สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 530

บทที่ 530 ลู่อี้ได้เลื่อนขั้นแล้ว

บทที่ 530 ลู่อี้ได้เลื่อนขั้นแล้ว

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นกลับมาถึงบ้าน แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ก็หายลับไปแล้ว ทั่วทั้งโลกปกคลุมด้วยความมืดมิด

เสียงอึกทึกรวมไปถึงเสียงบุรุษพูดคุยสรวลเสเฮฮาดังมาจากข้างใน เสียงของเหล่าบุรุษดังเสียจนได้ยินมาแต่ไกลแล้ว

“ที่บ้านมีแขกหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถามพ่อบ้าน

พ่อบ้านกล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม “สหายร่วมงานมาร่วมแสดงความยินดีกับนายท่านขอรับ”

“แสดงความยินดีหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นยังไม่เข้าใจนัก

“นายท่านมีเรื่องน่ายินดีขอรับ คุณหนูเข้าไปก็จะทราบเอง” พ่อบ้านทำท่าทีมีเลศนัย

ลู่จื่ออวิ๋นไปหามู่ซืออวี่ก่อน บ่าวรับใช้กล่าวว่าท่านแม่กำลังรับรองแขก ฮูหยินหลายท่านก็มาที่นี่เช่นกัน

นางกำลังจะถามว่ามู่ซืออวี่อยู่ที่ใด มู่ซืออวี่ก็รู้ว่าลูกสาวกลับมาแล้วจึงสั่งให้ลู่จื่ออวิ๋นไปหาแล้วพาไปพบแขก

“จื่ออวิ๋น มานี่เร็วเข้า” ฮูหยินถานกวักมือเรียกด้วยรอยยิ้ม “นั่งตรงนี้…”

ลู่จื่ออวิ๋นทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ค้อมคำนับฮูหยินทุกท่านก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นจึงนั่งลงบนเก้าอี้ที่ฮูหยินถานเอ่ย

“ไม่พบเพียงไม่กี่วัน แม่นางน้อยขาวกว่าเดิมแล้วใช่หรือไม่?” ฮูหยินถานเอ่ยถาม

“มินับเป็นอันใด” มู่ซืออวี่เอ่ย “อาจเป็นเพราะหิมะละลายแล้ว อากาศหนาวขึ้นมากกว่าสองสามวันที่ผ่านมามาก อย่าว่าแต่ผิวที่ขาวซีดเลย ตอนนี้ตัวก็แข็งแล้ว”

“เหลวไหล ท่านเป็นแม่ประสาอะไรกัน?” ฮูหยินถานเอ่ย “ข้าเห็นอยู่ว่านางขาวขึ้นกว่าเดิม”

ลู่จื่ออวิ๋นยิ้มแย้มออกมา บางครั้งเปี่ยมเสน่ห์ บางครั้งสง่างาม บางครั้งก็ดูไร้เดียงสา

กระทั่งงานเลี้ยงจบลง มู่ซืออวี่ส่งฮูหยินทุกท่านกลับ ลู่อี้เองก็ส่งสหายร่วมงานเหล่านั้นกลับไปเช่นกัน ทว่าลู่จื่ออวิ๋นก็ยังไม่แม้แต่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตลอดทั้งงานเลี้ยง ฮูหยินถานแสดงท่าทีกระตือรือร้นยิ่งกว่าเมื่อก่อน ขณะที่ฮูหยินเจี่ยและเจี่ยหลิงหลงกลับไม่ได้เปลี่ยนไปมากมายนัก ทว่าในแววตาของพวกนางล้วนมีความยินดี คงจะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้น

“ท่านพี่…” ลู่จื่ออวิ๋นดึงชายเสื้อลู่ฉาวอวี่ “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

ลู่ฉาวอวี่ลดเสียงลงแล้วเอ่ยว่า “ท่านพ่อได้เลื่อนขั้นเป็นรองผู้บัญชาการแล้ว”

“เป็นขุนนางขั้นใดหรือ?”

“ขั้นสี่”

ลู่อี้ได้รับการเลื่อนขั้น สหายร่วมงานจึงมาแสดงความยินดี นับว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์อันดีแต่เนิ่น ๆ

ลู่เซวียนก็อยู่ที่นี่เช่นกัน

“ท่านพี่ ข้ากลับก่อนแล้ว” ลู่เซวียนเอ่ยกับลู่อี้ “มีเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ แต่ข้ากลับไม่รู้อะไรเลย ท่านเรียกข้ามาทานมื้อเย็น คราแรกข้าคิดว่าเป็นการรวมตัวในครอบครัวเสียอีก พรุ่งนี้น้องชายจะแสดงความยินดีชดเชยให้ ตอนนี้ท่านพี่เป็นรองผู้บัญชาการศาลต้าหลี่แล้ว นี่เป็นเรื่องมงคลใหญ่ จำต้องชดเชยให้ได้”

“เจ้าวางใจ ข้าจะไม่เกรงใจเจ้าอย่างแน่นอน” ลู่อี้เอ่ย “กลับดี ๆ ล่ะ”

“ท่านพ่อ…” ลู่จื่ออวิ๋นเดินมาหาพร้อมรอยยิ้ม “ท่านร้ายกาจยิ่งนัก!”

ลู่อี้ลูบลงบนศีรษะลู่จื่ออวิ๋นเบา ๆ “พ่อจะพยายามให้มากขึ้น สักวันหนึ่ง จะได้ไม่มีผู้ใดกล้ารังแกเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ของพวกเรา”