สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 499

บทที่ 499 ปฏิเสธการแต่งงานกับสกุลเหมียว

บทที่ 499 ปฏิเสธการแต่งงานกับสกุลเหมียว

ณ เรือนกรุ่นฝัน มู่ซืออวี่เคาะลงบนตู้ที่ทำขึ้นใหม่ แล้วเอ่ยกับเฟิงเจิงที่อยู่ข้าง ๆ “การออกแบบและฝีมือช่างไม่เลว แต่วัสดุใช้ไม่ได้ อ่อนแอเกินไป”

“ข้าก็คิดว่าวัสดุใช้การไม่ได้ แต่ลูกค้าเจาะจงเลือกวัสดุนี้มาโดยเฉพาะ” เฟิงเจิงอธิบาย “อาจารย์เคยกล่าวไม่ใช่หรือว่าลูกค้าคือพ่อแม่ผู้ให้อาหารการกินและเครื่องนุ่งห่ม”

“ทิ้งไว้ก่อน รอลูกค้ามาแล้วค่อยสอบถามเขาอีกครั้ง หากเขายืนกรานจะใช้วัสดุนี้ก็ให้เขาเขียนหนังสือมา จะได้ไม่เกิดความขัดแย้งทางการค้าขึ้นทีหลัง”

“อาจารย์กล่าวได้ถูกต้อง” เฟิงเจิงจดจำเอาไว้

มู่ซืออวี่ตรวจดูสินค้าอื่น ๆ แล้วเอ่ยว่า “แบบที่ข้าวาดชุดนั้นยังไม่ได้ทำหรือ?”

“ไม่นานมานี้ สกุลซูสั่งสินค้าชุดใหญ่ คนของเรายุ่งมากเลยขอรับ หากไม่รับสมัครคนงานเพิ่มก็ทำได้เพียงรอนานขึ้นอีกหน่อย” เฟิงเจิงเอ่ย “เมืองหลวงนี่สมกับเป็นเมืองหลวงจริง ๆ ที่นี่ไม่เคยขาดแคลนลูกค้าผู้มั่งคั่งเลย ตั้งแต่เปิดร้านมา รายการคำสั่งซื้อก็เพิ่มขึ้นไม่หยุดไม่หย่อน อาจารย์ เราต้องจ้างคนเพิ่มหรือไม่?”

“ไม่ต้อง เจ้าไม่อาจรับเงินทั้งหมดเอาไว้ได้ อย่าได้ทำให้ตนเหน็ดเหนื่อยเกินไป ในเมื่อยุ่งมาก เช่นนั้นก็บอกลูกค้าว่าสามารถจองเอาไว้ก่อนได้ แต่หากไม่มีเวลาจริง ๆ ก็แจ้งให้เขารอเดือนถัดไป”

“จริงสิ วันนี้ข้าพบคนของสกุลฉิน พวกเขาส่งจดหมายมาให้ท่านฉบับหนึ่ง คงเป็นผู้ดูแลเจิ้งที่ส่งมา” เฟิงเจิงนำจดหมายออกมาจากลิ้นชัก

ในตอนนี้เอง สตรีนางหนึ่งก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

สตรีผู้นั้นแต่งกายอย่างสง่างาม ทันทีที่นางผ่านประตูมา ก็กวาดสายตาเจ้าเล่ห์มองดูรอบ ๆ พลางคิดคำนวณอย่างชาญฉลาด ท่าทางเหล่านี้มองเห็นได้อย่างชัดเจน

สตรีผู้นั้นมากับแม่นมคนหนึ่ง ผู้ที่เอียงเข้าไปกระซิบกระซาบกันครั้งแล้วครั้งเล่า

คนดูแลร้านรีบออกมาต้อนรับ “ฮูหยินท่านนี้ ท่านต้องการซื้ออะไรหรือขอรับ?”

“เถ้าแก่เนี้ยของพวกเจ้าเล่า?” แม่นมผู้นั้นเอ่ย “ฮูหยินของพวกเราต้องการพูดคุยกับเถ้าแก่เนี้ยของพวกเจ้า”

“เถ้าแก่เนี้ยของเราไม่ได้คอยดูแลอยู่ที่นี่ ฮูหยินเพียงแค่บอกความต้องการแก่ผู้น้อย แล้วผู้น้อยจะไปจัดการให้ท่านขอรับ” คนดูแลร้านเอ่ยอย่างสุภาพ

“ในเมื่อไม่ดูแล เช่นนั้นจะเปิดร้านไปไย?” แม่นมเอ่ย “พวกเราอยากคุยเรื่องการสั่งสินค้าชุดใหญ่ คนดูแลร้านเล็ก ๆ คนหนึ่งอย่างเจ้าจะตัดสินใจได้หรือ?”

มู่ซืออวี่เดินออกมา “สั่งซื้อสินค้าชุดใหญ่เพียงใดหรือ ถึงต้องคุยกับเถ้าแก่เนี้ยเท่านั้น? ข้าเป็นเถ้าแก่เนี้ยของที่นี่ เช่นนั้น พวกท่านก็บอกความต้องการมาได้แล้ว”

สตรีสูงศักดิ์นางนั้นมองมู่ซืออวี่ สายตาของนางจดจ้องอยู่ที่ข้อมือของฮูหยินลู่ จากนั้นก็มองปิ่นปักผมทองที่อยู่บนศีรษะ

“เจ้าคือฮูหยินลู่หรือ!” สตรีสูงศักดิ์ผู้นั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สามีของข้าแซ่เหมียว เจ้าคงได้ยินมาบ้างแล้ว ข้าเป็นมารดาของเสียนจิ้ง”

มู่ซืออวี่พลันเข้าใจทันที “ที่แท้ท่านคือฮูหยินเหมียว”

ดูเหมือนคำสั่งซื้อชุดใหญ่นี้จะแตกต่างจาก ‘คำสั่งซื้อชุดใหญ่’ ที่คิดไว้

“ไม่รู้ว่าที่นี่พอมีที่สงบ ๆ หรือไม่ ข้าอยากพูดคุยกับท่านเพียงลำพัง” ฮูหยินเหมียวเอ่ยขึ้น

“ย่อมได้ เชิญข้างในเถิด”

ในห้องรับรองแขก จื่อเยวี่ยนนำชาและขนมมาให้ จากนั้นจึงถอยไปยืนอยู่ข้างหลังมู่ซืออวี่

ฮูหยินเหมียวนั่งลงตรงข้ามเจ้าของเรือนกรุ่นฝัน แม่นมที่คอยเจ้ากี้เจ้าการเมื่อครู่ยืนอยู่ข้างหลังนาง

“อันที่จริง ข้าอยากมาเยี่ยมท่านนานแล้ว เพียงแต่ฮูหยินลู่ค่อนข้างยุ่ง ข้าไปหากี่ครั้งก็ไม่ได้เจอหน้า” ฮูหยินเหมียวเอ่ยปาก “วันนี้ข้าบังเอิญผ่านมาพอดีจึงได้รู้ว่าท่านเปิดร้าน จึงคิดจะเสี่ยงโชคมาเยี่ยมเยือนดู บางทีอาจได้พบกันเร็วขึ้น แล้วก็เป็นดังคาด ข้าและฮูหยินลู่ดูเหมือนจะมีชะตาต้องกัน สุดท้ายเราก็ได้มานั่งสนทนากันแบบนี้!”