สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 489

บทที่ 489 สองคนเผชิญหน้ากัน

บทที่ 489 สองคนเผชิญหน้ากัน

มู่ซืออวี่พบว่าวันนี้เหมียวเสียนจิ้งกระตือรือร้นขึ้น

ท่าทีที่นางแสดงออกมาเมื่อวานค่อนข้างเป็นไปตามมารยาท ทว่าวันนี้กลับดูจงใจโอ้อวดตนอยู่บ้าง

อย่างเช่น เมื่อเข้าไปในร้านผ้า นางจะอธิบายความแตกต่างของเนื้อผ้าหลากหลายชนิดพลางแนะนำว่าเนื้อผ้าชนิดใดคุ้มค่าและสวยงามให้มู่ซืออวี่ หากเข้าไปในร้านเครื่องประดับ นางก็จะแสดงความสามารถในการแยกแยะชนิดหยกออกมา และถ้าเข้าไปในร้านขายชาด นางก็จะนำชาดและแป้งที่ทำเองออกมาให้ดู อีกทั้งยังบอกว่าประสิทธิภาพดีกว่าของที่ขายข้างนอกเป็นไหน ๆ

วันนี้เหมียวเสียนจิ้งอยาก ‘โอ้อวด’ ทว่าการ ‘โอ้อวด’ ในวันนี้ ยากนักที่จะไม่สังเกตเห็น!

“พี่หญิงมู่” ฉู่หนิงจูเดินลงมาจากชั้นสอง เมื่อเห็นมู่ซืออวี่ นางก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “ท่านก็มาซื้อชาดด้วยหรือ? ให้ข้าแนะนำสินค้าใหม่ของพวกเขาให้ท่าน…”

มู่จิ่นกระตุกเสื้อของฉู่หนิงจูจากด้านหลัง

ฉู่หนิงจูมองสาวใช้ของตนอย่างงุนงง

มู่จิ่นจึงเหลือบมองไปทางเหมียวเสียนจิ้ง

เท่านั้นเอง ฉู่หนิงจูจึงตระหนักได้ว่ามีสตรีวัยเยาว์ผู้หนึ่งอยู่ข้างกายมู่ซืออวี่ด้วย

เหมียวเสียนจิ้งรูปโฉมจิ้มลิ้ม หากไม่ใช่เพราะท่าทางน่าสงสารของนาง สตรีที่อยู่ในตระกูลมั่งมีผู้นี้คงไม่เป็นที่สังเกตแต่อย่างใด ขนาดมู่จิ่นที่อยู่ข้าง ๆ ฉู่หนิงจู และจื่อเยวี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ มู่ซืออวี่ยังงามกว่า

“พี่หญิงกำลังจับจ่ายซื้อของกับผู้อื่นอยู่ ข้ามารบกวนพวกท่านหรือไม่?” ฉู่หนิงจูเอ่ยถาม

มู่ซืออวี่กล่าวว่า “คุณหนูเหมียวกับข้าเพียงเดินเล่นเท่านั้น คุณหนูเหมียวเอ่ยว่านางทำชาดและแป้งเอง มิได้ซื้อหาจากข้างนอก ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ”

“อ้อ” ฉู่หนิงจูยิ้มบาง ๆ “คุณหนูเหมียวช่างมีความสามารถ”

ขั้นขุนนางของพี่ชายเหมียวเสียนจิ้งไม่สูงนัก ปกติจึงมีปฏิสัมพันธ์กับครอบครัวของผู้ที่อยู่ในขั้นเดียวกัน นางจึงไม่รู้จักผู้สูงศักดิ์เช่นฉู่หนิงจู ทว่าถึงแม้จะไม่รู้จัก แต่เพียงแค่มองเสื้อผ้าที่หรูหราของคุณหนูตระกูลฉู่ก็ย่อมรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ ขนาดสาวใช้ที่อยู่ข้างกายยังแต่งตัวดีกว่าเหมียวเสียนจิ้งเสียอีก

ฉู่หนิงจูคิดเรื่องนั้นทั้งคืน เดิมทีนางอยากไปพูดคุยกับมู่ซืออวี่ ทว่าเมื่อเห็นเหมียวเสียนจิ้ง จู่ ๆ ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ควรพูดคุยกัน ดังนั้นฉู่หนิงจูจึงเอ่ยลามู่ซืออวี่

“ฮูหยินลู่ นางคือใครหรือ?” เหมียวเสียนจิ้งเอ่ยถาม

“คุณหนูใหญ่ภรรยาเอกจวนฉู่กั๋วกง” มู่ซืออวี่ตอบ

“อ้อ!” เหมียวเสียนจิ้งมองตามแผ่นหลังของฉู่หนิงจู แววตานางฉายความอิจฉาออกมา

พวกนางล้วนเป็นสตรี ทว่าเพราะพื้นเพ ชีวิตจึงแตกต่างกันเป็นอย่างมาก คุณหนูฉู่ผู้นั้นดูเหมือนจะมีชีวิตรุ่งโรจน์ยิ่งนัก!

ฉู่หนิงจูนั่งอยู่ในรถม้า ยิ่งนางคิดมากเพียงใดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น นางไม่อยากที่จะยอมรับการตัดสินใจของลู่เซวียนเลยจริง ๆ

มู่จิ่นที่อยู่ข้าง ๆ หันมามอง “คุณหนู ท่านอย่าโกรธไปเลยนะเจ้าคะ”

“มู่จิน เจ้าก็รู้จักข้า ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เป็นเช่นนี้เด็ดขาด” ฉู่หนิงจูเอ่ย “ที่ข้าหนีออกจากบ้าน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะข้าไม่ยินดีแต่งงาน อีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะข้าชอบลู่เซวียนจริง ๆ ข้าตามหาเขาจนพบ แปลงโฉมเป็นบุรุษไปรู้จักกับเขา แม้รู้ว่าไม่ควรหลอกลวง แต่สิ่งที่ข้ามอบให้เขาล้วนมีแต่ความจริงใจ ข้าไม่เชื่อว่าลู่เซวียนจะไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อข้าเลย”

“คุณหนู บ่าวขอเอ่ยบางอย่างที่ผิดครรลองคลองธรรมหน่อยเถิดเจ้าคะ ถึงแม้นายท่านรองลู่จะมีคุณหนูในใจ แต่ถึงอย่างไรเขาก็คงไม่กล้าแสดงออก พวกท่านทั้งสองสถานะแตกต่างกันมาก ต่อให้ท่านจะไม่ได้หมั้นหมายกับท่านอ๋องน้อยจวิน เขาก็ไม่อาจแต่งงานกับท่าน คุณหนู ไม่อย่างนั้น… พวกเราปล่อยวางเถอะนะเจ้าคะ! หากถูกนายท่านกั๋วกงกับฮูหยินรู้เข้า ท่านจะตกที่นั่งลำบากยิ่งกว่านี้ นายท่านรองลู่ก็จะพลอยลำบากตามไปด้วยนะเจ้าคะ”

เดิมทีมู่จิ่นต้องการพูดเตือนสติฉู่หนิงจูเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าถ้อยคำของนางจะเป็นจริงอย่างรวดเร็ว

ลู่เซวียนได้รับบาดเจ็บแล้ว

เมื่อมู่ซืออวี่ได้รับข่าวนี้ก็รีบรุดไปที่บ้านของเขาทันที

เมื่อนางมาถึง พ่อบ้านก็เชิญท่านหมอมาแล้ว ท่านหมอกำลังรักษาลู่เซวียนอยู่

“นายท่านรองได้รับบาดเจ็บที่ใด?”

อย่างไรเสีย นางก็เป็นพี่สะใภ้ของเขา ไม่อาจเข้าไปดูอาการบาดเจ็บของลู่เซวียนด้วยตนเองได้ ทำได้เพียงถามพ่อบ้านก่อน

พ่อบ้านกล่าวตอบ “ขาของนายท่านรองได้รับบาดเจ็บขอรับ เลือดไหลนอง ดูร้ายแรงยิ่งนัก”

“เหตุใดจึงได้รับบาดเจ็บ?” มู่ซืออวี่รู้สึกโมโหขึ้นมา “เขาปฏิบัติหน้าที่อยู่ไม่ใช่หรือ?”

“ได้ยินว่าเขาเข้าวังไปตรวจดูตำราเล่มหนึ่ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หมาป่าในวังถึงรุดมากัดนายท่านรองได้ นายท่านรองไม่มีแม้แต่แรงจะฆ่าไก่ เขาจึงถูกมันเล่นงานขอรับ”