สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 420

บทที่ 420 ความปลื้มปีติของเมืองฮู่เป่ย

บทที่ 420 ความปลื้มปีติของเมืองฮู่เป่ย

การปรากฏตัวของเตียงเตานำความยินดีมายังเมืองฮู่เป่ย

ในระยะแรก คนชราไร้ครอบครัวที่อาศัยอยู่เพียงลำพังจะได้รับสิทธิ์ก่อน จากนั้นจึงมีคนเริ่มจ่ายเงินเพื่อทำเตียงเตามากขึ้นเรื่อย ๆ

ส่วนผู้ที่ไม่มีเงินทำเตียงเตา แค่แจ้งต่อศาลาว่าการ บอกกล่าวสถานการณ์ของตนเอง ศาลาว่าการจะส่งคนไปตรวจสอบ ไม่นานพวกเขาก็จะนำคนไปแก้ปัญหาให้

ศาลาว่าการของเมืองฮู่เป่ยทำให้ราษฎรได้เข้าใจความหมายของ ‘ทางการและราษฎรคือครอบครัวเดียวกัน’

หิมะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ไม่นานผืนฟ้าก็ขุ่นมัว

เหล่าชาวบ้านที่มีเตียงเตา ชีวิตต่างดียิ่งกว่าเดิม ทว่าหิมะตกลงมาอย่างหนัก ภัยธรรมชาตินานารูปแบบย่อมต้องเกิดขึ้นอีกครั้ง หนึ่งในนั้นคือหิมะถล่มที่สามารถถล่มลงมาอย่างง่ายดายได้ทุกเมื่อ

“ใต้เท้า ภูเขาบริเวณหมู่บ้านไป่หลี่ถล่มลงมาแล้วขอรับ ด้านล่างภูเขามีหลายครอบครัวอาศัยอยู่ ตอนนี้พวกเขาล้วนถูกกลบอยู่ข้างใต้ เป็นตายไม่อาจรู้ได้”

นักการเกาเดินเข้ามาจากข้างนอก มือไม้ปัดหิมะบนร่างกายออกพลางกล่าวรายงาน “ตอนนี้จะทำอย่างไรกับเส้นทางจากที่นี่ไปยังหมู่บ้านไป่หลี่ ถึงแม้บุรุษฝีมือดีของพวกเรารีบรุดไปยังที่นั่นก็ต้องใช้เวลาถึงสามชั่วยาม รถม้าไม่อาจไปได้ ไปถึงที่นั่นจะยังมีคนเหลือรอดสักกี่คนกัน”

ไม่ว่าลู่อี้จะสติปัญญาล้ำเลิศเพียงใด ในยามนี้อย่างไรเขาก็ไร้ซึ่งหนทาง

ระยะนี้มู่ซืออวี่ว่างเว้นจากกิจการ นางจึงให้คนงานหยุดพักผ่อน จะได้อยู่ที่บ้านใช้เวลากับครอบครัว นางยังถือโอกาสนี้ใช้เวลากับลูก ๆ และสามีของตนด้วย

นางกำลังยกน้ำชาเข้ามาพอดี

“ข้ามีวิธีแก้” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “เพียงแค่ต้องเลือกมือดีที่คล่องแคล่วเสียหน่อย”

“ฮูหยิน เจ้ารีบกล่าวมา”

“จื่อซู เจ้าไปนำของที่ข้าทำให้ฉาวอวี่และอวิ๋นเอ๋อร์เล่นเมื่อวานนี้มา”

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

ของที่มู่ซืออวี่กล่าวถึงคืออุปกรณ์เล่นสกีชุดหนึ่ง

ไม่นานมานี้หิมะทับถมหนาเป็นอย่างมาก จะออกจากบ้านสักเที่ยวนั้นไม่ง่ายดายเลย นางจึงทำอุปกรณ์เล่นสกีอย่างง่าย ๆ ขึ้นมาแล้วออกไปหาความสนุกหลากหลายแบบกับเด็กทั้งสองคน ให้พวกเขาได้เล่นสมวัยเด็กของตนอีกครั้ง

นึกไม่ถึงว่าของที่เดิมทีใช้เล่นกับเด็ก ๆ วันนี้กลับได้ใช้ประโยชน์ขึ้นมาจริง ๆ

มู่ซืออวี่ใช้อุปกรณ์สกีไถลไปมาอย่างปราดเปรียวบนพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

ทุกคนต่างอึ้งตะลึงงัน

“ทำอย่างนี้ได้ด้วยหรือ?”

“หิมะมีแรงต้านทาน แต่เราไถลไปได้” มู่ซืออวี่กล่าว “ของสิ่งนี้ทำง่าย ข้าจะให้คนงานเร่งทำออกมาสักหลายสิบชุด พวกท่านจะได้ใช้งาน สิ่งที่พวกท่านต้องทำในตอนนี้คือเรียนรู้ทักษะวิธีใช้ให้เร็วที่สุด คนในหมู่บ้านไป่หลี่อยู่ในสถานการณ์คับขัน ชาวบ้านในพื้นที่ย่อมต้องหาวิธีช่วยพวกเขาอย่างแน่นอน ฉะนั้น พวกท่านอย่าได้กังวลมากไป เดี๋ยวจะกระสับกระส่ายจนไม่สามารถเรียนรู้ได้”

“ฮูหยินเติบโตมาอย่างไรกันนะ” นักการเกาแตะแขนเซี่ยคุน “พี่เซี่ย ข้ายอมรับนับถือคนไม่มาก ใต้เท้านับเป็นหนึ่งคน ฮูหยินพวกเรานับเป็นอีกหนึ่งคน”

เซี่ยคุนพยักหน้าน้อย ๆ “เป็นสตรีที่ชาญฉลาดจริง ๆ”

“นางจึงได้ให้กำเนิดเด็กอย่างฉาวอวี่ออกมาอย่างไรเล่า” เวินเหวินซงเอ่ย “ดูท่าทีราวกับผู้ใหญ่ของเด็กอย่างฉาวอวี่สิ นั่นคือใต้เท้าคนที่สองเชียวนะ อนาคตของเขาย่อมไร้ขีดจำกัดอย่างแน่นอน!”

การเล่นสกีถือเป็นทักษะอย่างหนึ่ง สำหรับยอดฝีมืออย่างนักการเกาและลู่อี้แล้ว ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถเรียนรู้ได้เข้าใจ

ลู่อี้เลือกนักการที่เรียนรู้ได้ไม่เลวมาจำนวนสามสิบคนด้วยตนเอง จากนั้นนำนักการเกา เซี่ยคุน และคนอื่น ๆ รุดไปยังหมู่บ้านไป่หลี่

ส่วนมู่ซืออวี่พาลู่จื่ออวิ๋นไปเล่นสกีท่ามกลางหิมะ

“อวิ๋นเอ๋อร์” ฟ่านเหยี่ยนโบกมือให้นาง “นี่มีอะไรสนุกหรือ? ข้าเข้าร่วมด้วยได้หรือไม่?”

ลู่จื่ออวิ๋นสวมชุดฤดูหนาวสีแดง ห่อหุ้มร่างกายเสียกลมราวกับลูกหมีน้อย นางมีหน้าตาเฉลียวฉลาดน่ารักน่ามอง ไม่ว่ามองอย่างไรก็ยังดูสวยงาม

ปิ่นปักผมรูปทรงเขาเล็ก ๆ สองชิ้นบนศีรษะนางมีมุกดอกไม้ดูนุ่มฟู ทำให้นางดูประหนึ่งเป็นเทพธิดาน้อยผู้หนึ่งขึ้นมาจริง ๆ

“สำนักศึกษาของพวกท่านก็หยุดพักเช่นกันหรือ?”