สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 425

บทที่ 425 ฟากฟ้าเต็มไปด้วยดอกไม้ไฟ

บทที่ 425 ฟากฟ้าเต็มไปด้วยดอกไม้ไฟ

ลู่จื่ออวิ๋นหันหน้าไปมองลู่อี้ แววตาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

ลู่อี้กอดลู่จื่ออวิ๋นแล้วเอ่ยว่า “ไปเถอะ พ่อจะพาเจ้าไปดู”

“เยี่ยมไปเลย!” ลู่จื่ออวิ๋นรับคำอย่างดีอกดีใจ

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของมู่ซืออวี่แล้ว ในใจพลันกังวลขึ้นมา “ท่านแม่ไม่อาจไปในสถานที่คนพลุกพล่าน”

“ไม่ใช่ว่านางไปไม่ได้ เพียงแต่ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ไม่ให้ถูกคนอื่นเบียดเอาได้” ลู่อี้เอ่ย “พวกเรานำคนไปมากหน่อย กันท่านแม่ของเจ้าไว้ตรงกลาง ขอแค่เพียงคนอื่นไม่เบียดนางก็พอแล้ว”

“ดีเจ้าค่ะ!” ลู่จื่ออวิ๋นกอดลู่อี้อย่างดีใจ

ผู้คุ้มกันสิบสองคนนำโดยฉานอีเดินแหวกทางไป พร้อมกับนักการเจ็ดแปดคนที่ลู่อี้นำมา รวมถึงจื่อซูและจื่อเยวี่ยน คนกลุ่มใหญ่ปกป้องมู่ซืออวี่อย่างหนาแน่น

ฟ่านเหยี่ยนเบียดเข้ามา

“อวิ๋นเอ๋อร์ ลงมาเล่นเถอะ!”

“ก็เห็นอยู่ว่าท่านพ่ออุ้มข้าไว้” ลู่จื่ออวิ๋นตอบ “ท่านก็ไปเล่นกับพี่ชายข้าเถอะ ไฉนต้องมาสนใจข้า?”

ฟ่านเหยี่ยนเหลือบมอง ‘ลู่อี้น้อย’ แล้วบ่นพึมพำ “เห็นหน้าบึ้งตึงของพี่ชายเจ้า ข้ารู้สึกราวกับเห็นอาจารย์ในห้องตำรา ลมหายใจถัดไปอาจถูกจับกลับไปอ่านตำราหาความรู้ก็เป็นได้”

ลู่ฉาวอวี่ปรายตามองฟ่านเหยี่ยนแวบหนึ่ง

“จริงสิ ท่านน้าเล็กของเจ้าคนนั้นเล่า?” ฟ่านเหยี่ยนโอบแขนรอบบ่าลู่ฉาวอวี่ “เหตุใดไม่เห็นเขาอยู่ด้วยกันกับเจ้า?”

“เขาถูกสหายชักชวนไปเที่ยวเล่นตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว”

มู่เจิ้งหานมีสหายค่อนข้างมาก ไม่เหมือนลู่ฉาวอวี่ที่ไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์นัก

นั่นก็เพราะลู่ฉาวอวี่เย็นชาเกินไป อีกทั้งเป็นบุตรชายของนายอำเภอ ปกติก็ได้ชื่อว่าเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ แตกต่างจากเด็กธรรมดาเกินไปอยู่แล้ว ทุกคนจึงกดดันเมื่อเล่นกับเขา สุดท้ายก็ไม่ได้เรียกเขาไปเล่นด้วย

“ไม่เป็นไร อย่าได้ร้องไห้ไป พี่ชายจะเล่นกับเจ้าเอง” ฟ่านเหยี่ยนลากลู่ฉาวอวี่เข้าไปในกลุ่มคน

ลู่ฉาวอวี่ไม่ทันตั้งตัว ถูกลากเข้าไปในกลุ่มคนเสียดื้อ ๆ

“นี่…” มู่ซืออวี่อยากห้ามปรามไว้

ลู่อี้ดึงนางกลับมา “ไม่ต้องเป็นห่วง ส่งคนติดตามไปสักสองคนก็พอแล้ว ปล่อยให้พวกเขาไปเล่นสนุกเถอะ”

นักแสดงกายกรรมเหล่านั้นมาจากดินแดนทางตะวันตก

เมื่อลู่อี้และคนอื่น ๆ มาถึง ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ จึงแหวกทางให้พวกเขาคนแล้วคนเล่า

“ใต้เท้า…”

ชาวบ้านค้อมคำนับคนแล้วคนเล่า

“ทุกท่านถือว่าพวกเราเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา” ลู่อี้เอ่ยขึ้น “ดูต่อเถิด”

เบื้องหน้าร้านแผงลอยเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เวินเหวินซงเอื้อมมือไปหยิบปิ่นปักผม ทว่ามีมือหนึ่งเอื้อมมาโดนปลายปิ่นปักผมนั้นพอดี

เวินเหวินซงหันกลับไปเห็นใบหน้างดงามของใครบางคน

“แม่นางฮั่ว”

เมื่อฮั่วอวิ๋นซิ่วเห็นเวินเหวินซง ความขัดเขินพลันแวบผ่านแววตาของนาง “ใต้เท้าเวิน”

“เชิญแม่นาง” เวินเหวินซงส่งปิ่นปักผมชิ้นนั้นให้นาง

ฮั่วอวิ๋นซิ่วเขินอายยิ่งกว่าเดิม “ใต้เท้าชอบมันก่อน เช่นนั้นใต้เท้าซื้อเถิด!”

“ได้” เวินเหวินซงล้วงเงินออกมาส่งให้เถ้าแก่

ฮั่วอวิ๋นซิ่วเหลือบมองปิ่นปักผมชิ้นนั้นด้วยความผิดหวัง จากนั้นนางก็หมุนตัวเตรียมจะจากไป

“แม่นางฮั่ว”

เวินเหวินซงเรียกฮั่วอวิ๋นซิ่วเอาไว้

ฮั่วอวิ๋นซิ่วหันกลับมามอง “ใต้เท้าเวินยังมีอะไรหรือ?”

“ปิ่นปักผมนี้มอบให้เจ้า” เวินเหวินซงส่งปิ่นปักผมให้ฮั่วอวิ๋นซิ่ว

แก้มของฮั่วอวิ๋นซิ่วร้อนประหนึ่งไฟลุก นางโบกมือปฏิเสธแล้วเอ่ยว่า “ไม่ได้ ไม่มีความชอบไม่อาจรับสิ่งตอบแทน”

“อันที่จริงแล้วเดิมทีข้าก็มาซื้อของขวัญให้เจ้า ในเมื่อวันนี้ได้พบหน้ากันแล้ว เช่นนั้นก็นับว่าเป็นโชคชะตาลิขิต” เวินเหวินซงเอ่ย

“ให้ข้าหรือ? เพราะเหตุใด?”

“ไม่นานมานี้ข้าขอให้เจ้าทำเสื้อผ้าให้มากมาย ถึงแม้เจ้าจะไม่ได้กล่าวอันใด ข้าก็รู้ว่าข้าล้วนได้รับมาในราคาที่ถูกที่สุด เจ้าใจดีเช่นนี้ ข้าจึงอยากตอบแทนสักหน่อย” เวินเหวินซงรู้สึกอายเล็กน้อย “ปิ่นปักผมนี้เหมาะกับเจ้า ทันทีที่ข้าเห็นมัน ข้าคิดว่าหากเจ้าได้ประดับมันจะต้องสวยงามเป็นแน่”