สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 419

บทที่ 419 ข่าวน่ายินดีของราษฎร

บทที่ 419 ข่าวน่ายินดีของราษฎร

ลู่อี้เพิ่งนั่งลง ก่อนที่จะได้ดื่มชาที่บ่าวรับใช้รินให้ ก็เห็นเพียงมู่ซืออวี่วิ่งเข้ามาดึงมือเขาไปข้างนอก

“มีอะไรหรือ?” ลู่อี้ดื่มชาด้วยความเร่งรีบ แล้วโยนจอกให้บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ

บ่าวรับใช้กระวีกระวาดรับเอาไว้

ลู่อี้ปล่อยให้มู่ซืออวี่ลากเขาไปนอกศาลาว่าการ

นางตรงไปยังตรอกปลีกวิเวกจากผู้คนแห่งหนึ่ง

“ที่นี่คือ…”

“ตรงนี้เป็นตรอกซอยที่คนยากจนที่สุดในเมืองฮู่เป่ยอาศัยอยู่ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนแก่เฒ่าถูกทิ้งให้อาศัยอยู่ที่นี่เพียงลำพัง” มู่ซืออวี่พูดขึ้น “ข้าจะพาท่านไปดูบางอย่าง”

หลายนาทีต่อมา ลู่อี้ยืนอยู่หน้าบ้านเก่าซอมซ่อหลังหนึ่ง

เจ้าของบ้านเป็นหญิงชราตาบอด

หญิงชราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางเอื้อมมือออกมาปัดป่ายแล้วเอ่ยถาม “แม่หนู เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

มู่ซืออวี่เอ่ยตอบอย่างอ่อนโยน “ท่านป้า ไม่ต้องกังวล นี่คือสามีข้า”

“อ้อ ข้าจะรินน้ำให้พวกเจ้าสักถ้วย” หญิงชราลุกขึ้นยืน

“ท่านไม่ต้องไปแล้ว สามีข้าเพียงมาเยี่ยมเท่านั้น ลองดูว่าเตียงเตาที่ข้าทำให้เป็นอย่างไร”

“เตียงเตานี้ดียิ่ง ข้ามีชีวิตอยู่มาทั้งชีวิต ไม่เคยอบอุ่นถึงเพียงนี้มาก่อนเลย” หญิงชรากล่าว “นายท่านผู้นี้ ท่านได้แต่งกับภรรยาที่เหมือนพระโพธิสัตว์เชียวนะ ต้องขอบคุณพวกท่านแล้ว”

ลู่อี้ใช้นิ้วมือแตะเตียงหลังใหญ่ จากนั้นจึงลองทาบผนังดู

“เจ้าทำได้อย่างไร?”

ไม่เพียงแต่เตียงเตาเท่านั้น ทั่วทั้งห้องยังอบอุ่นไปด้วย

“นี่น่ะหรือ? แน่นอนว่ามีเหตุผล” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าพาท่านมาดูสิ่งนี้เพราะอยากจะปรึกษาบางอย่างกับท่าน”

“เรื่องใด?” ลู่อี้คว้ามือนางมากุม

“ข้าอยากขอบันทึกทะเบียนราษฎร์ที่อยู่ในมือท่าน จะได้อ้างอิงจากบันทึกทะเบียนราษฎร์ ทำเตียงเตาเช่นนี้ให้คนชราไร้ครอบครัวที่อยู่เพียงลำพังทั่วทั้งเมืองฮู่เป่ย ให้พวกเขาข้ามผ่านฤดูหนาวนี้ไปอย่างปลอดภัย แน่นอนว่าหากผู้อื่นต้องการเตียงเตาเช่นนี้ ข้าก็สามารถสอนวิธีให้พวกเขาไปหาวัสดุมาทำเองได้ ของสิ่งนี้อาจดูเหมือนทำได้ยาก แต่อันที่จริงหากรู้วิธีก็ไม่ยากเย็นแล้ว”

“ฮูหยิน เจ้ารู้หรือไม่ ไม่ใช่ทุกคนจะซาบซึ้งกับทุกสิ่งที่เจ้าทำ”

“ใต้เท้าลู่ พวกเราเริ่มกิจการที่เมืองฮู่เป่ย ที่นี่เป็นสถานที่พวกเราพบกันและได้รักกัน บางทีมันอาจจะไม่ใช่สถานที่ที่ดีที่สุด ทว่าจะต้องเป็นสถานที่ที่พวกเราคิดถึงมากที่สุดแน่นอน”

“อีกไม่นานพวกเราก็จะจากที่นี่ไปยังเมืองหลวงแล้ว ภายหน้ายังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสกลับมาอีกหรือไม่? ก่อนที่ข้าจะจากไป นี่เป็นของขวัญที่ข้าจะมอบให้เมืองฮู่เป่ย ฤดูหนาวทุกข์ยาก ข้าหวังว่าทุกคนจะลำบากน้อยลงหน่อย”

“ที่แท้พวกท่านก็คือใต้เท้านายอำเภอและฮูหยิน” หญิงชราตาบอดเอ่ยด้วยความตื้นตันใจ “ยายเฒ่าเช่นข้ามีดีอะไร ไม่คิดว่าจะทำให้ใต้เท้าและฮูหยินห่วงใยเช่นนี้ ยายเฒ่าผู้นี้ชีวิตนี้ไม่มีอะไรให้เสียดายแล้ว”

“รีบลุกขึ้นเถิด” ลู่อี้ประคองหญิงชราให้ลุกขึ้น “เมืองฮู่เป่ยกำลังจะจัดกองทุนบรรเทาทุกข์ให้คนชราที่อยู่เพียงลำพัง แต่ละเดือนจะได้รับเงินอุดหนุน ถึงตอนนั้นจะส่งมาที่บ้านท่าน”

“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใดหรือ?” มู่ซืออวี่ประหลาดใจ

“ปีนี้อากาศหนาวเป็นอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่ฮูหยินห่วงใยราษฎร สามีก็ห่วงใยเช่นกัน นี่เป็นเรื่องที่ข้าและสหายเวินตัดสินใจหลังจากปรึกษาหารือกันแล้ว” ลู่อี้เอ่ย “เพียงแต่ยังไม่ได้มีการประกาศออกมาเท่านั้น”

มู่ซืออวี่และลู่อี้มองหน้าแล้วส่งยิ้มให้กัน