สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 413

บทที่ 413 การแต่งงานของฉู่หนิงจู

บทที่ 413 การแต่งงานของฉู่หนิงจู

บางทีอาจเป็นเพราะฉู่หนิงจูฟื้นขึ้นมาแล้ว เปาซื่อจึงอารมณ์ดีขึ้น นางใช้โอกาสนี้ถามประสบการณ์ของฉู่หนิงจูในเมืองฮู่เป่ย

มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าเปาซื่อรู้มากเพียงใด จึงทำได้เพียงตอบไปง่าย ๆ ส่วนคำถามอื่นนั้นนางตอบไปเพียงแค่ว่าไม่ทราบ

หลังจากดื่มชาไปสองถ้วย ในที่สุดคนรับใช้ก็มารายงานว่าใต้เท้าลู่กำลังจะพาฮูหยินลู่กลับ เปาซื่อจึงสั่งให้คนรับใช้พามู่ซืออวี่ไปหาลู่อี้

ลู่อี้ขี่ม้ามาที่นี่ ตอนนี้เขาก็พามู่ซืออวี่ขี่ม้ากลับเช่นเดิม

เขาปฏิเสธน้ำใจของจวนฉู่กั๋วกงที่จะให้รถม้าไปส่ง

มีผู้คนมากมายไปเยี่ยมชมตลาดกลางคืนบนถนน พ่อค้าแม่ค้ามากมายมาขายของ แสงไฟสว่างไสวไปทั่วทุกที่ เป็นภาพคึกคักอีกแบบหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“หิวหรือไม่ ต้องการซื้อของอะไรหรือไม่?” ลู่อี้โอบกอดนางขณะกระซิบข้างหู

มู่ซืออวี่พยักหน้า “พอดีว่าข้าเองก็อยากพักผ่อนเช่นกัน”

ลู่อี้ลงจากหลังม้าก่อน จากนั้นจึงอุ้มมู่ซืออวี่ลงไป

เขาจับสายบังเหียนม้าด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างจับมือของมู่ซืออวี่ แล้วทั้งสองก็เดินไปรอบ ๆ ถนน

“นั่นคืออะไร?” มู่ซืออวี่สูดกลิ่นหอมหวานที่โชยมาตามลม แล้วเดินตามหาที่มาของกลิ่นนั้น จากนั้นก็เห็นคนเข้าแถวยาวเหยียด “คนเยอะมาก”

“รอข้าอยู่ตรงนี้” ลู่อี้บอกมู่ซืออวี่แล้วจูงม้าเดินไป

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับมา แต่ไร้วี่แววของม้า

“แล้วม้าเล่า?” มู่ซืออวี่ถาม

“ข้าฝากมันไว้กับคนยกของ ข้าบอกให้เขาส่งคืนให้ข้าทีหลัง”

“คนยกของทำงานประเภทนี้ได้ด้วยหรือ?”

“คนยกของทุกคนในเมืองหลวงมีการลงทะเบียน เขียนที่อยู่ชัดเจน ข้าขอแผ่นป้ายทะเบียนของเขาไว้แล้ว หากม้าไม่ถูกส่งคืนมา เขาก็จะมีความผิดฐานขโมย และจะถูกตามจับ”

มู่ซืออวี่คิดอย่างรอบคอบ

“คิดอะไรอยู่อีกแล้วรึ?”

“ข้าคิดว่าเมื่อท่านมาเป็นข้าหลวงในเมืองหลวง ในอนาคตธุรกิจของข้าก็ต้องย้ายมาที่เมืองหลวงแน่นอน ข้อมูลเหล่านี้ย่อมสำคัญ”

“อย่าเพิ่งไปที่ใด ประเดี๋ยวข้าจะกลับมา”

“ท่านจะทำอะไรอีกแล้ว?”

มู่ซืออวี่มองลู่อี้ก้าวไปข้างหน้า

ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับชามสองใบ

“ท่านแซงแถวหรือ?” มู่ซืออวี่ถามเสียงเบา “ทำเช่นนี้ไม่ดีเลยไม่ใช่หรือ คนอื่นยืนต่อแถวกันตั้งนาน ท่านก็ควรต่อแถวด้วย”

“ข้าบอกเถ้าแก่ว่าพวกเรารีบ แต่ชอบกินอาหารของพวกเขามาก จึงอยากขอซื้อก่อนสองชาม แต่การแซงแถวเป็นสิ่งที่ผิด เพื่อแสดงความขอโทษ ข้าจึงเต็มใจจ่ายให้ลูกค้าที่ต่อหลังข้า”

สิ่งที่อยู่ในชามมีสีแดงและสีเขียวฉูดฉาด ดูสวยดี แต่ไม่อาจบอกได้ว่ามันคืออาหารชนิดใด

นางใช้ไม้จิ้มขึ้นมาชิมหนึ่งชิ้นแล้วพูดว่า “นี่คือลูกท้อหรือ? ลูกท้อเคลือบด้วยน้ำผึ้ง ไม่สิ แค่คล้ายกันนิดหน่อย ใช่แล้ว ซานจา*[1] เอามาผสมกันเช่นนี้แปลกนัก!”

ลู่อี้ยังชิมไปหนึ่งชิ้นแล้วขมวดคิ้ว

“ดูเหมือนว่าร้านเลื่องชื่อจะไม่จำเป็นต้องทำอร่อยเสมอไป”

“มีร้านเลื่องชื่อมากมายในเมืองหลวง” มู่ซืออวี่กล่าว “สิ่งนี้เหมาะสำหรับเด็กหญิงตัวน้อย ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครชอบเลย ท่านก็เห็นว่ามีคนมากมายมาต่อแถวซื้อ แสดงว่ายังมีตลาดอยู่”

แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่มู่ซืออวี่ก็กินจนหมด สำหรับส่วนของลู่อี้ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ชอบมันจริง ๆ นางจึงมอบให้กับขอทานที่อยู่ข้างถนน

แน่นอนว่าขอทานก็คงไม่อยากกินของหวานสีฉูดฉาดเช่นนี้ นอกจากขนมแปลก ๆ แล้ว นางยังให้เหรียญทองแดงอีกสิบเหรียญด้วย

ทั้งสองเดินเที่ยวกันเป็นเวลานาน จนกระทั่งตลาดกลางคืนปิด จากนั้นพวกเขาก็ค่อย ๆ เดินทางกลับ

“แล้วคุณหนูฉู่เล่า สืบได้หรือยังว่าผู้ใดเป็นคนวางยา?”