สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 51

บทที่ 51 อย่าทำตัวเป็นตัวประกอบหญิงเสี่ยงตาย

บทที่ 51 อย่าทำตัวเป็นตัวประกอบหญิงเสี่ยงตาย

มู่ต้าซานมองไปยังมู่เจิ้งหานที่กำลังเดินใกล้เข้ามา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“หานเอ๋อร์…”

“กินสิ”

สีหน้าเย็นชาของมู่เจิ้งหานทำให้มู่ต้าซานถึงกับชะงัก สีหน้านั้นดูราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่เป็นเพียงแค่คนที่บังเอิญมาเจอกันเท่านั้น

มู่ต้าซานมองไปยังอาหารที่ถูกส่งมา เขารู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างยิ่ง

แม้ว่าในใจเขาจะอยากพูดออกไปว่า ‘ที่พ่อมาที่นี่ พ่อไม่ได้จะมาขออาหาร’ แต่ความหิวโหยที่กำลังรุมเร้าเขาอยู่นั้นทำให้เขาไม่หนักแน่นพอที่จะพูดออกไปได้

โครกกก!

เดิมทีก็หิวจนไส้กิ่วอยู่แล้ว เมื่อได้กลิ่นอาหารอันหอมฉุย ท้องของเขาก็ระเบิดเสียงร้องออกมา

เขารับอาหารมาแล้วรีบกินด้วยความหิวโหย

มู่เจิ้งหานมองมู่ต้าซานราวกับไม่แยแส

“ทุกวันนี้ครอบครัวของพวกเราอยู่กันอย่างอบอุ่น เอาเป็นว่าเราจะถือว่าไม่รู้จักกัน ต่อไปท่านก็อย่าได้มาที่นี่อีกเลย ตั้งแต่ตอนที่ท่านทิ้งท่านแม่ไป ท่านก็ลงนามในหนังสือหย่า ยกเลิกความสัมพันธ์กับข้าไปแล้ว ถือว่าท่านไม่ใช่พ่อของข้าอีกต่อไป หากวันหน้าเราบังเอิญพบกันอีก ในฐานะที่ท่านอาวุโสกว่า ข้าจะเรียกท่านว่าลุงซานก็แล้วกัน”

“หานเอ๋อร์…” มู่ต้าซานจ้องมองไปยังมู่เจิ้งหานอย่างว่างเปล่า

เขากำลังตกใจจนลืมกลืนน่องไก่ที่คาอยู่ในปาก

สีหน้าของชายวัยกลางคนเผยความร้อนรนใจ “มันไม่ใช่อย่างนั้น พ่อถูกบังคับ ลูกก็น่าจะรู้ดีว่าท่านยายเป็นคนตัดสินใจเรื่องครอบครัวเราทั้งหมด พ่อเองก็จนปัญญา…”

มู่เจิ้งหานถอยหลังไปสองก้าวเพื่อเลี่ยงมือของมู่ต้าซานไม่ให้แตะต้องโดนตัวเขา

“คงไม่ได้มานึกเสียดายหรอกนะ?”

“พ่อ…”

ใช่แล้ว เขากำลังเสียดาย

“เสียดายไปก็เปล่าประโยชน์” มู่เจิ้งหานกล่าวด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “วันหลังไม่ต้องมาหาท่านแม่อีก ท่านแม่เป็นคนใจอ่อน โดนคนหลอกง่าย แต่ข้าไม่เป็นอย่างนั้นแน่ นับจากนี้เป็นต้นไป ข้าคือหัวหน้าของครอบครัวนี้ เรื่องในครอบครัวที่ท่านแม่ได้พูดอะไรไปแล้วก็ไม่เป็นผล นอกเสียจากว่าท่านแม่จะเต็มใจยอมเสียลูกชายคนนี้ไป แต่ข้าคิดว่าต่อให้ท่านแม่เป็นคนใจอ่อนแค่ไหนก็ไม่ใช่คนโง่ ถ้าต้องเลือกระหว่างท่านกับข้า ท่านคิดว่าท่านแม่จะเลือกใคร?”

มู่ต้าซานถึงกับไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

ลูกชายไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้วจริง ๆ

ก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาคิดมาตลอดว่าความบาดหมางระหว่างพ่อลูกนั้น หากข้ามคืนไปแล้วก็คงจะหายไปเอง เพียงแค่พูดคำหวานไม่กี่คำ ลูกชายของเขาก็จะยอมให้อภัยเสมอ

ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว

ลูกชายคนนี้ใจแข็งกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

ลูกคนนี้อายุสักเท่าไหร่กันเชียว ทว่าเมื่อมองไปที่แววตาคู่นั้น เขากลับเห็นเพียงความเย็นชา ดูไม่ออกเลยว่าลูกของเขาอายุก็เพียงแค่นี้

มู่เจิ้งหานเดินกลับไป เขาปิดประตูบ้านเพื่อกันไม่ให้คนที่อยู่ข้างนอกมองเข้ามาได้

ครั้นเห็นมู่เจิ้งหานกลับมา ถงซื่อก็ทั้งตื่นเต้นและประหม่า “ลูกหาน…”

ใบหน้าน้อย ๆ ของมู่เจิ้งหานเต็มไปด้วยความจริงจัง “ท่านแม่ ท่านจะเลือกผู้ชายคนนั้นหรือลูกชายคนนี้ เลือกมาเลย! ถ้าเลือกผู้ชายคนนั้น ท่านก็ไปกับเขาเลยตอนนี้ แต่ถ้าท่านแม่เลือกลูกชาย ต่อไปก็อย่าได้ไปสนใจไยดีเขาอีก”

“แม่… แม่ก็ไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นหรอกนะ” ดวงตาของถงซื่อแดงก่ำ น้ำตารื้นขึ้นมายังขอบตา “อย่างไรแล้วเขาก็เป็นพ่อของลูกนะ แม่ก็แค่ไม่อยากให้ลูกต้องมาเสียใจทีหลัง”

“ข้าไม่เสียใจ!” มู่เจิ้งหานกล่าวอย่างหนักแน่น “ข้าพอใจกับชีวิตในตอนนี้”

“ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว ยังมีกับข้าวอร่อย ๆ เยอะแยะขนาดนี้ ถ้าไม่กินเดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก พวกเรามากินกันต่อเถอะ!” ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านทักขึ้นมา

“ใช่เลย อาหารอร่อยมากมายขนาดนี้นะ ถ้าไม่กินก็เสียเปล่า ถงซื่อ มานี่มา วันนี้พวกเรามาดื่มกัน ช่วงวันธรรมดาล้วนแต่เป็นพวกผู้ชายที่ดื่มกัน วันนี้ไม่ต้องมาดื่มแบบเกรงใจพวกเขาแล้ว”

มู่ต้าซานจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น คนที่อยู่ด้านในต่างก็ไม่มีใครสนใจ หลังจากงานเลี้ยงจบลง ทุกคนต่างก็พร้อมใจกันกลับบ้านของตัวเอง จะมีก็แต่สองครอบครัวที่ค่อย ๆ จัดการปัดกวาดลานบ้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

“ท่านพี่ เดี๋ยวข้าทำเอง”