สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 516

บทที่ 516 ม้าตื่นตกใจพุ่งเข้ามาแล้ว

บทที่ 516 ม้าตื่นตกใจพุ่งเข้ามาแล้ว

เซี่ยเฉิงจิ่นใช้ลูกศรสามดอกในคราวเดียวกัน น้าวคันศรจนสุดคัน ขณะที่เขากำลังจะยิงออกไปนั้น เขาพลันรู้สึกตัวว่าม้าใต้ร่างกำลังตื่นตกใจ มันพุ่งออกไปราวกับคลุ้มคลั่ง

“นายท่าน!…”

“เฉิงจิ่น!…”

ร่างหลายร่างขึ้นควบม้าของตนเองเพื่อไล่ตามเซี่ยเฉิงจิ่น

เซี่ยเฉิงจิ่นปล่อยธนูและลูกศรในมือ พันสายบังเหียนรอบข้อมือหลายรอบ จากนั้นก็ใช้ทักษะที่มีจัดการกับม้าที่อยู่ใต้ร่าง

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นเห็นว่าม้ากำลังออกนอกทิศทางที่ควรจะเป็น มันก็กระโดดออกจากรั้วมาแล้ว ทั้งยังพุ่งมายังตำแหน่งที่นางอยู่

นางลากม้าสีชาดวิ่งหลบไปข้าง ๆ

อย่างไรก็ตาม ม้าตัวนั้นกำลังคลุ้มคลั่ง นางจะหลบมันพ้นได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าม้ากำลังจะพุ่งเข้าชน ลู่จื่ออวิ๋นก็ดึงปิ่นปักผมออกมาจากศีรษะ แทงเข้าไปที่ม้าตัวนั้นทันที

ฮี้!!!

ม้าตัวนั้นยกขาคู่หน้าขึ้นด้วยความสับสน

ลู่จื่ออวิ๋นสัมผัสได้ถึงกลิ่นลมหายใจอับชื้นที่มาจากม้า สีหน้าพลันซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

มีคนผู้หนึ่งพุ่งเข้ามา เขากอดนางล้มกลิ้งไปข้าง ๆ

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นลืมตาขึ้น ก็เห็นเพียงใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิดเบื้องหน้า

ใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้นั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ดวงตาเย็นชาคู่คมเคร่งขรึมขึ้นมาเป็นพิเศษ แม้แต่ในพริบตาที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนี้ ใบหน้านั้นยังดูสงบเฉกเช่นยามปกติ

คนหลายคนรีบเข้ามาควบคุมม้าไว้

เซี่ยชิงโจววิ่งเข้ามา “เฉิงจิ่น เจ้าไม่เป็นไรกระมัง?”

เซี่ยเฉิงจิ่นปกป้องลู่จื่ออวิ๋นได้เป็นอย่างดี เขาอยู่ข้างล่างโดยมีลู่จื่ออวิ๋นนอนทับอยู่บนตัว มือของเขาป้องศีรษะนางไว้อย่างดียิ่ง ทว่าเมื่อมองตัวเขาเอง ศีรษะของเขากลับแตกเสียแล้ว เลือดไหลอาบลงมาเป็นทาง

เซี่ยชิงโจวช่วยพยุงลู่จื่ออวิ๋นให้ลุกขึ้น จากนั้นจึงดึงเซี่ยเฉิงจิ่นขึ้นมา

“ท่านเลือดออกแล้ว”

ภายในห้อง ท่านหมอกำลังพันแผลให้เซี่ยเฉิงจิ่น

“ท่านหมอ เขาไม่เป็นไรกระมัง?”

“เป็นเพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้น ไม่เป็นอะไรมาก” ท่านหมอไม่ประหลาดใจ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกท่านโหวน้อยได้รับบาดเจ็บ ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาฝึกขี่ม้าครั้งแรก บาดแผลร้ายแรงกว่าตอนนี้นัก”

เซี่ยชิงโจวถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

เมื่อรู้ว่าเซี่ยเฉิงจิ่นไม่เป็นอะไรแล้ว ท้ายที่สุดเซี่ยชิงโจวจึงมีกะจิตกะใจสนใจสิ่งอื่นบ้าง

“เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?” เซี่ยชิงโจวถามลู่จื่ออวิ๋น “พวกเรานับว่าเป็นสหายที่ผ่านความเป็นความตายด้วยกันแล้ว ควรทำความรู้จักกันหน่อยหรือไม่?”

ลู่จื่ออวิ๋น “…”

นางคิดว่าฟ่านเหยี่ยน ‘ทำตัวคุ้นเคยเหมือนรู้จักกันมานาน’ มากพอแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะมีคนที่เป็นหนักกว่าเขาเสียอีก

“ท่านตรวจอาการให้นางด้วย” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยกับท่านหมอ

ลู่จื่ออวิ๋นกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณท่านซื่อจื่อ ทว่าข้าไม่เป็นไร”

“มือเจ้าเคล็ดแล้ว” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยเสียงเรียบ

ลู่จื่ออวิ๋นประหลาดใจ เมื่อลองขยับข้อมือดูก็รู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อยจริง ๆ

ทว่าความผิดปกตินี้แม้แต่ตัวนางเองยังไม่สังเกตเห็น

“เพียงแค่เคล็ดขัดยอกเท่านั้น ไม่ร้ายแรง” ท่านหมอตรวจดูอาการบาดเจ็บของลู่จื่ออวิ๋น จากนั้นจึงนำยาขวดหนึ่งออกมาจากหีบยา “ทายานี้สามครั้งต่อวัน สามวันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

เวลานี้ผู้ติดตามได้เข้ามาจากข้างนอก “นายท่าน ข้าน้อยไปตรวจดูแล้วขอรับ พบว่าเกือกม้าหลวม ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของคนขอรับ”

เซี่ยชิงโจวเหลือบมองลู่จื่ออวิ๋น “แม่นาง ถ้าอย่างนั้น ข้าให้คนไปส่งเจ้ากลับเป็นอย่างไร?”

“เมื่อครู่เจ้าชาด เอ่อ… ม้าตัวนั้นได้รับความตื่นตระหนก ข้าไปดูมันได้หรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม