สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 454

บทที่ 454 ความคิดของจวิ้นจู่

บทที่ 454 ความคิดของจวิ้นจู่

หน้าประตูจวนหลี ทันทีที่รถม้าหยุดลง ร่างของหลีหวางเฟยก็ปรากฏขึ้น นางวิ่งเข้ามาหาฟ่านซือโยวที่ถูกบ่าวรับใช้พยุงลงมา

“โยวหราน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าไม่เป็นไร…” ฟ่านซือโยวหันกลับไปมองมู่ซืออวี่ที่กำลังลงจากรถม้า

มู่ซืออวี่เปลี่ยนเสื้อผ้ามาจากที่วัดแล้ว นางสวมเสื้อผ้าที่เตรียมไว้สำรองของฟ่านซือโยว ทำให้ฮูหยินลู่ดูเยาว์วัยกว่าเดิมเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม บนใบหน้าของนางมีรอยขีดข่วนอยู่รอยหนึ่ง ถึงแม้ว่าเลือดจะหยุดแล้ว แต่เมื่อมองเห็นก็อดที่จะตกใจไม่ได้

หลีหวางเฟยเดินเข้าไปหามู่ซืออวี่ “คนของข้าเล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว ฮูหยินลู่ เจ้ารีบเข้าไปในจวนเถิด ข้าจะสั่งให้ท่านหมอใส่ยาให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

“ขอบพระคุณหวางเฟยเจ้าค่ะ”

“นี่เป็นเรื่องสมควร รีบเข้ามาเถิด!”

ทันทีที่หลีหวางเฟยออกมาจากห้องพระ นางก็ทราบข่าวว่าธิดาของตนเกือบตกหน้าผา นางกระวนกระวายใจเป็นอย่างยิ่ง หลังจากรู้ว่ามู่ซืออวี่ช่วยฟ่านซือโยวไว้ได้จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางซาบซึ้งต่อน้ำใจของมู่ซืออวี่ยิ่งนัก

ขณะที่ท่านหมอใส่ยาให้ฮูหยินลู่อยู่นั้น หลีหวางเฟยก็เอ่ยถาม “เป็นอย่างไร? บาดแผลของฮูหยินลู่ร้ายแรงหรือไม่?”

หลีหวางเฟยดูเหมือนสตรีวัยกลางคนมากความสามารถ

คนภายนอกกล่าวว่านางปิดฟ้าได้ด้วยฝ่ามือเดียว ทว่าตามที่มู่ซืออวี่เฝ้าสังเกตตลอดหลายวันมานี้ นางรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ได้ยินมาเป็นเพียงข่าวลือ หลีหวางเฟยเป็นเพียงสตรีชาญฉลาดที่มีหน้าที่ดูแลจวนหลีก็เท่านั้น

“บาดแผลไม่ร้ายแรงนัก ขอแค่เพียงทายาอย่างสม่ำเสมอ ไม่สัมผัสน้ำหรือทานอาหารเผ็ดร้อนในช่วงนี้ ไม่นานก็จะดีขึ้นและไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้” ท่านหมอกล่าว

“เช่นนั้นก็ดี” หลีหวางเฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ใบหน้าของสตรีสำคัญมาก หากใบหน้าของนางเสียโฉม พวกเราจะอธิบายกับใต้เท้าลู่อย่างไร?”

“หวางเฟย ใต้เท้าลู่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้เข้ามารายงาน

“เขาคงได้ยินเรื่องอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นแน่ จึงกลับมาดูเจ้าว่าเป็นอย่างไรบ้าง” ใบหน้าของหวางเฟยแสดงความอิจฉาออกมา “พวกเจ้าสามีภรรยาช่างรักกันหวานชื่นจริง ๆ”

“ท่านแม่ พวกเราไปก่อนเถอะ ไม่ต้องรบกวนพวกเขาแล้ว” หลังจากฟ่านซือโยวเอ่ยกับหลีหวางเฟยจบ นางก็หันไปหามู่ซืออวี่ “พี่หญิงมู่ ข้าขออภัยด้วย”

“จวิ้นจู่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด เพียงแค่ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ทว่า ระยะนี้ข้าต้องพักฟื้นอาการบาดเจ็บ เกรงว่าจะไม่สามารถไปเที่ยวเล่นกับจวิ้นจู่ได้แล้ว”

ฟ่านซือโยวหลุบตาลง “ระยะนี้ข้าก็จะไม่ออกจากจวน พรุ่งนี้ข้าจะมาที่เรือนเฟิงเยี่ยเพื่อดื่มชากับท่าน”

“สามีของข้ากลับมาแล้ว บางทีพวกข้าอาจจะจากไปในวันนี้” มู่ซืออวี่เอ่ย “พรุ่งนี้คงไม่ได้ดื่มชาแล้ว ภายหน้าหากมีโอกาส ข้าจะเชิญจวิ้นจู่มาดื่มชาอีกครั้ง”

หลีหวางเฟยมองทั้งสองคน คิดเห็นอย่างไรไม่แน่ชัด

เมื่อพวกนางออกมาก็พบกับลู่อี้ที่หน้าประตู เมื่อลู่อี้ค้อมคำนับ หลีหวางเฟยก็รีบเข้าไปขอโทษเขาและบอกเล่าเรื่องบาดแผลของมู่ซืออวี่ขณะที่ช่วยฟ่านซือโยว จากนั้นจึงกล่าวขอโทษอีกครั้ง

ลู่อี้ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด แต่เพราะการไม่ได้เอ่ยสิ่งใดนั้นก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ฮูหยินของเขาได้รับบาดเจ็บ จะเป็นไปได้หรือหากมีคนผู้หนึ่งเอ่ยว่า ‘ขออภัย’ แล้วเขาจะตอบว่า ‘ไม่เป็นไร’ ? ฮูหยินของเขาไม่ได้ไร้ค่าถึงเพียงนั้น

“สามีกลับมาแล้ว” มู่ซืออวี่ทักทายลู่อี้

ลู่อี้มองรอยแผลบนใบหน้าภรรยา

มู่ซืออวี่ก็ไม่ปิดบังเช่นกัน แต่ให้เขาดูว่าเจ็บที่ใด

“ทำอย่างไรดี? เดิมทีข้าก็อัปลักษณ์อยู่แล้ว ตอนนี้อัปลักษณ์ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ท่านรังเกียจข้าแล้วใช่หรือไม่?”

“ใช่!” ลู่อี้ขมวดคิ้วมุ่น “เกลียดที่เจ้าโง่เขลาเช่นนี้”

“หากข้าไม่ช่วยนางแล้วปล่อยให้นางตกหน้าผาไปต่อหน้าต่อตา ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดข้า อย่างไรข้าก็จะถูกดึงเข้าไปพัวพันอยู่ดี” มู่ซืออวี่เอ่ย “เดิมทีข้าชอบนางมาก แต่หลังจากเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้น ข้าคิดว่าอยู่ให้ห่างจากนางสักหน่อยจะดีกว่า”