สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 50

บทที่ 50 เจ้าจัดแจงหน้าที่พวกข้าซะเสร็จสรรพเลยนะ

บทที่ 50 เจ้าจัดแจงหน้าที่พวกข้าซะเสร็จสรรพเลยนะ

มู่ซืออวี่เข้ามาจากด้านนอก ครั้นเห็นถงซื่อขยี้ตาก็ถามด้วยความเป็นห่วง “เหตุใดท่านถึงร้องไห้เล่า?”

ถงซื่อวางมือลง ก่อนจะหรี่ตาแล้วพูดว่า “ไม่ ข้าไม่ได้ร้องไห้ ข้าแสบตาตอนหั่นหัวหอม ก็เลยลืมตาไม่ขึ้น”

“เดี๋ยวข้าล้างให้”

มู่ซืออวี่ช่วยทำความสะอาดดวงตาของถงซื่อแล้วพยุงให้อีกฝ่ายนั่งลง

“ไม่ต้อง ที่เหลือข้าจัดการเอง พักอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ”

ถงซื่อหรี่ตาดูมู่ซืออวี่ที่กำลังวุ่นวาย รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา

“กว่าจะสร้างกระท่อมเสร็จคงกินเวลาสองสามวัน ท่านอาศัยอยู่กับเราก่อนเถอะ ข้าจะทำเตียงให้อีกสองเตียง ตอนนี้มีคนช่วยเยอะพอดี”

ในหมู่บ้านมีคนงานผู้ชายหลายคน ขอให้ช่วยงานหนักหลายงานก็ย่อมได้ พวกเขาช่วยผ่อนแรงไปได้มาก และเพื่อเป็นการขอบคุณ นอกจากค่าจ้างแล้ว มู่ซืออวี่ก็ยังทำอาหารอร่อย ๆ ให้พวกเขามากมาย

“ไม่ต้องหรอก พวกข้าแค่เอาไม้สองท่อนมาวางเป็นที่นอนแทนก็ได้ หลายปีมานี้ก็ทำแบบนี้”

จนถึงตอนนี้ เตียงในห้องของมู่ต้าซานก็เป็นเพียงแผ่นไม้ที่มีหินอยู่ข้างใต้ นอนบนนั้นทีไรก็ไม่กล้าพลิกตัว เพราะถ้าพลิกตัวก็จะส่งเสียง

มู่ซืออวี่จึงเอ่ยขึ้นในท้ายที่สุด “อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันคือปัจจุบัน เมื่อก่อนท่านตัดสินใจเองไม่ได้ แต่ตอนนี้ท่านตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง ในเมื่อท่านรับผิดชอบชีวิตตัวเองแล้ว เหตุใดถึงไม่ปล่อยให้ชีวิตสบายกว่านี้เล่า?”

….

พวกนางใช้เวลาสามวันในการซ่อมแซมกระท่อม และอีกครึ่งวันในการสร้างกำแพง เมื่อมองจากภายนอก กระท่อมทรุดโทรมที่เพิ่งพังทลายลงเมื่อไม่กี่วันก่อนก็ดูเหมือนจะกลับมาอายุน้อยกว่าเดิมหลายสิบปี จู่ ๆ ก็กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นมาทันใด

“พี่อี้ทำเตียงสองเตียงนี้เองหรือ?” มู่ต้าหนิวถามด้วยความประหลาดใจ

“เมื่อไม่กี่วันเจ้าช่วยข้ามาตลอดเลยไม่ใช่หรือ? เจ้าย้ายไม้ลงมาจากภูเขา เจ้าไม่รู้หรือ?”

มู่ซืออวี่มองห้องใหม่เอี่ยมด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกสำเร็จ

“อีกไม่กี่วันข้าจะสร้างตู้เพิ่มอีกสองสามตู้ เอาไว้ใส่ของในกระท่อมนี้ ทีนี้ก็ใช้ได้แล้ว” มู่ซืออวี่พูดพลางยื่นแม่กุญแจให้มู่เจิ้งหานที่กำลังงุนงง “และจากนี้ไปที่นี่คือกระท่อมของเจ้ากับท่านแม่”

มือของมู่เจิ้งหานสั่นเทา

เขามีบ้านแล้ว…

หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขายังคงทำงานอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนภายใต้คำด่าของแม่เฒ่าเจียงราวกับทาสของครอบครัวนั้น ทว่าห่างกันเพียงหนึ่งเดือน ชีวิตของเขากลับเปลี่ยนแปลงไปมาก

“ขอบคุณ… ท่านพี่” มู่เจิ้งหานมองนางอย่างซาบซึ้ง

มู่ซืออวี่ยิ้มเล็กน้อย “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย ต้องไปขอบคุณพี่เขยของเจ้า”

มู่เจิ้งหานมองลู่อี้ที่อยู่ไม่ไกล “ขอบคุณพี่เขย ต่อไปนี้ข้าจะตอบแทนท่านพี่”

“ดูเจ้าเด็กคนนี้สิ” ผู้ชายหลายคนในหมู่บ้านหัวเราะอย่างใจดี

“คืนนี้มากินข้าวเย็นกันเถอะ! ถือว่าต้อนรับกระท่อมใหม่อย่างอบอุ่น” มู่ซืออวี่เชิญชวนทุกคน “ข้าอยากจะขอบคุณทุกคนอย่างเป็นทางการสำหรับความช่วยเหลือในวันนี้ ข้าขอให้พวกเจ้าช่วยข้ามาตั้งหลายวัน ขอบคุณทุกคนมากนะ”

ทุกคนต่างเขินอายกับคำชม แต่ก็ไม่มีใครพูดเรื่องทักษะฝีมือของมู่ซืออวี่

มู่ต้าหนิวมองลู่อี้ด้วยสายตาอิจฉา “ท่านพี่ ท่านทำอาหารอร่อยจริง ๆ”

ลู่อี้แอบชำเลืองมองมู่ซืออวี่ ไม่ได้พูดอะไรกลับไป

ทุกคนลำบากใจที่จะตอบ แต่มู่ซืออวี่เชิญชวนพวกเขาอย่างกระตือรือร้นและขอให้พวกเขาพาสมาชิกในครอบครัวมาด้วย เหล่าคนงานเห็นนางบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ จึงกลับไปพาครอบครัวมาจริง ๆ

“ลู่อี้ ไปเชิญหัวหน้าหมู่บ้านกับครอบครัวของเขามาสิ”

มู่ซืออวี่เห็นลู่อี้ที่กำลังขนน้ำอยู่จึงจัดการงานให้เขาอย่างไม่เกรงใจ

“ข้าจะไปเอง” ลู่เซวียนอาสา

“เจ้าต้องอยู่ช่วยข้าจุดไฟ ข้าทำคนเดียวไม่ได้” มู่ซืออวี่กล่าว

ลู่เซวียนเย้ยหยัน “เจ้าจัดแจงหน้าที่พวกข้าซะเสร็จสรรพเลยนะ”