สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 479

บทที่ 479 คุณหนูจิ้น มีหลักฐานหรือไม่

บทที่ 479 คุณหนูจิ้น มีหลักฐานหรือไม่

“ที่แท้เป็นพวกเจ้าที่ทำร้ายข้า”

จิ้นหวั่นหรงจ้องเจิ้งซูอวี้และมู่ซืออวี่เขม็ง สายตาของนางหยุดลงที่เจิ้งซูอวี้

เหตุใดจึงเป็นเจิ้งซูอวี้?

แน่นอนว่าเป็นเพราะนางแต่งกายอย่างสตรีที่ยังไม่ออกเรือน ขณะที่มู่ซืออวี่แต่งกายแบบสตรีที่ออกเรือนแล้ว

ในแง่ของรูปโฉม เห็นได้ชัดว่าเจิ้งซูอวี้หน้าตางดงาม เมื่อยืนคู่กับฉินเหวินหาน พวกเขาดูเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก

ฉินเหวินหานขวางจิ้นหวั่นหรงไว้แล้วเอ่ยนิ่ง ๆ “คุณหนูจิ้น ท่านมีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าพวกนางทำ?”

“พวกนางอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้น” จิ้นหวั่นหรงชี้หน้าเจิ้งซูอวี้

“พวกนางมาจากที่อื่นเพื่อร่วมงานแต่งของข้า เป็นข้าที่จัดให้พักที่นั่น มีปัญหาอะไรหรือไม่?”

“เจ้าคนแซ่ฉิน เจ้าคิดจะปกป้องพวกนางใช่หรือไม่?” สีหน้าของจิ้นหวั่นหรงดูเกรี้ยวกราด

“คุณหนูจิ้น พวกนางเป็นเพียงสหาย เป็นคู่ค้าของข้า คุณหนูจิ้นโมโหถึงเพียงนี้คงไม่ใช่เสียดาย อยากแต่งงานกับข้ากระมัง?”

ฉินเหวินหานเอ่ยโดยไม่คำนึงถึงมารยาท อย่างไรเสีย บุรุษที่รักษามารยาทย่อมไม่เอ่ยถึงการแต่งงานของสตรีนางหนึ่งด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระเช่นนี้

อย่างไรก็ดี เมื่อมู่ซืออวี่และเจิ้งซูอวี้เห็นสีหน้าอับอายของจิ้นหวั่นหรงแล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

มารยาทกินได้หรือ? ความโล่งใจต่างหากที่จะทำให้ชีวิตยืนยาวนาน

“เจ้า… เจ้า…” จิ้นหวั่นหรงกระทืบเท้าด้วยความโมโห นางตะคอกสาวใช้อย่างเกรี้ยวกราด “จะยืนอยู่ที่นี่ทำไม? ไยยังไม่ไปอีก!”

หลังจากรถม้าคันนั้นจากไปแล้ว มู่ซืออวี่จึงเอ่ยว่า “นายน้อยฉิน งานแต่งดี ๆ ของท่านพังพินาศแล้ว”

“เดิมทีก็จบเห่ตั้งแต่แรก เหตุการณ์วันนี้ชวนงุนงงเล็กน้อย คงไม่ได้ทำให้พวกท่านเสียอารมณ์กระมัง?” ฉินเหวินหานเอ่ย

คนของทางการกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวหน้าประตูเรือนกรุ่นฝัน พวกเขาบุกเข้ามาจับคนงานและผู้ดูแลทุกคนภายในร้านไป

เหล่าราษฎรเห็นความเคลื่อนไหวนี้ ต่างก็กระซิบกระซาบถามกันว่าเกิดอะไรขึ้น

“ได้ยินว่านายช่างเจี่ยงคนก่อนหน้านี้ตายแล้ว เขาถูกผู้จัดการคนใหม่ทำร้าย เถ้าแก่เนี้ยมู่ตรวจสอบพบจึงรายงานทางการ คนงานในร้านเหล่านั้นล้วนแต่เป็นผู้ร้ายคดีฆ่าคน!”

“สวรรค์! นี่จะน่ากลัวเกินไปแล้ว” มีคนเอ่ยขึ้น “โชคดีที่ข้าไม่เคยไปร้านพวกเขาเพื่อสั่งเครื่องเรือน มิเช่นนั้น ไม่รู้ว่าจะยังมีชีวิตอยู่ถึงวันนี้หรือไม่?”

“นายช่างเจี่ยงเป็นคนดีจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เช่นนั้น เรือนกรุ่นฝันจะยังเปิดหรือไม่? เครื่องเรือนของพวกเขาสวยจริง ๆ น่าเสียดายที่คนทั่วไปซื้อไม่ไหว”

ยามนี้เรือนกรุ่นฝันเหลือเพียงเปลือกที่ว่างเปล่า ชาวบ้านต่างคาดเดาว่าจะดำเนินต่อไปในทิศทางใด ไม่นาน คนกลุ่มใหม่ก็เข้ามารับช่วงต่อ เมื่องมองดูผู้นำแล้วก็พบว่าเป็นฉินจี้ คนของนายน้อยฉิน

มู่ซืออวี่มองคนงานชุดใหม่ต้อนรับลูกค้าอย่างเป็นระเบียบ แต่ละคนพูดจาฉะฉานและมีท่าทางน่าเชื่อถือเป็นอย่างยิ่ง

นางหันกลับไปเอ่ยกับฉินเหวินหาน “มีท่านดูแลที่นี่ พวกเราก็วางใจ หากภายหน้ามีเรื่องอะไรท่านก็ติดต่อกับซูอวี้เถิด! ได้ยินว่าสกุลฉินมีวิธีการสื่อสารที่เป็นเอกลักษณ์ เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

“อันที่จริง สกุลของพวกเรามีผู้ฝึกเหยี่ยวคนหนึ่ง” ฉินเหวินหานเอ่ย “เขาฝึกเหยี่ยวเพื่อช่วยเราส่งสารโดยเฉพาะ ความเร็วในการบินของเหยี่ยว ท่านก็รู้ว่าย่อมเร็วกว่านกพิราบอย่างแน่นอน”

“ส่งสารจากที่นี่ไปยังเมืองหลวงได้หรือไม่?” สายตาของมู่ซืออวี่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ได้ ใช้เวลาเพียงสองวันเท่านั้น” ฉินเหวินหานเอ่ย “อย่างไรก็ตาม การฝึกเหยี่ยวไม่กี่ตัวใช้พลังงานและกำลังทรัพย์มหาศาล ดังนั้นจึงไปไม่ได้ทุกที่ มีเพียงห้าเมืองเท่านั้นที่มีจุดส่งสาร”

มู่ซืออวี่เข้าใจแล้ว