สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 437

บทที่ 437 ในที่สุดก็ได้พบนาง

บทที่ 437 ในที่สุดก็ได้พบนาง

“อันที่จริง ท่านพบว่าพวกเขามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่แรกใช่หรือไม่?” โม่อู๋เว่ยกล่าว “ถึงแม้เริ่มแรกจะไร้ช่องโหว่ แต่ท่านก็พบปัญหาแล้ว”

ลู่อี้เหลือบมองโม่อู๋เว่ย “ในหมู่บ้านมีสตรีน้อยเกินไป ไม่พบเด็กเล็กแม้เพียงคนเดียว ถึงแม้สตรีเหล่านั้นจะปรากฏตัวขึ้นและพยายามจะตบตา แต่ก็ยังมองออกว่าความสัมพันธ์ของพวกนางกับบุรุษเหล่านี้ไม่เหมือนภรรยากับสามีแม้แต่น้อย เหมือนคนมีความแค้นต่อกันมากกว่า”

“ใช่ ท่านพูดถูก บัดนี้เมื่อมาคิดดูก็ไม่แปลกใจว่าเหตุใดหมู่บ้านนี้จึงให้ความรู้สึกแปลก ๆ ตอนนั้นสตรีในหมู่บ้านโผล่ออกมา เพื่อทำอาหารให้พวกเรา แต่พวกนางก็เอาแต่ขานรับคำสองคำ อีกอย่าง ชายเหล่านั้นก็ไม่ปล่อยให้พวกนางมีโอกาสพูดคุยแม้แต่น้อย หมู่บ้านใหญ่โตเพียงนี้กลับไม่มีเด็ก ๆ แม้แต่คนเดียว บ่งบอกว่าชาวบ้านตัวจริงคงถูกพวกเขาควบคุมเอาไว้หมดแล้ว”

ซูเซิ่งและคนอื่น ๆ ทราบจากคำบอกเล่าของสตรีเหล่านั้นว่า ชาวบ้านตัวจริงถูกขังไว้ในถ้ำบนภูเขา จึงตระเตรียมคนไปช่วยเหลือทันที

เมื่อชาวบ้านกลับมาแล้วก็พากันขอบคุณพวกเขาอย่างซาบซึ้ง คุกเข่าลงกราบกรานพวกเขาประหนึ่งเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์

หลังผ่านเหตุการณ์วุ่นวายครั้งนี้ ยามค่ำคืนก็ใกล้สิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนจึงรีบนอนหลับพักผ่อนเอาแรง พรุ่งนี้พวกเขายังต้องเดินทางต่อไปอีก มิเช่นนั้นเกรงว่าจะล่าช้าไปอีกหนึ่งวัน ราษฎรคงอดตายเพิ่มขึ้นไม่น้อย

สองวันต่อมา พวกเขาก็มาถึงเมืองฮู่เป่ย

เวินเหวินซงทราบว่าคณะบรรเทาทุกข์จะผ่านทางมายังเมืองฮู่เป่ย จึงต้องวางงานในมือแล้วรุดไปยังหน้าประตูเมืองเพื่อต้อนรับ

“ใต้เท้าลู่” เมื่อเวินเหวินซงเห็นลู่อี้ ดวงตาเขาก็แทบถลนออกมาจากเบ้า “ข้ามองไม่ผิดใช่หรือไม่? ท่านไม่ได้เป็นเจ้าหน้าที่ของศาลต้าหลี่แล้วหรือ เหตุใดยังต้องมาบรรเทาทุกข์อีก?”

“จงอ๋องแต่งตั้งข้า ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ทำหน้าที่สำคัญเช่นนี้ร่วมกับเขา”

ฟ่านหยวนซีโผล่หน้าออกมาจากรถม้า เมื่อได้ยินคำพูดของลู่อี้ เขาก็เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “จอมปลอม! ใต้เท้าเวิน ไหนสมบัติล้ำค่าทั้งสามของเมืองฮู่เป่ยพวกท่านเล่า?”

“สมบัติล้ำค่าทั้งสาม?” เวินเหวินซงยังคงไม่เข้าใจ

“สวนสนุก สะพาน เถ้าแก่เนี้ยมู่ นี่คือสมบัติล้ำค่าทั้งสามของเมืองฮู่เป่ย” ฟ่านหยวนซีลงจากรถม้า “สมบัติสองอย่างแรกก็แล้วไปเถิด ไม่น่าสนใจอะไร ทว่าสมบัติอย่างที่สามต่างหากที่ทำให้ยากจะลืมเลือน”

เวินเหวินซงประกบมือ เอ่ยด้วยท่าทีเคร่งขรึม “พี่สะใภ้ไปหารือเรื่องการค้าที่เมืองเตียนอวี้ ไม่อยู่ในเมืองขอรับ”

“นางอยู่เฉย ๆ ไม่ได้จริง ๆ” ฟ่านหยวนซีมองลู่อี้ “ใต้เท้าลู่ ดูเหมือนว่ามีท่านหรือไม่มีท่านก็ไม่ต่างกันมาก ฮูหยินลู่มีวิธีมากมายเพื่อฆ่าเวลา”

“แต่ไหนแต่ไร นางก็ไม่เหมือนสตรีคนอื่น ๆ” ลู่อี้เอ่ยเบา ๆ “ขอแค่เพียงนางมีความสุข ข้าจะสนับสนุนทุกการตัดสินใจ”

“ท่านอ๋อง ใต้เท้าทุกท่าน หลังจากทราบข่าว ข้าก็ได้จัดเตรียมที่พักไว้ให้แล้ว เชิญทางนี้ขอรับ” หลังจากเวินเหวินซงเอ่ยจบ เขาก็หันมาบอกลู่อี้ “ใต้เท้าลู่ก็กลับบ้านเถิด ข้าน้อยไม่จัดเตรียมให้ท่านแล้ว”

“ขอบคุณ”

โม่อู๋เว่ยเอ่ยว่า “ใต้เท้าลู่ ท่านยินดีรับรองเราเป็นแขกหรือไม่?”

“แม่นางโม่ติดตามท่านอ๋องไปเถิด บ้านข้าไม่ค่อยสะดวกรับแขกนัก” สิ้นคำ ลู่อี้ก็ควบม้ากลับไปที่บ้านทันที

เขาอดใจรอพบครอบครัวแทบไม่ไหวแล้ว

เขาไปที่ ‘เรือนกรุ่นฝัน’ เป็นอันดับแรก

เมื่อเฟิงเจิงเห็นลู่อี้ก็แสดงสีหน้าเหมือนกับเวินเหวินซงไม่มีผิด เขาหยิกแขนคนงานข้าง ๆ แล้วเอ่ยขึ้น “ข้ากำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่?”

“ผู้จัดการ ข้าเจ็บจะตายแล้วขอรับ” คนงานเอ่ยขึ้น “เหตุใดท่านต้องตื่นเต้นเพียงนี้? เมื่อวานท่านเขียนหนังสือสัญญาซื้อขายห้าพันตำลึงเงินยังไม่เห็นจะตื่นเต้นปานนี้เลย”

“เจ้าจะไปรู้อะไร? ข้าตื่นเต้นแทนอาจารย์ข้า” เฟิงเจิงทักทายลู่อี้ “พี่อี้ เหตุใดท่านจึงกลับมาแล้ว? คงไม่ใช่ว่าท่านถูก… ถุย ๆ ข้าไม่ได้พูดอะไรนะ”

“ข้าติดตามคณะบรรเทาทุกข์มา คณะบรรเทาทุกข์ผ่านเมืองฮู่เป่ย ต้องการพักผ่อนที่นี่สักพัก อาจารย์เจ้าตอนนี้อยู่ที่ใด?”

“นางไปเมืองเตียนอวี้แล้ว”

“ที่ใดของเมืองเตียนอวี้?”

“ท่านจะไปหานางหรือ? ได้ ข้าจะบอก…”

สองวันต่อมา ณ เมืองเตียนอวี้ มู่ซืออวี่พูดคุยเรื่องแบบเครื่องเรือนกับลูกค้า และพาลูกศิษย์หลายคนที่ยังเรียนไม่จบหลักสูตรมาวิเคราะห์วัสดุ กว่างานจะเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ท้องของนางร้องโครกคราก ดังนั้นเพื่อตกรางวัลให้ตนเองที่ทำงานหาเงินอย่างหนัก นางจึงตั้งใจว่าจะออกไปภัตตาคารสักแห่งเพื่อทานอาหารรสเลิศสักมื้อ สั่งสุราชั้นเยี่ยมสักไห ดื่มกินกับสาวใช้สองคนเพื่อคลายความเหนื่อยล้า

ทว่าเพียงแค่ลงมาชั้นล่าง นางก็ได้ยินเสียงคนสอบถามหมายเลขห้องของตัวเองกับผู้จัดการร้าน

เรื่องเช่นนี้ไม่ได้ทำให้นางประหลาดใจนัก

นับตั้งแต่ชื่อเสียงของนางโด่งดังขึ้นมา ก็มี ‘ซือเซิง’*[1] มากขึ้นเรื่อย ๆ บางครั้งพวกเขาก็มาติดตามชีวิตนาง