมื่อเห็นผู้คนมากมายอยู่ที่ประตู เขาก็ลงจากหลังม้า เดินไปหามู่ซืออวี่แล้วถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

ทหารทวนสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไป

“ตกลง ข้าจะพาฮูหยินไปด้วย” ลู่อี้จับมือมู่ซืออวี่ “ไม่ต้องกลัว”

มู่ซืออวี่ไม่ได้กลัวเลย แต่นางไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการทำอะไร

แม้ว่าจะเพิ่งมาถึงเมืองหลวง แต่นางก็เคยได้ยินเกี่ยวกับขุนนางระดับสูงหลายคนที่นี่

บรรพบุรุษของคนจวนฉู่กั๋วกงเป็นขุนพล พวกเขาจึงสืบทอดอำนาจทางทหารด้วย

ฉู่กุ้ยเฟยในวังก็เป็นลูกสาวของตระกูลฉู่

มู่ซืออวี่นึกไม่ออกว่าตนเข้าไปมีส่วนพัวพันกับจวนฉู่กั๋วกงได้อย่างไร หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว คนสกุลฉู่คนเดียวที่ได้พบ… คือฉู่หลิงที่เจอกันวันนี้

“สามี วันนี้ข้า…”

มู่ซืออวี่เล่าเรื่องฉู่หลิงให้ลู่อี้ฟัง

“ข้าไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่ แต่นอกจากฉู่หลิงแล้ว ข้าก็นึกถึงใครอื่นไม่ได้”

หากพูดถึงพระเอกฉู่เหยี่ยน ครอบครัวฝ่ายลุงของฟ่านเหยี่ยนก็คือฉู่กั๋วกง