สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 424

บทที่ 424 เป็นความผิดของข้าเอง

บทที่ 424 เป็นความผิดของข้าเอง

สำนักศึกษาเหวินชาง บรรยากาศเงียบสงบ

ฟ่านอวี๋จัดวางอาหาร รินสุราหนึ่งจอก แล้วเอ่ยกับเหวินอวี่เซวียนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้าต่าง “ปีใหม่แล้ว เหตุใดท่านไม่ออกไปเดินเล่นเสียบ้าง ปีใหม่ปีนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษ เมืองเราชื่อเสียงโด่งดัง คนมากมายหลั่งไหลมาที่นี่ ท่านควรออกไปเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย”

เหวินอวี่เซวียนพลิกหน้ากระดาษ ดวงตาไล่ตามตัวอักษรในตำรา จากนั้นกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องสนใจข้าแล้ว ข้ารักความสงบ ไม่ชอบสถานที่ที่ผู้คนพลุกพล่าน เจ้าไปเล่นกับพวกเขาเถอะ”

“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่าน” ฟ่านอวี๋เอ่ย จัดจานและตะเกียบให้เข้าที่เข้าทาง “หากท่านไม่อยากเห็นข้า เช่นนั้นก็มาทานอาหารกับข้าเถอะ อย่างนี้ข้าก็จะไม่รบกวนท่านแล้ว”

เหวินอวี่เซวียนวางตำราในมือลง จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเดินไปด้วยท่วงท่าสง่างาม

ฟ่านอวี๋เห็นเขาเช่นนี้แล้ว ในใจของนางพลันรู้สึกขมปร่า “ท่านยังคงไม่ไว้หน้าข้าแม้แต่น้อยเช่นเคย”

“ข้าไม่มา เจ้าก็ไม่ยินดี ข้ามาแล้ว เจ้าก็ยังคงไม่ยินดี อารมณ์ของเจ้าช่างคาดเดาได้ยากขึ้นทุกทีแล้ว” เหวินอวี่เซวียนยิ้มบาง ๆ “เอาล่ะ อย่าได้น้อยใจราวกับเด็ก ๆ เลย มานั่งเถอะ”

“ท่านยังคงปฏิบัติกับข้าเฉกเช่นเด็กเสมอ” ฟ่านอวี๋หลุบตาลง “ช่างเถิด เวลานี้พวกเรามีความสุข หลีกเลี่ยงการโต้เถียงเสียดีกว่า ไม่เช่นนั้นปีหน้าคงต้องทะเลาะกันไปอีกปี”

ภายในสำนักศึกษาเหลือเพียงพวกเขาสองคน

บ่าวรับใช้ที่คอยดูแลเด็กยามปกติล้วนกลับบ้านไปเฉลิมฉลองปีใหม่แล้ว

ทุกคนล้วนมีญาติและคนรักที่รักใคร่ห่วงใย มีเพียงพวกเขาสองคนที่เป็นคนคุ้นเคยกันที่สุด กลับดูเหมือนไม่คุ้นเคยและแปลกหน้า ราวกับมีภูเขาและแม่น้ำนับพันหมื่นขวางกั้นพวกเขาเอาไว้ ดั่งธารน้ำแข็งคิมหันตฤดูเสียอย่างนั้น

เกิดบรรยากาศอันเงียบงันน่าอึดอัดขึ้นมา

ฟ่านอวี๋ยกจอกสุราขึ้น “พี่ใหญ่เหวิน หวังว่าท่านจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านต้องการ สมหวังดั่งใจท่านหมายปอง ภายหน้ามีแต่ความสุขในทุก ๆ วัน ไม่ต้องถูกสิ่งใดผูกมัดอีก”

“ขอบคุณ หวังว่าเจ้าจะพานพบความสัมพันธ์ที่ดีในเร็ววัน อย่าได้เสียเวลาอีกต่อไป” เหวินอวี่เซวียนมองนางอย่างจริงใจ

“ได้” ฟ่านอวี๋ดื่มสุราลงไป “เช่นนั้นท่านค่อย ๆ ทาน ข้าจะไปแล้ว”

“ข้าจะไปส่งเจ้า” เหวินอวี่เซวียนลุกขึ้น

“ไม่ต้องล่ะ” ฟ่านอวี๋เดินออกไปข้างนอก

พริบตาที่หมุนตัวจากมา หยาดน้ำตาพลันไหลลงจากดวงตานางอย่างไม่อาจควบคุม

ลาก่อน สิบห้าปีที่แอบรัก

ลาก่อน ตนที่ลุ่มหลงกับมันนานนับสิบห้าปี จวบจนร่วงหล่นสู่ความสิ้นหวัง

นางออกมาจากประตูแล้ว ประตูที่กำลังแง้มปิดก็เหมือนประตูหัวใจที่ปิดสนิทของเขาบานนั้น

“ในที่สุดท่านก็ออกมาแล้ว” น้ำเสียงใสกระจ่างดังขึ้น “ข้างนอกหนาวเหลือเกิน ข้ารอท่านอยู่นานแล้ว โชคดีที่ท่านยังมีนโนธรรม รู้จักออกมาเร็ว ๆ”

ฟ่านอวี๋มองชายผิวคล้ำที่อยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าชอบสวมชุดตัวสั้นแขนแคบ ระยะนี้กลับเปลี่ยนรูปแบบการแต่งกาย บุรุษที่เคยสวมชุดคลุมไม่เข้าท่าเข้าทีกลับแต่งกายราวกับปัญญาชน

“อยากดื่มสุราหรือไม่?”

จั่วอวิ๋นหู่มองนางด้วยสายตาประหลาดใจ “ท่านอยากดื่มหรือ?”

“ข้าเพียงแค่ถามว่าท่านอยากดื่มสุราหรือไม่?” ฟ่านอวี๋ขมวดคิ้ว “ไม่อยากดื่มก็แล้วไปเถอะ”

“ดื่ม!” จั่วอวิ๋นหู่ตอบรับอย่างรวดเร็ว “ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปสถานที่ดี ๆ แห่งหนึ่ง”

เมืองฮู่เป่ยคึกคักอยู่อย่างนั้นทั้งวัน ตกกลางคืนแล้วนับว่าเป็นภาพที่น่าอัศจรรย์ใจอีกฉากหนึ่ง

ดอกไม้ไฟบานอยู่บนฟากฟ้า หอบความคาดหวังในอนาคตของทุกคนไป ทุกคนได้แต่หวังว่าอนาคตของตนจะเปล่งประกาย งดงามดุจดอกไม้ไฟบนผืนฟ้า