สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 488

บทที่ 488 ฉู่หนิงจูหัวใจสลาย

บทที่ 488 ฉู่หนิงจูหัวใจสลาย

“คุณหนูสกุลเหมียว…” ฉู่หนิงจูตกตะลึงไปแล้ว

“พวกเรายังไม่เคยพบคุณหนูสกุลเหมียว แต่น้องสามีบอกว่า เขามีความสัมพันธ์อันดีกับใต้เท้าเหมียว อีกฝ่ายจึงแนะนำน้องสาวของตนให้ และเขาเองยังคิดว่าคุณหนูเหมียวก็ดีมาก ดังนั้น…”

มู่ซืออวี่เห็นสีหน้าของฉู่หนิงจูไม่ค่อยดีนัก จึงถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

“ข้าไม่เป็นไร” ฉู่หนิงจูลุกขึ้นยืน “จู่ ๆ ข้าก็นึกได้ว่ามีเรื่องต้องทำ วันนี้ข้าคงไม่ดื่มชากับพี่หญิงแล้ว ขออภัยด้วย ไว้ข้าจะชดเชยให้วันหลัง”

“เจ้ามีเรื่องต้องทำก็ไปทำก่อนเถอะ” มู่ซืออวี่เอ่ย

ฉู่หนิงจูจากไปพร้อมกับสาวใช้ของนาง

จื่อซูลูบผมยุ่ง ๆ ของตนแล้วเอ่ยว่า “คุณหนูฉู่ไม่มีความสุขเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

“แม้กระทั่งเจ้ายังมองออก ข้าและฮูหยินจะมองไม่ออกได้อย่างไร?” จื่อเยวี่ยนกล่าว “ดูเหมือนคุณหนูฉู่ผู้นี้จะมีใจให้นายท่านรองของพวกเราจริง ๆ น่าเสียดายที่สถานะของนางสูงเกินไป ขอแค่เพียงเป็นบุตรสาวขุนนางธรรมดา นายท่านรองคงพอสามารถต่อสู้แย่งชิงได้ แต่นางเป็นถึงคุณหนูแห่งจวนกั๋วกง อีกทั้งยังหมั้นหมายกับท่านอ๋องน้อยแล้ว แล้วนายท่านรองจะกล้าอาจเอื้อมได้อย่างไร?”

“เรื่องนี้จัดการยากจริง ๆ” มู่ซืออวี่กล่าวขึ้นมา “แต่ว่า ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับว่าน้องสามีคิดอย่างไร”

หากเขาต้องการแต่งงานกับฉู่หนิงจู ก็ยังพอมีโอกาส เพียงแต่เป็นโอกาสที่บางเบาเท่านั้นเอง

ด้วยสมองของลู่อี้ เขาย่อมใช้ทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ต้องการได้ แต่งานแต่งที่จัดแจงโดยผู้อื่นมักไม่ใช่งานแต่งที่ดี เกรงว่าท้ายที่สุด ทุกคนจะไม่ความสุขเมื่องานแต่งนั้นเสร็จสิ้น

“ฮูหยินต้องการพบคุณหนูเหมียวผู้นั้นหรือไม่เจ้าคะ?” จื่อเยวี่ยนเอ่ยถาม

“ข้ายังใหม่ต่อเมืองหลวง ข้าต้องการสร้างไมตรีกับสหายใหม่ คงไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือไม่?” มู่ซืออวี่เอ่ย “เพียงแค่ทำความรู้จักกันไว้ คงไม่กระทบอะไรกระมัง”

มู่ซืออวี่ส่งคำเชิญไปหาคุณหนูเหมียวเพื่อชวนอีกฝ่ายไปซื้อของด้วยกัน

ชื่อของคุณหนูเหมียวคือเสียนจิ้ง มู่ซืออวี่เห็นอีกฝ่ายเดินมาอย่างสง่างาม จึงรู้ว่า ‘คนเป็นดั่งนาม’ สุภาพเยือกเย็นดั่งชื่อมิมีผิด ตามแบบฉบับบุตรสาวตระกูลขุนนาง

“คารวะฮูหยินลู่” เหมียวเสียนจิ้งคำนับมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่ปฏิบัติตอบด้วยท่าทีแบบเดียวกันแล้วเอ่ยว่า “วันที่ร้อนเช่นนี้ ข้ายังเรียกท่านออกมา ท่านคงไม่ถือสากระมัง?”

“ฮูหยินล้อข้าเล่นแล้ว ข้าเองก็อยากออกมาเปิดหูเปิดตาเช่นกัน” เสียงอ่อนหวานของเหมียวเสียนจิ้งทั้งอ่อนโยนและแผ่วเบา หากไม่ฟังให้ดี เกรงว่าบางคำคงตกหล่นไป หากสภาพแวดล้อมรอบข้างจอแจยิ่งกว่านี้ คงไม่อาจได้ยินเสียงนาง

จื่อซูและจื่อเยวี่ยนมองหน้ากัน

แววตาของทั้งสองปรากฏคำว่า ‘ปวดหัว’ อยู่ข้างใน

พวกนางติดตามมู่ซืออวี่แทบตลอดเวลา ย่อมรู้ความชอบของผู้เป็นนายเป็นอย่างดี นางชอบคนที่ร่าเริง เหมือนหลี่หงซูกับเจิ้งซูอวี้ ทว่ามิชอบคนอ่อนแอ เปราะบาง

มู่ซืออวี่ไม่ได้แสดงท่าทีที่ผิดปกติใด ๆ นางพาเหมียวเสียนจิ้งเดินเที่ยวเล่นรอบ ๆ

“คุณหนู พวกเราควรกลับแล้วนะเจ้าคะ” ชุนเจียว สาวใช้ของเหมียวเสียนจิ้งเอ่ยขึ้น “อีกประเดี๋ยวจะถึงเวลาที่ฮูหยินผู้เฒ่าสวดมนต์แล้ว ท่านควรไปอยู่ข้างกายเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นข้า…” เหมียวเสียนจิ้งหันกลับมามองมู่ซืออวี่ “ฮูหยิน วันนี้ข้าคงต้องขอตัวก่อนแล้ว ข้าจะมาพบท่านอีกวันหลัง”

“ได้ ค่อย ๆ เดินเล่า” มู่ซืออวี่ยิ้มบาง ๆ “ข้าไม่ส่งแล้ว”

เมื่อร่างของเหมียวเสียนจิ้งลับตาไป มู่ซืออวี่พลันลูบหน้าตน คลายใบหน้าที่ยิ้มฝืด ๆ ลง

“ฮูหยิน ท่านช่างอดทนเหลือเกิน” จื่อซูเอ่ย “แค่ฟังคุณหนูเหมียวผู้นั้นพูด ข้าก็เหนื่อยแล้ว! กลัวว่าครั้งต่อไปที่นางเปิดปากจะหมดลมหายใจเสียก่อน”