สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 451

บทที่ 451 เป็นคนโง่คนหนึ่ง

บทที่ 451 เป็นคนโง่คนหนึ่ง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา มู่ซืออวี่ก็ออกมาจากร้านหยก

เจ้าของร้านหยกเอ่ยประจบประแจงนาง “หากมีสินค้าใหม่มา ไม่รู้ว่าจะหาท่านได้จากที่ใด?”

“ท่านไปที่โรงเตี๊ยมลืมกังวล บอกคนดูแลว่ามาหาฮูหยินถง เขาจะรู้ว่าเป็นผู้ใดเอง” มู่ซืออวี่ตอบ

“ได้เลยขอรับ” เถ้าแก่ยิ้มแย้ม “เช่นนั้นท่านกลับดี ๆ นะขอรับ”

มู่ซืออวี่พาสาวใช้ทั้งสองกลับไปยังโรงเตี๊ยม

เวลานี้ลู่อี้ยังไม่กลับมา

สาวใช้ทั้งสองจึงเรียกคนงานในโรงเตี๊ยมให้ยกน้ำอุ่นมาให้

ฮูหยินลู่แช่อยู่ในถังอาบน้ำโดยมีจื่อซูขัดหลังให้ ส่วนจื่อเยวี่ยนกำลังเตรียมเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้

“ฮูหยิน เมื่อครู่นี้ท่านทำตัวอย่างกับบุตรที่ล้างผลาญเลยเจ้าค่ะ” สีหน้าจื่อซูเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ห้าพันตำลึงเงินเชียวนะเจ้าคะ ท่านบอกอยากขายก็ให้เอามาดู ทั้งยังบอกให้พวกเขานำสินค้าชุดใหม่มาอีก ห้าพันตำลึงเงิน ท่านซื้อหินเหม็น ๆ นี่มาหนึ่งชุด หินที่ไม่มีหยกออกมาแม้เพียงชิ้นเดียว ป่านนี้เถ้าแก่นั่นคงยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งแล้ว เกรงว่าเขาจะเอ่ยคำว่า ‘เจ้าคนโง่’ อยู่ในใจ”

“เจ้าน่ะสิเป็นคนโง่” จื่อเยวี่ยนเอ่ย “ฮูหยินทำเช่นนี้เพราะมีเหตุผล หากเจ้ายังมองออก เช่นนั้นฮูหยินจะโง่หรือ?”

“ฮูหยินอยากให้พวกเขาติดกับอย่างนั้นหรือ? ข้าว่าเป็นฮูหยินติดกับดักมากกว่ากระมัง?” จื่อซูเอ่ย “ห้าพันตำลึงเงินเชียวนะ! เหตุใดหินเหม็น ๆ กองหนึ่งถึงได้แพงปานนี้?”

“หากเจ้าคิดว่าคนที่ซื้อหินพวกนี้เป็นคนโง่ เช่นนั้นคงมีคนโง่อยู่เต็มโลกเชียวล่ะ เมื่อครู่เจ้าก็เห็น คนที่ไปเดิมพันกับหินไม่ได้มีเพียงพวกเรา ยังมีคนอีกมากมาย” มู่ซืออวี่เอ่ย

“ฮูหยิน ท่านไปร้านนั้นเพราะเถ้าแก่เฉียนทำกิจการเกี่ยวกับหยกหรือเจ้าคะ ท่านเลยตัดสินใจเข้าหาเถ้าแก่หนิงที่ขายหยกเหมือนกัน” จื่อเยวี่ยนเอ่ย

“การค้าหยกก็ไม่ต่างจากกิจการอื่น ๆ หากไม่มีเส้นสายก็ไม่สามารถหาแหล่งที่มาของสินค้าได้ เมื่อครู่พวกเจ้าก็เห็น เถ้าแก่หนิงมีสินค้าอยู่ในร้านจำนวนมาก แสดงให้เห็นว่าการจัดหาสินค้าของเขาไม่เลว เถ้าแก่เฉียนบอกว่าพอได้รับสินค้าชุดใหม่มา สหายของเขาก็แนะนำลูกค้ารายใหญ่ให้พอดี จากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้น นี่มันบังเอิญจนเกินไป”

“แล้วอย่างไรต่อหรือเจ้าคะ?” จือซูไม่เข้าใจ

“แล้วฮูหยินของเจ้าก็อยากไปล่อเหยื่อน่ะสิ” ลู่อี้เปิดประตูแล้วเดินเข้ามา

“ในที่สุดก็ยอมกลับมาหาข้าแล้วหรือ?” มู่ซืออวี่นอนอยู่ในถังอาบน้ำ มองเนื้อตัวลู่อี้ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นสุรา นางย่นจมูกทำทีรังเกียจ “เหม็นจะตายแล้ว”

ลู่อี้เอ่ยกับสาวใช้ทั้งสองคนว่า “พวกเจ้าไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว”

สาวใช้ทั้งสองถอยออกไปอย่างรู้หน้าที่

“ท่านไล่พวกนางไปแล้ว ใครจะขัดหลังให้ข้า?” มู่ซืออวี่เอ่ยด้วยท่าทีเกียจคร้าน

“สามีจะถูให้เจ้าเอง” ลู่อี้เดินเข้ามา

“ท่านตัวเหม็นเกินไป ข้าไม่ต้องการ” คนเป็นภรรยาแค่นเสียงเอ่ยอย่างเย็นชา

“เช่นนั้น สามีจะอาบน้ำด้วยกันกับเจ้า” ลู่อี้ยืนอยู่ข้างหลังนาง มองไปในถังอาบน้ำแล้วเอ่ยขึ้น “ถังอาบน้ำนี้ใหญ่นัก อย่าว่าแต่สองคนเลย แม้แต่สามคนยังรองรับได้”

เดิมทีมู่ซืออวี่เพียงแค่จงใจแกล้งเขา ผู้ใดใช้ให้เขาไปหอหยกงามโดยไม่มีนางเล่า? ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นเพราะหน้าที่ นางก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี สุดท้ายตอนนี้กลับกลายเป็นนางที่ถูกรังแกเสียเอง

เมื่อทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จ น้ำก็สาดกระจายเปียกเต็มพื้น ราวกับมีคนเคยต่อสู้กันอยู่ที่นี่มาก่อน

อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านจึงไม่กล้าส่งเสียงดังมากนัก หลังจากอ้อยอิ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งคู่ก็ไปที่เตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุม ก่อนจะเริ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับเบาะแสที่พบในวันนี้

“ข้าอยู่ข้างนอกใช้ชื่อว่าฮูหยินถง อย่างไรเสียฮูหยินลู่ก็โด่งดังเกินไป เถ้าแก่เนี้ยมู่ยิ่งไม่เหมาะ ต้องใช้ชื่อฮูหยินถงที่ไม่มีใครรู้จักเท่านั้น พวกเขาจึงจะติดกับ”

“ฮูหยินฉลาดยิ่ง” ลู่อี้เอ่ย “อยู่ที่นั่นข้าก็ตรวจพบปัญหาแล้วเช่นกัน”

“ที่ใด?”

“ฮูหยินก็รู้”

“แม่นางที่นั่นเป็นอย่างไร? สวยหรือไม่?”