สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 471

บทที่ 471 ข้าไม่มีลูกสาว

บทที่ 471 ข้าไม่มีลูกสาว

รถม้าหยุดลงตรงหน้าประตูจวนหลีอ๋อง

จ้าวซือโยวหันกลับไปมองปี้ลวี่

อีกฝ่ายจึงลงมือเคาะประตู

ประตูเปิดออก เมื่อยามเฝ้าประตูเห็นจ้าวซือโยว แววตาเขาเต็มไปด้วยความดูถูก “หวางเฟยไม่พบแขก”

“เจ้าบ่าวโอหัง ไม่เห็นหรือว่านี่คือผู้ใด?” ปี้ลวี่เอ่ยขึ้น

“เป็นเพราะเห็นชัดอย่างไรเล่า เหตุนี้บ่าวจึงนำคำนายหญิงมาถ่ายทอด นายหญิงบอกไว้แล้ว ท่านอ๋องล้มป่วยตาย นางต้องคัดลอกคัมภีร์สวดมนต์ภาวนาให้ท่านอ๋อง ไม่ว่าผู้ใดมาก็ไม่พบ”

“เจ้าไปเรียกแม่นมเฉินออกมา ข้าอยากพบแม่นมเฉิน” จ้าวซือโยวเอ่ยด้วยท่าทีสุขุม “หวางเฟยไม่พบแขก แต่แม่นมเฉินคงไม่ได้ไม่พบแขกเช่นเดียวกันกระมัง!”

ยามเฝ้าประตูลังเลเล็กน้อย

“ยังไม่รีบไปอีก!” ปี้ลวี่เอ่ย “คุณหนูของเรามีเรื่องสำคัญ หากทำให้เรื่องของคุณหนูล่าช้า ชีวิตเจ้ากี่ชีวิตคงไม่พอชดใช้”

ไม่นานหลังจากนั้น แม่นมเฉินก็สาวเท้าก้าวออกมา ใบหน้าประดับรอยยิ้ม

จ้าวซือโยวเห็นท่าทีของแม่นมเฉินที่มีต่อนางเหมือนเช่นเคยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม่นมเฉินเป็นคนข้างกายหลีหวางเฟยที่พึ่งพาได้มากที่สุด ท่าทีของนางก็เหมือนกับท่าทีของหวางเฟย บัดนี้ดูเหมือนหวางเฟยน่าจะยังคงคิดถึงนาง ไม่เช่นนั้นแม่นมเฉินคงไม่กระตือรือร้นเช่นนี้

“แม่นม…”

“โธ่ คุณหนูจ้าว เหตุใดท่านมาที่นี่ได้เล่า?” แม่นมเฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

จ้าวซือโยวชะงักงัน

แต่ก่อนแม่นมเฉินล้วนเรียกนางว่า ‘เสี่ยวจวิ้นจู่’ บัดนี้กลับเรียกนางว่า ‘คุณหนูจ้าว’

อย่างไรก็ตาม ทุกคนในเมืองหลีรู้ว่านางกลับไปยังสกุลจ้าว ดังนั้นอีกฝ่ายจะเรียกอย่างนี้ก็ไม่ผิด

จ้าวซือโยวเสียใจแทบสิ้น! หากรู้ว่าจวนหลีอ๋องจะไม่เกิดเรื่อง นางคงไม่กลับไปที่สกุลจ้าว

“แม่นม ท่านแม่ของข้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” จ้าวซือโยวจงใจเรียกเช่นนั้น เพื่อเผย ‘ท่าที’ ของตน

ดูสิ นางคิดถึงหวางเฟยนะ

ถึงแม้หวางเฟยจะไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิด ทว่าความเมตตาที่ชุบเลี้ยงนางมาหลายปี นางยังจดจำได้เสมอ

“คุณหนูจ้าว ท่านแม่ของท่านอย่างฮูหยินเจ้าอยู่ที่จวนไม่ใช่หรือ? เหตุใดท่านมาถามที่จวนอ๋องเล่า?” สายตาของแม่นมเฉินเต็มไปด้วยความสงสัย “ท่านมาหาผิดที่แล้วหรือไม่?”

“แม่นม ข้าหมายถึงหลีหวางเฟย” จ้าวซือโยวตรงเข้าประเด็นทันที “ข้ารู้ว่าหวางเฟยนึกตำหนิข้า เรื่องกลายมาเป็นเช่นนี้แล้ว หากไม่มีข้อสรุปออกมา ผู้อื่นจะมองเราสองสกุลอย่างไร? ข้าก็ไม่ได้อยากจากนางไป เพียงแต่ไม่อยากให้ผู้อื่นพูดนินทาว่าร้ายจวนหลีอ๋อง ตอนนี้เกิดเรื่องกับท่านอ๋องแล้ว หวางเฟยอยู่ในจวนเพียงลำพัง ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนนาง คลอยปลอบใจนาง”

“คุณหนูจ้าว หวางเฟยให้ข้ามาถ่ายทอดถ้อยคำหนึ่ง นี่เป็นท่าทีของหวางเฟย หวางเฟยกล่าวว่า ‘ข้าไม่มีบุตรสาว ภายหน้าคุณหนูจ้าวโปรดอย่ามาจวนอ๋องอีก จวนอ๋องไม่ต้อนรับคนนอก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่นมเฉินเลือนหายไป

ครานี้นางค่อนข้างสง่า เผยราศีของผู้ที่อยู่ข้างกายหวางเฟยออกมา

“หวางเฟยไม่อยากพบข้าหรือ?” ใบหน้าของฟ่านซือโยวซีดเผือด สีหน้าตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

“ใช่ นางไม่อยากพบท่านแล้ว” แม่นมเฉินเอ่ยอย่างเย็นชา “ดังนั้น ภายหน้าคุณหนูจ้าวอย่าได้มารบกวนหวางเฟยอีก ท่านทำเช่นนี้มีแต่จะทำให้หวางเฟยอารมณ์ขุ่นมัว”

สิ้นคำนั้น แม่นมเฉินก็หมุนตัวกลับเข้าไปในจวนอ๋อง แล้วเอ่ยกับยามเฝ้าประตู “ประตูจะปิดนับแต่นี้เป็นต้นไป ไม่เปิดอีกจนกว่าจะมีคำสั่งจากหวางเฟย หวางเฟยต้องการพักผ่อน ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่พบทั้งสิ้น”

จ้าวซือโยวมองประตูใหญ่ของจวนอ๋องปิดลง

ปี้ลวี่พยุงนาง “คุณหนู พวกเราไปเถอะเจ้าค่ะ!”