สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 423

บทที่ 423 ข่าวดีของครอบครัวลู่

บทที่ 423 ข่าวดีของครอบครัวลู่

ถงซื่อเป็นห่วง ไม่ยอมให้มู่ซืออวี่กลับไป ยืนกรานให้อยู่ที่โรงหมอถงตั๋วกับนาง

ผิงอันที่อยู่ในวัยกำลังซนกอดขานางไว้ไม่ยอมปล่อย

มู่ซืออวี่ทำได้เพียงอยู่ที่นั่นเพื่อเล่นกับผิงอัน

“ตอนนี้เจ้าตั้งครรภ์แล้ว ยังจะติดตามลูกเขยเข้าเมืองหลวงได้หรือ?” ถงซื่อทำงานเย็บปักอยู่ข้าง ๆ

มู่ซืออวี่ลูบท้องของตน “ค่อย ๆ ดูกันก่อน”

จากสถานการณ์ปัจจุบันของลู่อี้แล้ว นางอาจจะไม่ได้เข้าเมืองหลวงเร็ว ๆ นี้ แต่ถ้านางท้องโต หากตามเขาไประหว่างทาง เกรงว่าจะทำให้การเดินทางของเขาล่าช้าออกไปอีก

หรือว่านางต้องอยู่คลอดที่เมืองฮู่เป่ยเสียก่อน?

เมื่อคิดว่าต้องแยกจากเขาเป็นเวลาหลายเดือน หรือบางทีอาจจะเป็นเวลาหนึ่งถึงสองปี นางก็พลันรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาแล้ว

“อาจารย์…” ทังหยวนเดินไปหาท่านหมอจูพร้อมกับยาห่อหนึ่ง “ยาเหล่านี้ผิดปกติขอรับ”

ท่านหมอจูลองดมกลิ่นดู ลิ้มรสด้วยตนเอง จากนั้นจึงเอ่ยเสียงเข้ม “เกิดอะไรขึ้น?”

“เมื่อวานนี้หลี่จี้มาส่งสินค้า เห็นได้ชัดว่าข้าตรวจสอบดูแล้วว่าไม่มีปัญหา” ทังหยวนเอ่ย “ทว่าคนไข้ผู้หนึ่งเข้ามากลางคัน ข้าจึงผละไปจัดยาให้คนไข้คนนั้นครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวยาถูกสับเปลี่ยนตอนนั้นหรือไม่ อาจารย์ เรื่องนี้เป็นข้าจัดการได้ไม่ดีเอง ท่านลงโทษข้าเถอะ อย่าขับไล่ข้าไปเลยนะขอรับ”

“ข้าจะไปหาพวกเขา” ท่านหมอจูเอ่ย “ทังหยวน นำตัวยามา ไปกันเถอะ”

“ฉานอี” มู่ซืออวี่ขานเรียก

ฉานอีเดินเข้ามาหา “เจ้าค่ะฮูหยิน”

“เจ้าตามไปดู อย่าได้ปล่อยให้ท่านหมอจูเสียเปรียบเป็นอันขาด” มู่ซืออวี่กำชับ

ถงซื่อกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก “คงไม่เกิดเรื่องกระมัง”

“ฉานอีตามไปแล้ว ไม่เกิดเรื่องแน่นอน” มู่ซืออวี่เอ่ย “ยามเย็นทานอะไรหรือ?”

มู่ซืออวี่และถงซื่อปรึกษากันเรื่องอาหารมื้อเย็น

หลังจากตัดสินใจกันเรียบร้อยแล้ว นางและถงซื่อจึงไปซื้อผักที่ตลาด เมื่อกลับมาก็พบว่ามีคนมารวมตัวกันอยู่ที่โรงหมอแล้ว

ท่านหมอจูและคนอื่น ๆ กลับมากันแล้ว

เพียงแค่เห็นใบหน้าฟกช้ำดำเขียวของเขา อีกทั้งลู่อี้และนักการเกาก็อยู่เช่นกัน ก็รู้แล้วว่าคงมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น

“มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันหรือ?” มู่ซืออวี่ถามลู่อี้เบา ๆ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“เถ้าแก่ของหลี่จี้เป็นคนปากแข็ง ท่านอาจูไปหาเขา บอกเขาว่าตัวยามีปัญหา อีกฝ่ายกลับยืนกรานว่าลูกน้องของเขาไม่ต้องทำเรื่องเช่นนั้น ทั้งสองคนไม่มีผู้ใดยอมลดราวาศอก เจ้าผลักข้าข้าผลักเจ้า จึงล้มลงทั้งคู่ ข้าง ๆ มีเครื่องมือทำไร่ทำนาอยู่พอดี จึงไปเกี่ยวเอาตอนที่ล้มลงไป จากนั้นพวกเขายังคงโต้เถียงกันต่อ คนงานของหลี่จี้จึงไปแจ้งทางการ ข้าและนักการเกาเผอิญผ่านมาพอดี พวกเราจึงตัดสินคดีให้พวกเขา”

“ความจริงเล่า? ที่แท้มีปัญหาอะไรกันแน่?”

“ความจริงคือหนึ่งในคนงานของหลี่จี้รับผลประโยชน์จากโรงหมอแห่งอื่น จงใจสับเปลี่ยนตัวยาชั้นดี จากนั้นเหลือเพียงตัวยาที่ด้อยกว่าไว้ให้ท่านอาจู เถ้าแก่ของหลี่จี้รู้ความจริงจึงขอโทษขอโพยท่านหมอจูแล้ว”

“แก้ปัญหาได้แล้วก็ดี”