สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 494

บทที่ 494 ท่านอ๋องน้อยโด่งดังแล้ว

บทที่ 494 ท่านอ๋องน้อยโด่งดังแล้ว

“เป็นอย่างไร?” เซี่ยเฉิงจิ่งลงจากหลังม้า เขาเอ่ยถามขณะที่กำลังสะบัดข้อมือของตน

ผู้ติดตามเข้ามาใกล้ ๆ เอ่ยสองสามคำขณะข่มรอยยิ้มเอาไว้

เซี่ยเฉิงจิ่งได้ยินดังนั้น มุมปากพลันหยักยกขึ้น

“ไปสืบมาว่าสาวน้อยผู้นั้นเป็นใครกันแน่ เหตุใดถึงใจกล้าเพียงนี้”

“ข้าน้อยส่งคนไปตรวจสอบแล้วขอรับ ไม่นานคงมีข่าวกลับมา”

“เช่นนั้นเจ้าไปทำอย่างอื่นเถอะ…” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าว

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นและหยางเจิงลงจากรถม้า ก็เห็นรถม้าหรูหราหลายคันผ่านหน้าไปพอดี

“วันนี้เป็นวันอะไรหรือ? เหตุใดจึงมีผู้สูงศักดิ์มากมายเพียงนี้ไปที่สนามม้า?” คนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น

“ได้ยินว่ามีการจัดงานแข่งขันฉุยหวัน*[1] อะไรสักอย่างนี่แหละ คุณชายและคุณหนูจากตระกูลขุนนางเหล่านั้นจึงมุ่งหน้าไปที่นั่น แต่ปกติการแข่งขันเช่นนี้มักเตรียมการล่วงหน้า เหตุใดครั้งนี้จึงกะทันหันนัก?”

“คุณชายและคุณหนูตระกูลผู้มั่งมีเหล่านั้น แต่ไหนแต่ไรคิดจะจัดงานก็จัด คราก่อนคุณหนูจากตระกูลผู้รากมากดีคนหนึ่งมาซื้อพัดร้านข้า แรกเริ่มก็ดี แต่จู่ ๆ นางก็เปลี่ยนท่าที ไม่เพียงไม่ซื้อพัด แต่ยังทำลายร้านข้าด้วย คุณหนูสูงศักดิ์เหล่านี้ผู้ใดบ้างที่มีเหตุผล?”

“จื่ออวิ๋น พวกเราไปทำธุระต่อเถอะ!” หยางเจิงเอ่ย

“อื้ม” ลู่จื่ออวิ๋นยิ้มออกมา

การแข่งขันฉุยหวันอย่างนั้นหรือ?

เช่นนั้น ไม่ใช่ว่าเกิ่งเชียนจวินจะยิ่งกลายเป็นตัวตลกหรือ?

ดูเหมือนแม้แต่สวรรค์ยังไม่อาจทนดู จึงอยากให้เขาอับอายขายหน้าโดยสมบูรณ์

“เพียงแค่ไปส่งของ นึกไม่ถึงว่าจะนานเพียงนี้” ฮวาหรงเห็นพวกนางกลับมาก็รู้สึกแปลกใจ

ลู่จื่ออวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จากที่นี่ไปถึงสนามม้า แม้จะไม่แวะที่ใดเลยก็ต้องใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วยามสำหรับเดินทางไปกลับ พวกเราไปส่งสินค้าให้อีกฝ่าย ทั้งยังต้องรอพวกเขาตรวจสินค้า จากนั้นก็กลับมาโดยมิได้เชือนแชเลยสักนิด”

“ใช่แล้ว” หยางเจิงพยักหน้า

เดิมทีกล่าวไว้ดิบดีว่าจะเลี้ยงเกี๊ยวน้ำลู่จื่ออวิ๋น แต่เพราะเสียเวลาไปมาก ทั้งยังตื่นตระหนกเล็กน้อยจึงไม่ได้ไป

“ลู่จื่ออวิ๋น เจ้ามาแล้วหรือ?” ผู้ดูแลเมิ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักเรียกนาง

ลู่จื่ออวิ๋นเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

ณ เรือนลู่เซวียน เหมียวเสียนจิ้งนำบ่าวรับใช้เข้ามาเยี่ยม แต่กู้อีเตาผู้ติดตามลู่เซวียนกลับห้ามนางไว้

“นายท่านรองเพิ่งทานยาเข้าไปและกำลังพักผ่อน แม่นางไม่เข้าไปตอนนี้จะดีกว่า”

อู๋ถง สาวใช้ของเหมียวเสียนจิ้งตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณหนูของเราทำน้ำแกงไก่เพื่อมาส่งให้ใต้เท้าบ้านพวกเจ้าโดยเฉพาะ เหตุใดจึงต้องห้ามคุณหนูของเราไม่ให้เข้าไปเล่า?”

“บุรุษสตรีมิควรใกล้ชิดกัน” กู้อีเตาเอ่ยเสียงเรียบ “นายท่านรองของเราได้รับบาดเจ็บในจุดที่สตรีไม่ควรเห็น”

“อู๋ถง ช่างเถิด” เหมียวเสียนจิ้งเอ่ย “เอาน้ำแกงไก่ฝากพี่ชายผู้คุ้มกันท่านนี้ไปเสีย!”

อู๋ถงส่งถ้วยน้ำแกงไก่ในมือให้กู้อีเตา

กู้อีเตาไม่ได้รับไว้ “ขออภัยคุณหนูเหมียว นายท่านของพวกเรากล่าวว่า เขาไร้คุณงามความชอบใด ๆ จึงไม่ขอรับรางวัลตอบแทน ท่านนำกลับไปดื่มเองเถอะ!”

“เจ้า!…” อู๋ถงโมโหมาก นางหันกลับไปมองเหมียวเสียนจิ้น “คุณหนู ท่านจะฟังสิ่งที่เขาพูดหรือเจ้าคะ? ข้าคิดว่าคำเหล่านี้ล้วนเป็นเขาที่เอ่ยเอง! ใต้เท้าลู่ไม่มีทางเอ่ยถ้อยคำหยาบคายเช่นนี้เป็นแน่เจ้าค่ะ”