สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 490

บทที่ 490 คำเตือนสีเลือด

บทที่ 490 คำเตือนสีเลือด

ผู้ติดตามเดินเข้ามาแล้วเอ่ยกับฉู่หนิงจู “คุณหนูฉู่ ของขวัญที่ท่านอ๋องน้อยของเราส่งมา ท่านคงได้รับแล้วกระมัง?”

ฉู่หนิงจูมองผู้ติดตามผู้นี้ สายตาแฝงแววรังเกียจ

บ่าวนายล้วนเหมือนกัน ดูจากท่าทีเย่อหยิ่งจองหองและหยาบคายของอีกฝ่ายแล้ว ย่อมคาดเดาได้ไม่ยากว่าเกิ่งเชียนจวินมีนิสัยเช่นไร

“นี่หมายความว่าอย่างไร?” ฉู่หนิงจูเอ่ยถาม

ผู้ติดตามคนนั้นหัวเราะออกมา “คุณหนูฉู่ ท่านไม่รู้จริง ๆ หรือว่าแสร้งไม่รู้กันแน่? เนื้อผ้าลายนี้ ท่านไม่รู้สึกคุ้นตาบ้างเลยหรือ?”

“ข้าไม่ได้ให้เจ้าเข้ามาเพื่อพูดจาไร้สาระ” ฉู่หนิงจูเอ่ยอย่างเยือกเย็น “เจ้าว่า… หากข้าเอ่ยปากว่าเจ้าเหิมเกริมกับข้า แล้วตีเจ้าจนตาย นายของเจ้าจะแก้แค้นให้หรือไม่?”

สีหน้าทีเล่นทีจริงของผู้ติดตามหายไปทันที

“คุณหนูฉู่อย่าได้โมโหไป”

“ตอนนี้พวกเรามาคุยกันดี ๆ ได้หรือยัง?” ฉู่หนิงจูเอ่ยอย่างใจเย็น “ว่ามา นี่คืออะไร? ท่านอ๋องน้อยของพวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

ผู้ติดตามคนนั้นสงบเสงี่ยมลง ไม่วางท่าหยิ่งยโสเหมือนก่อนหน้านี้ เขาหลุบตาลงแล้วเอ่ยอย่างนอบน้อม “วันนี้เกิดเหตุการณ์หนึ่งขึ้นในวัง หมาป่าซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของพระนางลี่เฟยกัดใต้เท้าท่านหนึ่งเข้า ขาของใต้เท้าท่านนั้นบาดเจ็บสาหัส ผ้าชิ้นนี้ติดอยู่ที่ปากสัตว์เลี้ยงแสนรักตัวนั้น ท่านอ๋องน้อยกล่าวว่า คุณหนูมีความสัมพันธ์อันดีกับใต้เท้าผู้โชคร้ายนั่น จึงมอบผ้าชิ้นนี้ให้ท่านขอรับ”

ฉู่หนิงจูบีบผ้าเช็ดหน้าในมือ “เจ้าไปได้แล้ว”

“ขอรับ”

หลังจากผู้ติดตามคนนั้นไปแล้ว มู่จิ่นจึงเอ่ยขึ้น “บ่าวจะส่งคนไปตรวจสอบดูว่าวันนี้ในวังเกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าค่ะ”

ครึ่งชั่วยามต่อมา มู่จิ่นก็นำข่าวเข้ามาแจ้ง

เมื่อฉู่หนิงจูทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว นางก็เอ่ยด้วยความกระวนกระวายใจ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านหมอว่าอย่างไร?”

“ได้ยินว่าบาดแผลค่อนข้างร้ายแรง เขาได้รับบาดเจ็บที่ขาทั้งสองข้างเจ้าค่ะ” สีหน้าของมู่จิ่นเต็มไปด้วยความกังวล “คุณหนู ท่านอ๋องน้อยกำลังเตือนท่าน เรื่องนี้บางทีอาจเป็นเขาที่ทำ”

“นอกจากเขาแล้วยังจะมีผู้ใดอีก?” ฉู่หนิงจูเอ่ย “มู่จิ่น เจ้าว่าท่านพ่อท่านแม่ให้ข้าแต่งงานกับคนเช่นนี้ ชีวิตภายภาคหน้าของข้าจะยังสงบสุขได้อีกหรือ? ข้ายินดีแต่งงานกับคนธรรมดาทั่วไปมากกว่าแต่งกับคนเช่นนี้ แต่ท่านพ่อท่านแม่ของข้าคงไม่ยินยอม พวกเขารังแต่จะผลักไสข้าให้จวนเฝินหยางอ๋อง เจ้าว่าหากข้าหนีไปจะเป็นอย่างไร? เหมือนครั้งก่อน ข้าหนีไปสถานที่ที่พวกเขาไม่รู้จักดีหรือไม่?”

“คุณหนู ขออภัยที่บ่าวต้องเอ่ยคำพูดไม่รื่นหู ครั้งก่อนท่านหนีออกไป ท่านหนีไปได้พ้นจริง ๆ หรือ? ทุกการเคลื่อนไหวของท่านล้วนอยู่ในสายตาของนายท่านและฮูหยิน พวกเขารู้ว่าอย่างไรเสียท่านก็จะกลับมาจึงมิได้ทำสิ่งใดกับท่าน แต่หากท่านจะหนีไปจริง ๆ เกรงว่าคงหนีไม่ทันพ้นเมืองหลวงแน่เจ้าค่ะ”

“ข้าอยากไปดูลู่เซวียนสักหน่อย”

“คนของท่านอ๋องน้อยจวินต้องจับตามองท่านอยู่เป็นแน่”

“ข้า… ข้าจะไปยามกลางคืน ใช่ กลางคืนเห็นได้ไม่ชัด เช่นนั้นข้าก็จะแอบไป ตกลงตามนี้ ห้ามมีข้อแม้”

ลู่เซวียนได้รับบาดเจ็บ ใต้เท้าเหมียวสหายร่วมงานของเขาจึงมาเยี่ยมเยียน

มู่ซืออวี่นำชาเข้ามา ระหว่างนั้นนางก็ลอบสังเกตใต้เท้าเหมียวไปพลาง ๆ

คนผู้นี้ดูเหมือนจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลู่อี้ พูดจาลื่นไหล เมื่อมองใบหน้าซื่อสัตย์ไร้พิษภัยของเขาแล้วทำให้รู้สึกได้ถึงความสุภาพ อ่อนน้อมถ่อมตน

“ครั้งนี้สหายลู่หละหลวมเกินไปแล้ว” เหมียวหมิงเหล่ยเอ่ย “หมาป่าตัวนั้นพระนางลี่เฟยเลี้ยงมา อีกทั้งลี่เฟยยังเป็นที่โปรดปราน ขนาดฮองเฮายังต้องยอมถอยให้”

สรุปง่าย ๆ คือ ครั้งนี้ลู่เซวียนคงต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดนี้โดยเรียกร้องอะไรจากใครไม่ได้

“ขาของท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ลู่เซวียนเอนตัวลงบนเตียง สีหน้าซีดเผือด เขาเอ่ยกับเหมียวหมิงเหล่ยอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร”

“เช่นนั้นก็ดียิ่ง”

“ใต้เท้าเหมียว เชิญดื่มชาก่อน” เมื่อมู่ซืออวี่พูดขึ้น จื่อซูจึงนำชาไปให้แขก

“ขอบคุณฮูหยิน” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้ารีบร้อน ไม่ได้เตรียมของขวัญมาด้วย ทำให้ท่านต้องขบขันแล้ว”

“ไม่เป็นไร” มู่ซืออวี่เอ่ยเรียบ ๆ “ใต้เท้าเหมียวมาเยี่ยมน้องสามีก็นับว่ามีความปรารถนาดีแล้ว น้องสามีของข้าได้รับบาดเจ็บร้ายแรง ทว่าท่านหมอกล่าวว่า หากเขาได้พักฟื้นสักระยะก็จะไม่เป็นอะไรมาก เพียงแต่ภายหน้าอาจมีรอยแผลเป็น อย่างที่ท่านรู้ รอยแผลเป็นคือสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่อาจทนมอง แต่น้องสามีของข้ายังไม่ทันได้ทาบทามใครเป็นคู่เลย ช่างน่าเศร้านัก”