สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 477

บทที่ 477 ที่อยู่ของเจี่ยงจง

บทที่ 477 ที่อยู่ของเจี่ยงจง

หลังจากดื่มไปได้สองสามจอก ฉินเหวินหานก็เข้าเรื่องทันที

“เมื่อสองเดือนก่อน เจี่ยงจงพบปะกับพ่อค้าวาณิชมากมายและมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน กล่าวคือพ่อค้าเหล่านั้นวางคำสั่งซื้อรายการใหญ่กับเจี่ยงจง ไม่นานก็กลายมาเป็นพี่น้องกับเขา เจี่ยงจงถูกชะตากับพวกเขามาก มักจะพากลับไปกินดื่มที่บ้านกระทั่งดึกดื่น จู่ ๆ วันหนึ่งเจี่ยงจงก็กลายเป็นคนล่องลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาส่งต่อเรื่องภายในร้านให้ลูกศิษย์จัดการ จากนั้นจึงหายตัวไป”

“นายน้อยฉินคงพบอะไรบางอย่างแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ไม่ต้องอุบไว้หรอก”

“ข้าพบเจี่ยงจงแล้ว อยากไปดูหน่อยหรือไม่?” ฉินเหวินหานเอ่ย

“เชิญนายน้อยฉินนำทาง”

“รอสักหน่อย ข้าต้องเตรียมการเสียก่อน” ฉินเหวินหานบอก “เอาอย่างนี้ วันนี้ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้พวกเราจะเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่”

“เขาไม่ได้อยู่ในเมืองหรือ?”

“หากเขาอยู่ในเมือง ข้าคงพาเขามาพบฮูหยินทันที”

เจิ้งซูอวี้กระชับเสื้อผ้าของนาง แล้วเอ่ยกับมู่ซืออวี่ “คืนนี้ลมแรงนัก พวกเรากลับไปพักผ่อนเร็ว ๆ เถอะ! หากมีผู้ใดปวดหัวตัวร้อน เดี๋ยวจะลำบากให้นายน้อยฉินต้องออกเงินซื้อยาอีก”

ฉินเหวินหานหัวเราะเบา ๆ

เจิ้งซูอวี้เลิกคิ้วขึ้น “นายน้อยฉินอนุญาตให้กลับหรือไม่?”

“ให้” ฉินเหวินหานยิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยว่า “แต่ไหนแต่ไร ข้าไม่เคยเอาเปรียบผู้ดูแลเจิ้ง มิกล้าไม่ให้”

มู่ซืออวี่มองพวกเขาทั้งสองคน “พวกท่านมีความเข้าใจต่อกันดียิ่ง ไม่เสียทีที่ทำการค้าด้วยกัน จริงสิ ครั้งนี้ข้าไม่ได้พาคนมา ดังนั้นต้องรบกวนท่านส่งสักสองสามคนไปจับตาดูคนงานในร้านของข้าแล้ว ครั้งนี้ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนักที่งานแต่งของนายน้อยฉินไม่ประสบความสำเร็จ มิเช่นนั้น ข้าคงจับปลาใหญ่เช่นนี้ไม่ได้”

“เถ้าแก่เนี้ยมู่ เรื่องนี้ไม่ต้องเอ่ยถึงแล้ว ข้ายังต้องรักษาหน้าตานะ” ฉินเหวินหานมีสีหน้าอับจน

“อ้อ ขออภัย” มู่ซืออวี่ขอโทษอย่างขอไปที

เมื่อบอกลาฉินเหวินหานแล้ว พี่สาวน้องสาวก็ออกจากหอจรดจันทร์ด้วยการนำทางของบ่าวรับใช้ เจิ้งซูอวี้เงยหน้าขึ้นมองที่ที่เพิ่งจากมา เห็นเพียงฉินเหวินหานยืนอยู่บนนั้นในชุดสีเงิน ในมือเขาถือจอกสุราดื่มเพียงลำพัง บางทีชายหนุ่มอาจสัมผัสได้ถึงสายตาของนางจึงก้มหน้ามองลงมา เจิ้งซูอวี้ไม่รู้ว่าเขาเห็นหรือไม่ ทว่านางยังคงหลบสายตาอย่างไม่สบายใจ

“จิ้งจอกตัวนี้… ดูเหมือนเราจะดูถูกเขาเกินไปแล้ว”

“ดูถูกเขาเกินไปแล้วจริง ๆ พวกเราสงสารเขาเพราะเรื่องงานแต่ง แต่เจ้าดูสิว่าเขาได้รับประโยชน์เพียงใด ในความคิดของข้า คนที่น่าสงสารคือคุณหนูจิ้นผู้นั้น นางไม่ชอบผู้อื่น ผู้อื่นก็อาจจะไม่ได้ชอบนาง ทว่าจิ้งจอกตัวนี้ไม่ยอมเป็นผู้กระทำผิด บัดนี้ทุกคนในเมืองล้วนสงสารเขา ดูคล้ายว่าชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสีย ทว่าในความเป็นจริงเขาล้วนแต่ได้ประโยชน์ทั้งสิ้น”

“ข้าบอกแล้วอย่างไร เขาดูไม่เหมือนคนโง่งม” เจิ้งซูอวี้เอ่ย “เขาแฝงเจตนาร้ายเอาไว้จริง ๆ!”

“เช่นนั้น สายตาเจ้าที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปแล้วใช่หรือไม่? หากเขาไม่ใช่คนที่เชื่อฟังคำสั่งบิดามารดา เขายังอยู่ในขอบเขตการพิจารณาของเจ้าหรือ?”

“เอาไว้ค่อยว่ากันเถอะ ใต้หล้ามีบุรุษหน้าตาดีมากมาย ข้าจะเลือกให้มากหน่อย บางทีอาจมีคนที่ข้าพึงใจ” เจิ้งซูอวี้เอ่ยอย่างทะนงตน

วันต่อมา รถม้าของตระกูลฉินมาหยุดอยู่ด้านนอกโรงเตี๊ยม

พี่สาวน้องสาวออกมาจากโรงเตี๊ยมพร้อมกับจื่อซูและจื่อเยวี่ยน

คนสนิทของฉินเหวินหานเอ่ยกับพวกนาง “เถ้าแก่เนี้ยมู่ ผู้ดูแลเจิ้ง นายน้อยของพวกเราอยู่ในรถม้าด้านหลัง รถม้าคันนี้เป็นของพวกท่าน”

“เช่นนั้น เชิญนายน้อยฉินของพวกเจ้านำทางเถิด”

“ขอรับ!”

ครึ่งชั่วยามต่อมา รถม้าก็ผ่านตรอกเงียบสงัดแห่งหนึ่งและหยุดลงที่ตีนเขา จากนั้นก็แล่นผ่านถนนอีกเส้นมาจนถึงวัดแห่งหนึ่ง

“วัดหรือ?” มู่ซืออวี่พึมพำ “เจี่ยงจงอยู่ที่นี่หรือ?”