สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 459

บทที่ 459 ข้าจะตรวจสอบความจริง

บทที่ 459 ข้าจะตรวจสอบความจริง

“ใต้เท้าลู่โปรดใจเย็น”

หลีอ๋องที่ผ่ายผอมเดินเข้ามา

บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ช่วยพยุงเขา ทว่าเขากลับสะบัดแขนออก

หลีอ๋องไอเบา ๆ แล้วเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง “คนอยู่ในจวนหลีอ๋องหายไป ข้าจะต้องมีคำอธิบายให้ท่านแน่นอน ใต้เท้าลู่ดูเถิดว่าผู้ใดในจวนของข้าพอใช้การได้บ้าง ทุกอย่างแล้วแต่ท่านจะจัดการ”

“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว” ลู่อี้เย้ยหยัน “ข้ากำลังรีบร้อนหาคน ท่านอ๋องและหวางเฟยจำต้องทนหากข้าอาจไม่สุภาพไปบ้าง”

หลีหวางเฟยและฟ่านซือโยวที่อยู่ข้าง ๆ ไม่กล้าปริปาก

พวกนางเคยพบลู่อี้มาก่อน ทุกครั้งที่เห็นชายผู้นี้ล้วนสุภาพมีมารยาท ไม่เคยเห็นเขาแข็งกร้าวอย่างนี้มาก่อน

จากนั้นทั่วทั้งจวนอ๋องแทบจะถูกลู่อี้พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินหา เขาไม่แม้แต่จะปล่อยสาวใช้ข้างกายของหลีหวางเฟยและจวิ้นจู่ไป

ยามนี้เอง ทุกคนในจวนอ๋องถึงได้เห็นกลยุทธ์เลือดเหล็ก*[1] ท้ายที่สุดจึงเข้าใจว่าก่อนหน้านี้ลู่อี้ถ่อมตนเพียงไร นับว่าเขาให้เกียรติจวนอ๋องเพียงพอแล้ว

“แม่นมเฒ่าข้างกายหวางเฟยเคยเข้าไปในเรือนพักอาศัยของฮูหยินข้า” ลู่อี้เอ่ย “หวางเฟย ข้าสงสัยนักว่าบัดนี้แม่นมเฒ่าข้างกายท่านไปที่ใดแล้ว?”

“วันนี้แม่นมหงออกจากจวนไปแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย “นางบอกว่าลูกสะใภ้ของนางไม่ค่อยสบายจึงจะพานางไปหาท่านหมอ ข้าเห็นลูกชายของแม่นมหงอุ้มสตรีผู้หนึ่งไปจริง ๆ”

“หวางเฟย เยว่ซื่ออยู่ที่นี่เจ้าค่ะ ไม่ได้ออกจากจวน” ผู้คุ้มกันนำตัวสตรีนางหนึ่งเข้ามา

สตรีนางนั้นก็คือลูกสะใภ้ของแม่นมหง

ในเมื่อนางยังอยู่ที่นี่ เช่นนั้นคนที่แม่นมหงพาไปย่อมเป็นมู่ซืออวี่

“ข้าไม่รู้อะไรทั้งสิ้น” เยว่ซื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ใต้เท้า ให้อภัยข้าเถอะ! ข้าเพิ่งแต่งงาน แม่สามียังไม่ชอบข้า นางทำสิ่งใดล้วนไม่บอกข้าแน่นอน”

“โหลวหาน ข้ามอบงานนี้ให้เจ้า” ลู่อี้เอ่ยเสียงเรียบ “นางไม่รู้สิ่งใดจริงหรือไม่ นางกล่าวสิ่งใดล้วนไม่สำคัญ ข้าเพียงต้องการผลลัพธ์”

โหลวหานเหลือบมองเยว่ซื่ออย่างเยือกเย็น “ใต้เท้าวางใจ ข้าน้อยจะช่วยนางฟื้นฟูความจำเอง”

หลีหวางเฟยขมวดคิ้วมุ่น “ตัวข้าหวางเฟยผู้นี้ยืนยันได้ว่านางเพิ่งแต่งงานเมื่อไม่กี่วัน แม่นมหงยังเกลียดนาง ด่าว่านางหยาบคายและปฏิบัติกับนางย่ำแย่”

“หวางเฟยขบคิดมากมายเพื่อนางเช่นนี้ เหตุใดไม่บอกข้าเล่าว่าฮูหยินของข้าอยู่ที่ใด? หากหวางเฟยคิดบางอย่างออก บางทีหญิงนางนี้อาจเจ็บปวดน้อยลงกว่าเดิม” ลู่อี้มองหลีหวางเฟยด้วยสีหน้าเฉยชา

“หวางเฟย เจ้าพาโยวหรานกลับไปที่ห้อง เรื่องตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของใต้เท้าลู่! ฮูหยินลู่หายตัวไป เขาย่อมร้อนอกร้อนใจเป็นธรรมดา หากหาฮูหยินลู่ไม่พบ ไม่ว่าผู้ใดก็หลีกหนีไปไม่ได้” หลีอ๋องกล่าว

หลีหวางเฟยดึงตัวฟ่านซือโยวกลับไปแล้ว

ฟ่านซือโยวหันกลับมามองลู่อี้

นางไม่เคยสังเกตมาก่อน วันนี้กลับพบว่าสามีของเถ้าแก่เนี้ยมู่หน้าตาคมคายไม่น้อย

หลีหวางเฟยกำชับไม่ให้ฟ่านซือโยวเพ่นพ่านออกมา จากนั้นจึงไปยังเรือนที่หลีอ๋องพักรักษาตัวอยู่ ทันทีที่นางเข้าประตูไปก็เอ่ยกับหลีอ๋องที่กำลังดื่มยา “ท่านจะปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจเช่นนี้หรือ?”

หลีอ๋องดื่มยา แล้วสั่งให้คนของตนถอยออกไป

“ลู่อี้เป็นขุนนางของศาลต้าหลี่ ในเมืองหลีมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายหลายอย่าง หากเขาเขียนฎีการ้องเรียนเมืองหลีของข้าก็อย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่สุขสบายแม้แต่วันเดียว”

“แต่ท่านเป็นอ๋อง…”

“หวางเฟยไม่ได้รู้นานแล้วหรือว่าข้าผู้นี้เป็นเพียงอ๋องแต่ในนาม?”

หลีหวางเฟยไม่มีอะไรจะกล่าว

“หากหวางเฟยอยากให้สถานการณ์กลับกลายเป็นเหมือนเมื่อก่อน เช่นนั้นก็ควรให้ความร่วมมือกับใต้เท้าลู่ให้หาฮูหยินเจอในเร็ววัน ถึงแม้ข้าจะไม่รู้เรื่องอื่น ๆ นัก แต่ก็พอรู้ชื่อเสียงของฮูหยินลู่และอิทธิพลที่นางมีต่อราษฎรอยู่บ้าง หากมีเรื่องเกิดขึ้นกับนางในเมืองหลี คนในวังผู้นั้นจะมีเหตุผลที่ทำให้พวกเราทั้งจวนหลีหายไปทันที”

เวลานี้โหลวหานมาพบลู่อี้ และรายงานเรื่องข่าวที่ได้รับมา

“แรกเริ่มเดิมทีเยว่ซื่อเอาแต่กล่าวว่า ‘ไม่รู้’ ทว่าหลังจากใช้การทรมาน สุดท้ายนางก็ทนไม่ไหวจึงกล่าวเรื่องที่รู้ออกมา”

ในคุกน้ำ มู่ซืออวี่กำลังจะตาย