สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 498

บทที่ 498 เจียงอีเมิ่งสกุลเจียง

บทที่ 498 เจียงอีเมิ่งสกุลเจียง

ชายผู้นั้นเห็นว่ากู้อีเตาจัดการไม่ได้ง่าย ๆ จึงทิ้งของแล้ววิ่งหนีไป

“ขอบคุณ…” สตรีนางนั้นเอ่ยขอบคุณกู้อีเตา

กู้อีเตากล่าวบางอย่างกับสตรีนางนั้น นางจึงหันกลับไปทางลู่เซวียน

สตรีผู้นั้นหน้าซีดเผือดอยู่ครู่หนึ่ง นางถูกทำให้ตื่นตระหนก ท่าทางของนางราวกับว่าจะหมดลมหายใจได้ทุกขณะ

“เจ้าไม่เป็นไรกระมัง?” กู้อีเตาเอ่ยถาม

ลู่เซวียนเห็นว่าสถานการณ์ผิดปกติจึงเดินเข้ามา “เป็นอะไรหรือ?”

“ข้า… ข้า… รู้สึกแน่นหน้าอก” สิ้นคำนั้น สตรีผู้นั้นพลันแขนขาไร้เรี่ยวแรงไปทันที

กู้อีเตารับไว้อย่างรวดเร็ว เขาหันไปมองลู่เซวียนอย่างจนปัญญา “จะทำอย่างไรขอรับ?”

“ส่งไปโรงหมอ” ลู่เซวียนกล่าว

ลู่เซวียนและบ่าวรับใช้ส่งหญิงสาวผู้นั้นไปโรงหมอ เมื่อท่านหมอเห็นนาง เขาก็จำได้ทันที ทั้งยังบอกอีกว่านางเป็นคนไข้ของเขา

“วันนี้เป็นวันที่นางจะมารับยาจากข้า” ท่านหมอเอ่ย “นางมีโรคที่เป็นมาตั้งแต่กำเนิด ประเดี๋ยวทานยาก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“พี่สะใภ้” สตรีหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตู เมื่อเห็นร่างของสตรีที่ลู่เซวียนช่วยชีวิต นางก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างกระวนกระวายใจ

“ท่านหมอ พี่สะใภ้ข้าเป็นอะไรไปหรือ?”

ท่านหมอกล่าวว่า “โรคเดิมของนางกำเริบ เมื่อครู่นางทานยาไปแล้ว อีกเดี๋ยวตื่นขึ้นมาก็ดีขึ้น”

“พี่สะใภ้ของข้าไม่ได้ป่วยเช่นนี้นานแล้ว” สตรีผู้นั้นตระหนักได้ว่ายังมีคนแปลกหน้าอยู่ที่นี่ อีกทั้งคนแปลกหน้าสองคนนี้กำลังเฝ้าพี่สะใภ้ของนางอยู่จึงพลันหวาดระแวงขึ้นมา “พวกท่านคือ…”

“เจ้าต้องขอบคุณคุณชายสองท่านนี้ให้ดี…” ท่านหมออธิบายที่มาที่ไปให้นางฟัง

สตรีผู้นั้นจึงรู้ว่าตนเข้าใจผิด ที่แท้สองคนนี้ไม่ใช่คนเลว แต่เป็นคนดีที่ช่วยพี่สะใภ้นางไว้

ในตอนนี้เอง หญิงสาวที่หมดสติผู้นั้นก็ฟื้นขึ้น เมื่อเห็นหญิงที่คุ้นเคยอยู่ที่นี่ นางจึงเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง “เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่?”

“พี่สะใภ้ ท่านหมดสติไปอีกแล้ว ข้ากลัวแทบตาย” เจียงอีเมิ่งเอ่ยอย่างเป็นกังวล

“ข้าพบกับท่านน้าเจ้าแล้ว เขาจะฉวยกำไลของข้าไป ข้าทะเลาะกับเขาได้เพียงไม่กี่คำก็รู้สึกโมโหขึ้นมา ถึงได้ล้มป่วย จริงสิ คุณชายสองท่านนี้ช่วยข้าเอาไว้”

“ข้าได้ยินท่านหมอบอกแล้ว” เจียงอีเมิ่งกล่าวจบ ก็หันไปค้อมคำนับลู่เซวียนและกู้อีเตาอีกครั้งอย่างเป็นทางการ “ขอบคุณคุณชายทั้งสองท่านที่ช่วยพี่สะใภ้เอาไว้ เมื่อครู่นี้ข้าเสียมารยาทไป โปรดอภัยด้วย”

ลู่เซวียนไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

หาก จู่ ๆ มีคนแปลกหน้าสองคนมาปรากฏตัวข้างกายญาติ เป็นเขาก็ต้องหวาดระแวงและป้องกันตนเองเช่นกัน อย่างไรเสียในโลกนี้ก็ไม่ได้มีคนดีมากมายถึงเพียงนั้น

“ในเมื่อพี่สะใภ้เจ้าไม่เป็นอะไรและเจ้าก็มาดูแลนางแล้ว เช่นนั้นพวกเราต้องขอตัวก่อน” ลู่เซวียนเอ่ยกับเจียงอีเมิ่ง “ขอตัว”

เจียงอีเมิ่งเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง

ลู่เซวียนไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ หากเขาหาผู้ร่วมลงทุนได้สำเร็จ อีกไม่นานบทละครพื้นบ้านเรื่องใหม่ก็จะออกวางขายแล้ว

ผ่านมาแล้วสามวันนับตั้งแต่จวนเฝินหยางมาส่งของหมั้น ตลอดสามวันมานี้ ฉู่หนิงจูถูกขังอยู่ภายในห้อง แม้แต่ตอนนางปลดทุกข์ยังต้องมีบ่าวรับใช้ร่างกายกำยำมาคอยเฝ้า ในขณะที่นางกำลังสิ้นหวังนั้นเอง ทุกอย่างกลับกลายเป็นดีขึ้นเรื่อย ๆ

“ท่านแม่ยินดีให้ข้าออกไปแล้วหรือ?” ฉู่หนิงจูมองเหล่ามามาตรงหน้านางด้วยความแปลกใจ

สีหน้าของเหล่ามามาซับซ้อนยิ่ง เมื่อได้ยินคำถามของฉู่หนิงจู นางจึงพยักหน้าเบา ๆ “เจ้าค่ะ คุณหนู”

ฉู่หนิงจูลุกขึ้นจากเตียง แล้วเอ่ยกับมู่จิ่นที่อยู่ข้าง ๆ “พวกเราออกไปซื้อของกันเถอะ”

บนท้องถนน ชาวบ้านล้วนเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับจวนเฝินหยางอ๋อง