สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 452

บทที่ 452 แหวกหญ้าให้งูตื่น

บทที่ 452 แหวกหญ้าให้งูตื่น

ยามไฮ่*[1] มู่ซืออวี่กำลังทานผลแห้งอยู่ในโรงน้ำชา ฟังนักเล่านิทานเล่าเรื่อง สตรีผู้ทำการค้าอันดับหนึ่งฉีกหน้ากาก ‘ท่านย่า’ ของตนเอง

“นักเล่านิทานรู้ได้อย่างไร?” มู่ซืออวี่พึมพำ “ข้ายังเกือบลืมไปแล้ว”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สิ่งเหล่านั้นดูเหมือนเกิดขึ้นมาเนิ่นนาน และ ‘ฝันร้าย’ ที่ครั้งหนึ่งเคยตามหลอกหลอนก็ได้หายไปจากชีวิตของนางแล้ว

ตอนนี้เวลาได้ยินผู้อื่นกล่าวถึง ‘เรื่องราว’ ของนาง มู่ซืออวี่รู้สึกเหมือนกำลังฟังเรื่องของผู้อื่น นางไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย

จื่อซูเดินเข้ามาจากข้างนอก ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบข้างหู “ร้านหยกแขวนโคมไฟแล้วเจ้าค่ะ”

มู่ซืออวี่ลุกขึ้นยืน “เช่นนั้นพวกเราก็ไปเถอะ!”

โคมไฟถูกแขวนไว้ในร้านหยก แสงสลัวสาดส่องประกายแสงสีแดงลงบนถนนฝั่งตรงข้าม

มู่ซืออวี่มาเคาะประตูหน้าร้านพร้อมกับสาวใช้สองคน

“ฮูหยินถง เชิญเข้ามาข้างในขอรับ” เด็กในร้านเชิญให้นางเข้าไป

มู่ซืออวี่พาสาวใช้สองคนเข้ามาข้างใน จากนั้นคนมากมายก็เดินออกมาจากตรอกฝั่งตรงข้าม

“นายท่าน คนของเราล้อมสถานที่นี้ไว้หมดแล้วขอรับ แม้กระทั่งแมลงวันก็ไม่สามารถเล็ดลอดออกไปได้” ชายที่อยู่ข้างหลังลู่อี้เอ่ยขึ้น

ต้าหนิวเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “อย่าได้วางใจไป ฮูหยินยังอยู่ข้างในนะ!”

ลู่อี้มองไปทางประตูร้าน

ขอเพียงมู่ซืออวี่เห็น ‘สินค้าชั้นยอด’ นั้น พวกเขาก็จะพุ่งเข้าไปจับอีกฝ่ายทันที

ภายในร้าน เถ้าแก่หนิงเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้ม “ฮูหยิน ปล่อยให้ท่านรอนานแล้ว”

“ขอเพียงเป็นของดี ให้รอนานก็ไม่เป็นไร แต่หากของที่ว่าไม่ทำให้ข้าพึงพอใจ เช่นนั้นข้าไม่ปล่อยท่านไปง่าย ๆ แน่” มู่ซืออวี่แสดงท่าทีราวกับเป็นเศรษฐีใหม่

นางนั่งลง เอ่ยปฏิเสธเด็กในร้านที่นำน้ำชาและขนมมาให้ราวกับว่าดูถูกของพื้น ๆ เหล่านี้ แต่แท้จริงแล้วนางไม่กล้าแตะน้ำชาของที่นี่ ด้วยกลัวว่าจะถูกวางยา

ทว่ามู่ซืออวี่กลับรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา คล้ายกับว่าที่นี่ทำให้นางไม่สบายใจ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮูหยินลู่มาร้านนี้ แต่เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้น ราวกับว่านางพลาดอะไรบางอย่างไป ตอนนี้ในใจจึงว้าวุ่นไปหมด

“เป็นของดีแน่นอน ข้าไม่ยอมให้ฮูหยินถงต้องผิดหวัง เชิญท่านนั่งรออยู่ก่อน ข้าจะไปเอาออกมาเดี๋ยวนี้”

เถ้าแก่หนิงไปค้นกล่องหนึ่งออกมาจากตู้ข้าง ๆ ขณะที่เขากำลังจะใช้กุญแจเปิดกล่อง จู่ ๆ เด็กในร้านก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

“เถ้าแก่ เถ้าแก่เฉิงมาซื้อสินค้าแล้วขอรับ” เด็กในร้านรายงาน

เถ้าแก่หนิงหยุดมือ เงยหน้าขึ้นมองเด็กในร้านคนนั้น แววตาเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “นี่ก็ค่ำมืดมากแล้ว เขายังอยากซื้ออยู่อีกหรือ?”

“ได้ยินว่ามีลูกค้ารายใหญ่รีบร้อนอยากได้สินค้า ดังนั้นเขาจึงต้องมาหาท่าน” ชายผู้นั้นเอ่ย “ทำอย่างไรดีขอรับ? เถ้าแก่เฉิงยังรออยู่นะขอรับ!”

“นี่…” เถ้าแก่หนิงหันกลับมามองมู่ซืออวี่ “ฮูหยิน เกรงว่าคงต้องให้ท่านรอหน่อยแล้ว”

มู่ซืออวี่ลังเลใจ

บังเอิญเพียงนี้เชียวหรือ?

หากสลัดหน้ากากออกตอนนี้ จะเร็วเกินไปหรือไม่?

ยิ่งไปกว่านั้น หากไม่ได้เห็นของในกล่องก็ไม่อาจยืนยันให้แน่ชัดได้ว่าเถ้าแก่หนิงเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ลู่อี้เพียงพบว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังหอหยกงามกับเจ้าของร้านหยกเป็นคนเดียวกัน ทว่ายังไม่พบหลักฐานอื่นใด

“ฮูหยิน ฮูหยิน…” เถ้าแก่หนิงโบกมือไปมาตรงหน้ามู่ซืออวี่ “ท่านเป็นอะไรไปหรือ?”

“ไม่มีอะไร” มู่ซืออวี่เอ่ย “หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะตามท่านไปดูเถ้าแก่เฉิงผู้นี้ เพื่อรับชมสินค้าว่าเป็นอย่างไร”

“เอ่อ…” เถ้าแก่หนิงหันกลับไปมองเด็กในร้านคนนั้น

“ไม่สะดวกหรือ?” มู่ซืออวี่ถาม “อย่างไรข้าก็เป็นลูกค้ารายใหญ่ของท่าน คำขอเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้มากเกินไปหรือ? หากมีของที่ต้องตาข้า ข้าจะช่วยอุดหนุนกิจการท่านอีกแรง”

“ได้ เช่นนั้นฮูหยินก็ตามพวกเราไปด้วยกันเถิด!” เถ้าแก่หนิงเอ่ย “เชิญทางนี้”

มู่ซืออวี่ตามเขาไป