สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 457

บทที่ 457 ข้าควรทำอย่างนี้หรือ?

บทที่ 457 ข้าควรทำอย่างนี้หรือ?

หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ มู่ซืออวี่ไม่ต้องการไปอยู่ที่เงียบ ๆ อีกแล้ว อยู่ในสถานที่ที่ชุกชุมผู้คน ถูกผู้อื่นรบกวนยังดีกว่า นั่นน่ากังวลน้อยกว่าไปอยู่ในที่ที่ต้องเจอกับคนที่ไม่ควรเจอ

เย่อิงเกอเข้ามาทักนาง ก่อนจะพาไปพบพี่สาวน้องสาวสองสามคน

หากกล่าวถึงเรื่องพบปะสังสรรค์ ถ้ามู่ซืออวี่อยากทำการค้าขึ้นมา ที่นี่ย่อมไม่มีผู้ใดสามารถเอาชนะนางได้ ฮูหยินลู่กลายมาเป็นปลาในน้ำอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำเป็นผู้กระทำ บรรยากาศตรงนั้นครึกครื้นขึ้นมาไม่น้อย

“ฮูหยินลู่…” ปี้ลวี่เดินเข้ามา มองนางอย่างลังเลใจที่จะเอ่ย

เมื่อเห็นปี้ลวี่ มู่ซืออวี่ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้นกับฟ่านซือโยวแล้ว

นางหาข้ออ้างออกมาก่อน จากนั้นจึงเดินไปที่มุมหนึ่งกับปี้ลวี่แล้วเอ่ยถาม “เจ้าไม่รับใช้เจ้านายของเจ้าดี ๆ เล่า ไยจึงมาหาข้า?”

“จวิ้นจู่ให้บ่าวมาส่งสิ่งนี้ให้ฮูหยินเจ้าค่ะ” ปี้ลวี่ยัดบางอย่างใส่มือมู่ซืออวี่

เมื่อมู่ซืออวี่แบมือจึงเห็นว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าที่ห่ออะไรแข็ง ๆ ไว้ข้างใน พอคลี่ผ้าออกก็พบว่าเป็นปิ่นปักผมสีทองอันหนึ่ง

“จวิ้นจู่บอกว่าอย่างไร?”

นี่เป็นเครื่องประดับที่ฟ่านซือโยวปักบนผม

เมื่อครู่นี้มู่ซืออวี่เพิ่งเห็น

ไม่ต้องถามว่าเหตุใดมันจึงเตะตา คนที่ลุ่มหลงเงินอย่างนาง จะเมินเฉยต่ออัญมณีเม็ดโตเพียงนั้นได้อย่างไร?

ลายปักบนผืนผ้าเช็ดหน้าได้รับการปักร้อยด้วยตัวฟ่านซือโยวเอง เนื้อผ้าชั้นดี ทว่ามีรอยริมฝีปากสีแดงอยู่บนนั้น ไม่รู้ว่าถูกเช็ดตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่สิ ไม่ใช่ถูกเช็ด

นางกำลังขอความช่วยเหลือ

“จวิ้นจู่ของพวกเจ้าเล่า?” มู่ซืออวี่เก็บของไว้

“เมื่อครู่นี้จวิ้นจู่บอกว่ารู้สึกไม่สบายเล็กน้อย นางอยากหาที่พักผ่อนจึงให้บ่าวเอาของมาส่งให้ฮูหยินเจ้าค่ะ” ปี้ลวี่เอ่ย

“พาข้าไปเดี๋ยวนี้”

เย่อิงเกอเข้ามาหา “พี่หญิงมู่ ก่อนกลับจากงานเลี้ยงยังพอมีเวลา ฮูหยินสองสามท่านตกลงกันว่าจะเล่นไพ่เย่จือ*[1] พี่หญิงมู่ก็มาด้วยกันเถอะ!”

“คนเรามีความต้องการเร่งด่วนสามประการ*[2]” มู่ซืออวี่กล่าว “พวกเจ้าเล่นไปเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะกลับมา”

เย่อิงเกอยิ้มอย่างจนปัญญา จากนั้นจึงเอ่ยว่า “พี่หญิงมู่รีบกลับมาเล่า!”

มู่ซืออวี่พาสาวใช้ทั้งสองจากไปพร้อมกับปี้ลวี่ เดินไปได้ครึ่งทาง ก็เห็นข้ารับใช้คนหนึ่งผ่านมา จึงเรียกเขาไว้ “เจ้าตามข้ามา”

“ซือโยว” มู่ซืออวี่เห็นสตรีผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้านาง ดูจากการแต่งกายและรูปร่างแล้ว นางคือฟ่านซือโยว

ทว่า มีบุรุษผู้หนึ่งอยู่ข้าง ๆ นาง และชายผู้นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบุรุษที่มู่ซืออวี่เพิ่งพบ

บุรุษผู้นั้นนึกไม่ถึงว่าจะมีคนมา เขาเหลือบมองฟ่านซือโยวแวบหนึ่ง แล้วหลบไปทางโค้งประตูข้าง ๆ ก่อนจะหนีไปอย่างรวดเร็ว

ฟ่านซือโยวหมุนตัวกลับมามอง

นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่าเมื่อนางเห็นมู่ซืออวี่ สายตาของนางฉายแววสับสนเล็กน้อย

“พี่หญิงมู่”

มู่ซืออวี่แสร้งทำเป็นไม่เห็นบัณฑิตเมื่อครู่ นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พวกเขากำลังเล่นไพ่เย่จือกัน ท่านอยากไปด้วยกันหรือไม่?”

“ดีเลย!”

มู่ซืออวี่และฟ่านซือโยวอยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกันกระทั่งงานเลี้ยงสิ้นสุดลง ทั้งคู่ไม่ได้อยู่เพียงลำอีกเลย