สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 422

บทที่ 422 เรือนกระจก

บทที่ 422 เรือนกระจก

ลู่อี้ตื่นขึ้นมาก็เห็นว่ามู่ซืออวี่ยังหลับลึก

ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าโลกใบนี้เงียบสงบ เหลือเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

เขาเอื้อมมือออกไปลูบคิ้วนาง

ระยะนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่รบกวนจิตใจของนาง กระทั่งหลับลึกนางยังคงขมวดคิ้ว

“ข้าไม่ใช่สามีที่ดีจริง ๆ”

ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้ดูแลนาง แต่ยังทำให้นางเป็นห่วงเรื่องของทางการเมืองฮู่เป่ยไปด้วย

“หืม” มู่ซืออวี่พึมพำ “กี่ยามแล้ว?”

“ยามโหย่ว*[1]” ลู่อี้ตอบ “หากเจ้าอยากนอนต่อก็นอนเถิด ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

“ข้านอนไปสองชั่วยาม นอนต่อไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นคืนนี้ข้าคงนอนไม่หลับ” มู่ซืออวี่บังคับตนเองให้ลืมตาตื่นขึ้นมา “ท่านดูง่วงงุน นึกไม่ถึงว่าจะตื่นก่อนข้าเสียอีก”

“ข้าชินแล้ว” ลู่อี้เอ่ย “วันนี้ข้าคุยเรื่องความเป็นอยู่ของชาวบ้านกับเวินเหวินซง มีบางเรื่องที่ทำให้พวกเราลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าฮูหยินมีความคิดดี ๆ หรือไม่”

“ไหนลองบอกให้ข้าฟัง”

ลู่อี้คาดเดาว่าหลังจากฤดูหนาวผ่านพ้นไปแล้ว ผู้คนย่อมเผชิญความลำบากอีกระลอกหนึ่ง พืชผลอาจไม่สามารถเก็บเกี่ยวได้

“ฤดูหนาวปีนี้แปลกจริง ๆ เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น พืชผลปีถัดไปอาจไม่เหลือรอด” มู่ซืออวี่เอ่ย “วิธีที่พวกท่านเอ่ยถึงนั้นเป็นไปได้ ทว่าวัสดุที่ใช้มีความพิเศษสักหน่อย อีกทั้งต้องใช้เงินจำนวนมาก มีวิธีที่ง่ายดายและถูกกว่า ทว่าผลลัพธ์ที่ได้ไม่ดีเพียงนั้น”

“หากฮูหยินมีวิธี นั่นย่อมดีกว่า ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร อย่างน้อยก็ยังดีกว่ารอคอยความตาย” ลู่อี้กล่าว “ฮูหยินต้องการสิ่งใด ข้าจะไปหาวิธี”

“รอให้หิมะหยุดตกแล้วค่อยว่ากันเถอะ!” มู่ซืออวี่หาว “เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง ท่านทำเรื่องอื่นไปเถิด”

สิ่งที่เอ่ยถึงคือเรือนกระจกในยุคปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม เงื่อนไขในยุคโบราณค่อนข้างจำกัด ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะทำสิ่งนั้น จำต้องทดแทนด้วยสิ่งอื่น ส่วนผลลัพธ์นั้น ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น อย่างที่ลู่อี้กล่าวว่าหากต่อสู้ยังมีโอกาสที่จะรอด หากไม่ต่อสู้ ปีหน้าราษฎรจะไม่สามารถเก็บเกี่ยวพืชผลได้ นั่นย่อมเป็นมหันตภัยของผู้คน

ชื่อเสียงของมู่ซืออวี่ในใจของราษฎรนับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ไม่เพียงแต่พวกเขาฟังสิ่งที่ลู่อี้กล่าว ทว่ายังรวมไปถึงคำพูดของมู่ซืออวี่ด้วย ในความคิดของพวกเขา ฮูหยินนายอำเภอฉลาดเทียบเท่าคนบนสวรรค์แล้ว ไม่เช่นนั้นนางคงไม่สามารถออกแบบลานหรรษาที่มีชื่อเสียงโด่งดัง หรือสร้างสะพานขนาดใหญ่ของเมืองฮู่เป่ยเช่นนี้ออกมาได้ สะพานแห่งนี้เป็นสะพานที่ใหญ่ที่สุดของชาติก็ว่าได้

เพียงไม่นานเรือนกระจกก็เผยโฉมออกมา ชาวบ้านจำนวนมากรุดไปที่นั่นเพื่อลองปลูกพืช

มู่ซืออวี่ไม่รีบร้อนที่จะประสบความสำเร็จ แต่เลือกหมู่บ้านจำนวนหนึ่งเพื่อทดสอบสถานที่ แล้วรอคอยผลลัพธ์ที่ได้

“ฮูหยิน อากาศหนาวเย็นแล้ว มือท่านเย็นเฉียบไปหมดแล้วนะเจ้าคะ” จื่อซูเอ่ย “รีบกลับไปพักเถอะเจ้าค่ะ!”

มู่ซืออวี่มองโรงเรือนข้างหน้านาง ก่อนจะส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “มาก็มาแล้ว จะละทิ้งกลางคันได้อย่างไร ข้าจะไปดูสถานการณ์ หากได้ผล จะได้ให้คนอื่น ๆ ทำเช่นกัน”

จื่อซูรีบตามหลังนางไป มู่ซืออวี่ร่างกายโงนเงนเกือบจะล้มลงไป จื่อซูที่อยู่ด้านหลังจึงรีบมาพยุงนาง

“ฮูหยิน เป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่เป็นไร” มู่ซืออวี่ตอบ “หลังจากดูที่ผืนนี้แล้ว ข้าจะกลับไปพักผ่อน”

หัวหน้าหมู่บ้านสกุลลู่พามู่ซืออวี่ไปตรวจดูแปลงทดลอง