สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 458

บทที่ 458 หากไม่เชื่อใจ เช่นนั้นก็ไปตรวจสอบ

บทที่ 458 หากไม่เชื่อใจ เช่นนั้นก็ไปตรวจสอบ

ฟ่านซือโยวสั่นศีรษะ “ไม่ ข้าเชื่อใจเขา”

“เช่นนั้นไยต้องบอกข้า เหตุใดวันนี้ท่านจึงมาขอความช่วยเหลือจากข้า?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามอีกครั้ง

“ข้าจะ…”

“ได้ เช่นนั้นข้าไปละ” ขณะที่เอ่ย มู่ซืออวี่ก็ลุกขึ้น

“พี่หญิงมู่” ฟ่านซือโยวรั้งนางไว้ “ข้ายอมรับ ข้าเริ่มกลัวแล้ว จึงอยากขอความช่วยเหลือจากท่าน ท่านอย่าเพิ่งไปเลย”

มู่ซืออวี่นั่งลงอีกครั้ง

“เดิมทีทุกอย่างก็ดี แต่เขากลับเสนอให้ใช้ศพที่เหมือนกันกับข้าแกล้งตาย ข้ารู้สึกราวกับร่างทั้งร่างจมลงไปในน้ำเย็น ตัวชาไปหมด ข้าสงสัยว่าเขาเป็นใคร เหตุใดจึงสามารถหาศพสตรีที่เหมือนกับข้ามาได้ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เขาวางแผนไว้นานเพียงใดแล้ว… หากเขาร้อนใจอยากอยู่กับข้าถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงไม่มีความกล้ามาสู่ขอ? เขาคิดว่าครอบครัวของข้าจะไม่ยินยอมทั้งที่ยังไม่แม้แต่จะลองพยายามด้วยซ้ำ ถึงแม้ความคิดเห็นจะไม่ตรงกัน อย่างไรก็ควรต้องลองดูก่อน!”

“ข้าคิดมากมายหลายอย่าง ก่อนหน้านี้ราวกับมีหมอกบดบังดวงตาข้า ทันทีที่เขาแนะเช่นนั้น หมอกนี้พลันสลายไป และหลายสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจมาก่อนก็กระจ่างขึ้นมาทันที เขาเป็นผู้มากพรสวรรค์ที่มีชื่อเสียง หากเขาต้องการเกียรติยศ จะสอบเป็นขุนนางก็ไม่มีปัญหา พวกเรารู้จักกันมาถึงสามปี เขากลับไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าเมืองหลวงไปสอบขุนนางเลย”

มู่ซืออวี่ไม่เอ่ยสิ่งใด

ไม่ว่านางจะไม่ชอบชายผู้นั้นเพียงใด นางในฐานะคนนอกก็ไม่ควรเอ่ยปาก ฟ่านซือโยวต้องคิดได้เองเท่านั้นจึงจะคลายเงื่อนตายนี้ได้

“ถึงอย่างไรข้าก็เป็นเพียงคนนอก เรื่องเหล่านี้ไม่ควรให้ข้าแนะนำท่าน กล่าวอย่างไม่ปิดบัง หากพวกท่านไปด้วยกันได้ดี เช่นนั้นทุกคนย่อมยินดี แต่หากพวกท่านเกิดไปได้ไม่ดีขึ้นมา ข้าเกรงว่าคนนอกเช่นข้าที่ถูกท่านดึงเข้าไปพัวพันจะติดร่างแหไปด้วย ความรักระหว่างบุรุษสตรีเป็นเรื่องที่ต้องเต็มใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย ท่านจะต้องคิดให้กระจ่างเอง ไม่ใช่ให้ผู้อื่นชี้นิ้วสั่งการ หากท่านไม่วางใจ เช่นนั้นก็ไปตรวจสอบเถอะ!”

ปี้ลวี่ จื่อซู และจื่อเยวี่ยนเข้ามาพร้อมกับของกิน เมื่อเห็นมู่ซืออวี่เดินไปยังประตูจึงเอ่ยว่า “ฮูหยินลู่ ท่านจะไปแล้วหรือ? บ่าวทำของกินเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ ท่านทานกับจวิ้นจู่สักหน่อยเถิด!”

“ข้าไม่หิว ไม่กินแล้ว เจ้าไปอุ่นสุราสักจอกมาให้จวิ้นจู่สักหน่อย นางจะได้ดื่มคลายความเบื่อหน่ายของตน” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าต้องกลับไปดูแลใต้เท้าลู่ ป่านนี้เขาคงดื่มจนเมามายแล้ว”

ลู่อี้ไม่ได้ดื่มมากนัก ทว่ากลิ่นของมึนเมาบนตัวเขากลับรุนแรงยิ่ง

เขาอาบน้ำแล้ว และตอนนี้ก็กำลังกอดภรรยาจากด้านหลัง

“วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่เป็นอย่างไร” มู่ซืออวี่อิงแอบในอ้อมแขนสามี “ดูเหมือนสงบ แต่ทุกคนล้วนพูดจาอ้อมค้อมไปมา ยังดีที่ข้าคุ้นชินแล้ว ความสามารถเล็กน้อยของพวกเขาทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”

“ฮูหยินของข้าเป็นสตรีผู้ทำการค้าอันดับหนึ่งในโลก พวกเขาจะฉลาดกว่าเจ้าได้อย่างไร?” ลู่อี้ก้มลงจูบเรือนผมนาง “วันนี้จงอ๋องเร่งเร้าข้า บอกว่าข้าต้องรีบกลับไปรายงานตัวที่เมืองหลวง”

“ท่านจะกลับเมืองหลวงหรือ?”

“อืม”

“อ้อ”

“ไม่มีความสุขหรือ?”

“ข้าไม่อยากแยกจากกับท่าน! ครั้งนี้พวกเราแยกกัน อาจไม่ได้พบหน้ากันหนึ่งหรือสองปี จะมีความสุขได้อย่างไร?” มู่ซืออวี่เอ่ย “เช่นนั้นคดีฆ่าคนตายไม่ตรวจสอบแล้วหรือ? หรือว่าตรวจสอบได้แล้ว”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการตายของพ่อบ้านเฒ่าหมายความว่าอย่างไร?” ลู่อี้นั่งลงขณะที่แขนยังโอบนางไว้

นางนั่งลงบนตักเขา ฟังเสียงไพเราะของสามีที่ดังก้องสะท้อนในหู

“พ่อบ้านเฒ่าทำงานในจวนหลีอ๋องมาเป็นเวลานาน ดังนั้นเขาย่อมรู้เรื่องในจวนหลีอ๋องมามาก หากตรวจสอบต่อไป จะต้องไปพบเจอความลับที่หลบซ่อนอยู่ในจวนหลีอ๋องอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตระกูลใหญ่ตระกูลใดไร้เรื่องดำมืดเล่า? ถึงแม้ท่านหลีอ๋องจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับโลก แต่เขายังคงเป็นคนที่คนผู้นั้นหวาดกลัว ดังนั้นเขาจะต้องทำอะไรบางอย่างอยู่ลับ ๆ หากพวกเราตรวจสอบต่อไป เกรงว่าจะพบบางสิ่งที่น่าหวาดผวาเอาได้”