สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 529

บทที่ 529 ความยากลำบากของหยางเจิง

บทที่ 529 ความยากลำบากของหยางเจิง

ท่านเจ้าหอสวียอมรับข้อเสนอแนะของลู่จื่ออวิ๋น

ลู่จื่ออวิ๋นเลือกศิษย์สองคนที่ปกติมีฝีมือไม่เลว และเหลือตำแห่งสุดท้ายไว้ให้หยางเจิง

อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยางเจิง นางไม่ได้มาทำงานเป็นเวลาสามวันติดต่อกันหลังจากลู่จื่ออวิ๋นกลับมา เมื่อฟังจากที่ศิษย์คนอื่น ๆ พูดกัน นางจึงได้รู้ว่าก่อนหน้าที่ตนจะกลับมา หยางเจิงไม่ได้มาทำงานเป็นเวลาสองวันแล้ว

“นี่คือที่ที่หยางเจิงอยู่หรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นมองเรือนชำรุดทรุดโทรมตรงหน้า แล้วหันกลับไปถามสวีมู่เวยศิษย์อีกคนที่พานางมาที่นี่

“ที่น่ะแหละ” สวีมู่เวยเอ่ย “มีครั้งหนึ่งข้าพบหยางเจิงบนถนนเส้นนี้ ข้าเห็นว่านางถือข้าวของมามากมาย จึงช่วยนางถือกลับมา ข้าจำได้ว่าเป็นที่นี่”

ลู่จื่ออวิ๋นเคาะประตู

“มาแล้ว ๆ”

สตรีซึ่งสวมใส่เสื้อผ้าที่มีรอยปะชุนผู้หนึ่งออกมาเปิดประตู

ใบหน้าของสตรีนางนั้นเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น เปลือกตาของนางตกทำให้ดูเศร้าหมอง เมื่อเห็นลู่จื่ออวิ๋นและสวีมู่เวย ร่างกายของนางพลันหดลงยิ่งกว่าเดิม เผยท่าทีราวกับผู้ต่ำต้อยที่ขลาดกลัวยามเห็นผู้มั่งมี

“พวกท่านมาหาใครหรือ?”

“พวกเรามาหาหยางเจิงเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นตอบ

“เจิงเอ๋อร์หรือ?…” สตรีนางนั้นเงยหน้าขึ้นมองลู่จื่ออวิ๋น “นางไม่สบาย ไม่อาจพบแขกได้”

“ป่วยหรือ? ท่านหมอว่าอย่างไรเจ้าคะ?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถามอีกครั้ง

สตรีนางนั้นหัวเราะอย่างฝืดเฝื่อน “คนอย่างพวกเราจะมีปัญญาไปหาท่านหมอได้อย่างไร? อีกไม่กี่วันนางก็ดีขึ้นเอง”

“พวกข้าเป็นสหายหยางเจิง ข้าอยากพบนาง” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ท่านน้า ให้พวกเราเข้าไปดูนางหน่อยได้หรือไม่?”

“นี่…”

“โธ่เอ๊ย แม่หยางเจิง ไม่ง่ายเลยที่นางจะมีสหายมาหา เจ้าจะห้ามไม่ให้ผู้อื่นเข้าไปได้อย่างไร?” เสียงสตรีคนหนึ่งดังขึ้น

จากนั้นก็มีเสียงคนอื่น ๆ ตามมาอีกมากมาย

แม่หยางเจิงเปิดประตูอย่างกระอักกระอ่วน แล้วเชิญทั้งสองคนเข้าไป

เพียงเท่านั้นเอง ลู่จื่ออวิ๋นจึงได้รู้ว่าภายในไม่ได้มีเพียงครอบครัวเดียว แต่มีหลายครอบครัวอาศัยอยู่รวมกัน คนที่พูดขึ้นเมื่อครู่กำลังซักผ้า ภายในสวนมีบ่อขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง สตรีนางนั้นกำลังง่วนอยู่กับการบิดผ้าปูเตียงเพื่อตาก

คนอื่น ๆ ล้วนยุ่งอยู่กับการงานของตน เสียงพูดคุยสนทนาดังขึ้นระลอกแล้วระลอกเล่า เมื่อลู่จื่ออวิ๋นและสวีมู่เวยเข้าไป สายตาคู่หนึ่งก็มาหยุดอยู่ที่ร่างของนาง

“เด็กดีของข้า เทพธิดาน้อยมาจากที่ใด?…”

“แม่นางน้อยผู้นี้หน้าตางดงามจริง ๆ เลย…”

“บิดามารดาแบบไหนกันที่คลอดนังหนูหน้าตาเช่นนี้ออกมาได้ หากนังหนูบ้านข้าเติบโตมาหน้าตาอย่างนี้ แม้แต่ดวงดาวบนฟ้า ข้าก็จะไปเอามาให้นาง”

ลู่จื่ออวิ๋นเดินเข้าไปในบ้านของหยางเจิงท่ามกลางสายตาชื่นชมของทุกคน

ทันทีที่เข้าไปในห้อง กลิ่นแปลก ๆ ก็ตีเข้ามาที่จมูกทันที

จากนั้นนางจึงเห็นสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างกระตือรือร้น

“ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นน้องชายน้องสาวหยางเจิงกระมัง?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาชอบทานอะไร จึงซื้อขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ มา ท่านแบ่งกันกับพวกเขาเถิด!”

“ขอบคุณ” แม่หยางเจิงรับห่อกระดาษจากลู่จื่ออวิ๋นไป “หยางเจิงอยู่ในห้องนี้ เข้ามาเถอะ”

ลู่จื่ออวิ๋นเห็นเพียงหยางเจิงนอนซมอยู่บนเตียง

“หยางเจิงตัวร้อนมาก” ลู่จื่ออวิ๋นสังเกตได้ว่ามีอย่างผิดปกติ จึงเอ่ยกับสวีมู่เวย “มู่เวย รบกวนเจ้าไปเชิญท่านหมอมาหน่อยได้หรือไม่?”

“ได้!” สวีมู่เวยวิ่งออกไปทันที

“นางไม่ได้บอบบางถึงเพียงนั้นหรอก” แม่หยางเจิงเอ่ย “คนอย่างพวกเราต้องจัดการกับโรคภัยไข้เจ็บด้วยตนเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หยางเจิงเป็นไข้เช่นนี้ เมื่อก่อนนางก็หายเอง”

“ที่บ้านมีน้ำร้อนหรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม “ข้าต้องเช็ดตัวให้นาง”