สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 480

บทที่ 480 โชคดีที่มาทันการ

บทที่ 480 โชคดีที่มาทันการ

เดิมทีฟางโจวอวี่ถูกนำตัวไปที่เมืองหลวงเพื่อรับการไต่สวน แต่กลับกลายเป็นว่าเขายังอยู่เมืองฮู่เป่ย ทั้งยังคิดแผนแก้แค้นนางอีกด้วย

ดูเหมือนว่าในเมืองหลวงจะมีมือที่มองไม่เห็นผลักดันให้เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น

“ได้ยินสิ่งที่เขากล่าวแล้ว ข้าจึงส่งคนไปตรวจสอบที่บ้านเก่าของฟางโจวอวี่ สุสานพ่อแม่ของเขามีร่องรอยการกราบไหว้จริง ดูเหมือนเขาจะกลับมาแล้ว”

“อีกฝ่ายอยู่ในที่ลับ เราอยู่ในที่แจ้ง หากเขายังคิดจะทำอะไรอีก เกรงว่า…” มู่ซืออวี่นึกถึงหลี่หงซูซึ่งอยู่ที่สำนักแม่ชี “ท่าไม่ดีแล้ว ฟางโจวอวี่เป็นคนเห็นแก่ตัว ยโสโอหัง อีกทั้งยังเป็นคนผูกพยาบาท เขากลับมาครั้งนี้จะต้องไม่ปล่อยหลี่หงซูไว้แน่ ตอนนี้หลี่หงซูอยู่ที่สำนักแม่ชี ที่นั่นปลีกวิเวกห่างไกลผู้คน หากเกิดอะไรขึ้นคงไม่สามารถรายงานทางการได้ทันท่วงที ข้าเกรงว่าเขาจะไปทำร้ายนาง!”

“ข้าไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้มาก่อน” เวินเหวินซงเอ่ยกับต้าหนิวที่อยู่ข้างหลัง “ส่งคนไปให้มากหน่อย ใช้ม้าเร็วรุดไปดูว่าแม่ชีหลี่เป็นอย่างไรบ้าง”

หลังจากได้ยิน ‘ข่าวร้าย’ นี้แล้ว มู่ซืออวี่ไม่อยู่ในอารมณ์จะสะสางงานอีกต่อไป นางไปที่ ‘จุดส่งสาร’ ที่ฉินเหวินหานเคยเอ่ยถึงและเขียนจดหมาย ก่อนจะให้คนที่รับผิดชอบที่นั่นนำไปส่งทันที

ฟางโจวอวี่หนีมาแล้ว ลู่อี้รู้เรื่องนี้หรือไม่? นี่เป็นสิ่งที่นางต้องทราบให้ได้

นางขอให้ฉินเหวินหานส่งข่าวไปให้ลู่อี้ แล้วรอฟังว่าเขาจะทำอย่างไร เมืองหลวงห่างไกลจากที่นี่เกินไป ไม่ว่าจะเป็นข่าวใดก็ต้องใช้เวลาถึงหลายเดือน

หลายชั่วยามต่อมา ขณะที่มู่ซืออวี่และลู่จื่ออวิ๋นกำลังเล่นกลองป๋องแป๋งอยู่กับเสี่ยวชิงเอ๋อร์ เจิ้งซูอวี้ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับหลี่หงซู

เจิ้งซูอวี้เป็นแขกประจำของบ้านนี้ บ่าวรับใช้ได้รับคำสั่งจากมู่ซืออวี่ ให้นางเข้าออกสกุลลู่ได้ตามสะดวก

“พวกเจ้าพบฟางโจวอวี่หรือไม่?” มู่ซืออวี่เห็นว่าทั้งสองคนไม่เป็นไร จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เจิ้งซูอวี้และหลี่หงซูเพิ่งนั่งลง เมื่อได้ยินคำพูดของนาง ผู้หนึ่งมองมาด้วยสายตาปวดใจ อีกผู้หนึ่งมองมาด้วยสายตาซับซ้อน

“นี่… เกิดอะไรขึ้นหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “หรือว่าพวกเจ้าเจอเขาแล้ว?”

“อีกเพียงเล็กน้อย เล็กน้อยเท่านั้น เจ้าก็จะไม่ได้เห็นพวกเราแล้ว” เจิ้งซูอวี้เล่าถึงความหวาดผวาในห้วงเวลานั้น

“ขณะที่ข้าไปชงชา เขาก็ทำให้หลี่หงซูหมดสติแล้วนำตัวนางไป ข้าพบว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงรีบตามหา ท้ายที่สุด เจ้าลองเดาดูว่าพบสิ่งใด? เขากำลังจะโยนหลี่หงซูลงจากหน้าผาเพื่อให้นางตายอย่างไร้ร่องรอย ข้าไปพบเข้าจึงเข้าไปห้าม แต่เขากลับคิดจะฆ่าข้าไปพร้อมกัน หากไม่ใช่เพราะคนของทางการตามมาทัน พวกเราคงกลับมาไม่ได้แล้วจริง ๆ ข้าได้ยินต้าหนิวบอกว่าเพราะเจ้าไปเตือนพวกเขา พวกเราจึงมาที่นี่เพื่อขอบคุณเจ้าโดยเฉพาะ เรามาทานมื้อค่ำปลอบประโลมจิตใจกันเถอะ”

มู่ซืออวี่ชะงัก “…ข้าว่าประโยคสุดท้ายสำคัญที่สุดกระมัง!”

“ข้าจะทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อเจ้า แต่ตอนนี้ข้ากำลังตื่นตระหนก ไม่ใช่ว่าเจ้าควรปลอบใจข้าดี ๆ หน่อยหรือ?” เจิ้งซูอวี้กะพริบตาด้วยท่าทางน่ารัก

หลี่หงซูมองท่าทีสนิทสนมของพวกนาง แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่าน”

“ไม่ต้องเกรงใจ เป็นเรื่องที่สมควรทำแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “แต่ว่า… จับคนได้หรือไม่?”

“เขาลื่นราวกับปลาไหลเพียงนั้น จะจับได้อย่างไร? หนีไปได้อีกแล้ว” เจิ้งซูอวี้เอ่ย “ทว่าระหว่างที่เขาสู้กับต้าหนิว เสื้อผ้าของเขาถูกกระชากขาด จึงเผยให้เห็นลายสักเสือดาว”

“ลายสักเสือดาวนี้อยู่ทุกหนทุกแห่งจริง ๆ” มู่ซืออวี่เอ่ย “ดูเหมือนเขาจะเข้าร่วมลัทธิประหลาดนั่นแล้ว”

“หงซู ท่านไม่ต้องกลับไปที่สำนักแม่ชีแล้ว ที่นั่นไม่ปลอดภัย พักอยู่ในเมืองเถอะ!” เจิ้งซูอวี้กล่าว “อย่างไรเสียหากเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ เจ้าเรียกหา ‘ผู้ใด’ ก็จะมีคนตอบรับ”

“ข้าวางแผนจะไปจากเมืองฮู่เป่ย” หลี่หงซูเอ่ยขึ้น “สุดหล้าฟ้าเขียว ย่อมมีสักที่ให้ไป เหตุใดต้องรั้งอยู่ที่นี่อย่างหวาดกลัวด้วยเล่า?”

“ก็จริง” เจิ้งซูอวี้เอ่ยเศร้า ๆ “ข้าสนับสนุนเจ้า”