สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 414

บทที่ 414 ผลประโยชน์ของผู้ใด

บทที่ 414 ผลประโยชน์ของผู้ใด

ในศาลา ชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังปักปิ่นสีทองเข้าไปในผมของหญิงสาว หลังขับขานบทกวีให้นางฟัง เขาก็ยกย่องความงดงาม และท่าทางขี้อายของหญิงสาวที่กำลังมองตนด้วยความเสน่หา

ทั้งสองดูเหมือนชู้ชิดสนิทกาย หากไม่รู้ก็คงคิดว่าทั้งสองเป็นคู่รักที่ยังไม่ได้แต่งกัน แต่ว่า…

มู่ซืออวี่หันไปมองฉู่หนิงจูข้างกาย

ใบหน้าสง่างามของฉู่หนิงจูสงบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง แต่สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนางโกรธจัด

“คุณหนู จวินอ๋องทำเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านมีสัญญาหมั้นหมายกับเขา แต่เขายังไปยุ่งกับคุณหนูรองอีก เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับคุณหนูรองก็ไม่ค่อยดีนักอยู่แล้ว ตอนนี้นางยังจะมุ่งเป้ามาที่ท่านตลอดเวลาอีก ทำเหมือนท่านเป็นฝ่ายแย่งชิงการแต่งงานของนางไปได้”

“จวินอ๋องเป็นหนุ่มจอมเจ้าชู้ที่รู้จักกันดีในเมืองหลวง ต่อให้จะไม่ใช่นางก็ยังมีคนอื่นอีก หากฉลาดพอก็จะมองทะลุแผนการของเขาได้อย่างรวดเร็ว ในเมื่อนางเลือกทำตัวโง่เขลา แล้วข้าจะบ่นอะไรได้เล่า?”

หลังจากที่ฉู่หนิงจูพูดจบ นางก็มองไปที่มู่ซืออวี่ด้วยสีหน้าลำบากใจ

“พี่สาว ข้าอยากพาท่านออกมาเดินคุยสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่กลับทำให้ท่านต้องมาเห็นเรื่องอื้อฉาวเหล่านี้ แต่พี่สาวไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา คงจะเข้าใจว่าพวกเราไม่มีทางเลือก”

“เจ้าบอกว่าพาข้ามาชมดอกไม้ ข้าก็จะมองแค่ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิในสวน หามองเห็นสิ่งอื่นใดไม่” มู่ซืออวี่พูด “ร่างกายของเจ้าทนได้หรือเปล่า เมื่อครู่นี้ข้าเห็นทะเลสาบอยู่ตรงนั้น มีศาลาอยู่ข้างทะเลสาบด้วย เจ้าอยากไปนั่งตรงนั้นสักครู่หรือไม่?”

“ดีเจ้าค่ะ”

จวนฉู่กั๋วกงใหญ่โต จึงเห็นคนรับใช้มากมายตลอดทาง แน่นอนว่าที่ที่มีผู้คนย่อมมีข้อพิพาท ทำให้ได้เห็นกลอุบายทุกประเภทภายในช่วงเวลาสั้น ๆ

ฉู่หนิงจูได้ช่วยชีวิตสาวใช้ที่ถูกตบจนหน้าบวมเป็นหัวหมู คนที่ถูกเจ้านายใส่ร้ายว่าขโมยของ คนสวนที่เผลอตัดดอกกล้วยไม้โปรดของฮูหยินรองจนเกือบจะถูกตัดมือทิ้งไว้

ในศาลา ฉู่หนิงจูเชิญมู่ซืออวี่กินของว่างและชาหอมกรุ่น นางไม่ได้พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

มู่ซืออวี่พูดคุยกับอีกฝ่ายเรื่องการเปลี่ยนแปลงล่าสุดในเมืองฮู่เป่ย ความเศร้าของฉู่หนิงจูค่อย ๆ หายไป แม้แต่สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนางก็เริ่มสนใจเมืองฮู่เป่ยขึ้นมา

“ข้ามีช่วงเวลาที่ดีมากในเมืองฮู่เป่ย” ใบหน้าของฉู่หนิงจูเต็มไปด้วยความสุข “แต่พี่สาว หากท่านมาที่เมืองหลวง แล้วทุกอย่างในเมืองฮู่เป่ยเล่า พวกท่านจะล้มเลิกหรือ?”

“กิจการยังคงต้องดำเนินต่อไป ลานหรรษาทำให้เราสูญเสียกำลังและเงินทุนไปมาก จึงล้มเลิกเช่นนั้นไม่ได้แน่นอน ข้าวางแผนจะมอบทุกอย่างให้ซูอวี้ดูแล” มู่ซืออวี่กล่าว “สำหรับตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มการค้า ข้าคิดว่าคนตระกูลฉินเหมาะสมกว่า เราจะจัดการประชุมเพื่อหารือเรื่องนี้ หากไม่มีข้อผิดพลาดใด ข้าจะมอบตำแหน่งให้ครอบครัวของนายน้อยฉิน”

“คุณหนู คุณหนูซูมาแล้วเจ้าค่ะ”

สาวใช้เข้ามารายงานฉู่หนิงจู

ฉู่หนิงจูยิ้มแล้วบอกว่า “ให้นางเข้ามา”

“ในเมื่อเจ้ามีแขก…”

“พี่สาวนั่งลงเถิด” ฉู่หนิงจูพูดเบา ๆ “ซูจือหลิ่วเป็นน้องสาวคนสนิทของข้ามาหลายปี นางเป็นผู้หญิงที่ตรงไปตรงมาและรักอิสระ หากท่านได้รู้จักนางจะต้องถูกใจเป็นแน่”

คนรับใช้พาเด็กสาวที่แต่งตัวเรียบง่ายเข้ามา

เด็กสาวแต่งตัวด้วยชุดที่ใส่ได้ทั้งชายและหญิง มีแส้นุ่ม ๆ พันอยู่รอบเอวของนาง ผมถูกมัดไว้เป็นหางม้าสูง แววตาเต็มไปด้วยความกล้าหาญ ท่าทางร่าเริงแจ่มใสไม่น้อย