สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 438

บทที่ 438 ไม่ชอบเขาแล้ว

บทที่ 438 ไม่ชอบเขาแล้ว

มู่ซืออวี่หิวมากจริง ๆ เมื่อพูดคุยกับลู่อี้ได้สักพัก หลังจากความตื่นเต้นผ่านไปก็หันมาจดจ่ออยู่กับการเติมท้องให้เต็ม ในทางตรงกันข้าม ใต้เท้าลู่กลับเศร้าใจ ราวกับสามีที่ไม่พอใจเพราะถูกภรรยาทอดทิ้ง

“อันนี้อร่อย” มู่ซืออวี่กินหัวสิงโต*[1] “กลับไปข้าจะทำให้ท่านกิน ไม่สิ ท่านยังต้องไปบรรเทาทุกข์ คงอยู่ไม่นานถึงเพียงนั้น”

ลู่อี้วางตะเกียบในมือลง เขามองมู่ซืออวี่ที่กำลังยื้อยุดอยู่กับหัวสิงโต ในใจพลันเจ็บหน่วงยิ่งกว่าเดิม

พวกเขาไม่ได้เจอกันเกือบปี แต่สำหรับนาง การแยกจากกันนานถึงเพียงนี้กลับแลกได้เพียงความรู้สึกหวานล้ำเพียงชั่วครู่เท่านั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนยามปกติ นางไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย

“ฮูหยิน เจ้าเคยคิดถึงสามีหรือไม่?”

มู่ซืออวี่มองเขาด้วยสายตาแปลกใจ “แน่นอน”

“เจ้าคิดถึงข้าอย่างนี้หรือ?” ลู่อี้ชี้ไปที่ถ้วยของนาง

มู่ซืออวี่ระเบิดหัวเราะออกมา

ลู่อี้จนปัญญา ได้แต่ยกมือบีบจมูกนางเบา ๆ “ข้าไม่อยู่ เจ้ากลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย”

จงอ๋องกล่าวได้ไม่ผิด เขาอยู่หรือไม่อยู่ นางล้วนใช้ชีวิตต่อไปเช่นเดิม บัดนี้ชื่อเสียงของนางโด่งดังมากกว่าเดิมแล้วด้วยซ้ำ

“ไม่ใช่อย่างนั้น ท่านยังไม่ได้พบชิงเอ๋อร์กระมัง? เสี่ยวชิงเอ๋อเกือบครึ่งขวบแล้ว ยังไม่ได้พบพ่อของตน นี่ยอมรับได้หรือ?”

“เจ้ายังต้องทำงานอยู่ที่นี่อีกกี่วัน?” ลู่อี้เอ่ยถาม

“ท่านไปบรรเทาทุกข์ก่อนเถอะ ข้าเสร็จงานแล้วจะไปหา” มู่ซืออวี่เอ่ย “คณะบรรเทาทุกข์ไปที่ไหนย่อมหาได้ไม่ยาก”

“ก่อนข้ามา ข้าเตรียมการไว้แล้ว ระยะนี้จงอ๋องจะไปที่เมืองซูโจวซึ่งไม่ไกลจากที่นี่นัก ข้าขอให้เหวินซงตระเตรียมคนจำนวนหนึ่งไปช่วยแล้ว เช่นนี้ข้าจะได้มีเวลาว่างมาหาเจ้า”

“เช่นนั้นท่านวางแผนจะ…”

“อยู่กับเจ้า” ลู่อี้ตอบ “หากข้าเดินทางมาที่นี่หลายวันเพียงเพื่อพูดคุยไม่กี่คำกับเจ้า เช่นนั้นข้าคงทำงานของตนเองให้ลุล่วงก่อนแล้วค่อยมาหาเจ้าทีหลัง”

เพียงเท่านั้นเอง มู่ซืออวี่จึงรับรู้ได้ถึงสัญญาณที่บ่งบอกถึงความน้อยใจของสามี

สามีของนางที่ไม่ได้พบหน้าค่าตากันเกือบปีวางหน้าที่ในมือลงเพื่อมาหานาง แต่นางกลับแสดงท่าทีเฉยชา ไม่แปลกใจว่าเหตุใดเขาจึงโกรธ

“พรุ่งนี้ข้าต้องหารือรายละเอียดกับลูกค้า หากหารือเสร็จแล้ว ข้าจะส่งมอบงานให้ศิษย์ เช่นนี้จะได้อยู่กับท่านได้”

ยิ่งห่างไกลก็ยิ่งทำให้รักกัน

ทั้งสองคนไปเที่ยวดูตลาดกลางคืนของเมืองเตียนอวี้ หลังจากถึงห้อง ความรู้สึกเศร้าโศกก็หวนกลับมาอีกครั้ง หากไม่ใช่เพราะมู่ซืออวี่หงุดหงิดขึ้นมาก่อน เกรงว่าคงเกิดความวุ่นวายขึ้นแล้ว

หลังออกมาจากเมืองเตียนอวี้ มู่ซืออวี่และลู่อี้จึงตรงไปยังเมืองซูโจวทันที

เขายังต้องไปดูแลการบรรเทาทุกข์ เขาไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่มาหลายวัน จงอ๋องไม่ตำหนิเขาก็นับว่าไว้หน้ามากพอแล้ว

ลู่อี้กลับไปยังคณะบรรเทาทุกข์

ซูเซิ่งเห็นสตรีข้างกายลู่อี้ จึงกวาดสายตาขึ้นลงด้วยความสงสัย

ในฐานะแม่ทัพ ส่วนใหญ่เขาใช้เวลาอยู่ที่ชายแดนซึ่งห้อมล้อมไปด้วยชายฉกรรจ์ สิ่งที่กลัวที่สุดคือสตรีอ้อนแอ้นบอบบาง ทว่าฮูหยินลู่ผู้นี้กลับทำให้เขารู้สึกดีมาก

สายตาของนางแน่วแน่ จิตวิญญาณเปล่งประกาย อีกทั้งยังมีพลังล้นเหลือ สิ่งสำคัญที่สุดคือดวงตาคู่นั้นกระจ่างสุกใสบริสุทธิ์ ไม่เหมือนคนประเภทที่ท้องเต็มไปด้วยแผนการมากมาย

ส่วนหน้าตาน่ะหรือ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากนัก ยังต้องกล่าวว่าฮูหยินผู้นี้หน้าตาแฉล้มแช่มช้อยเป็นอย่างมาก

มู่ซืออวี่ไม่ใช่สาวชาวบ้านที่ไม่มีสง่าราศีอีกต่อไปแล้ว