สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 533

บทที่ 533 ท่านพ่อ ท่านดีที่สุดแล้ว

บทที่ 533 ท่านพ่อ ท่านดีที่สุดแล้ว

ลู่อี้กลับมาจากข้างนอก ขณะที่เดินผ่านเรือนของลู่จื่ออวิ๋นก็พบว่าที่นั่นยังคงมีคนพูดคุยกันอยู่ด้านใน

เรือนทั้งหลังยังคงจุดไฟสว่างไสว ลู่จื่ออวิ๋นและบ่าวรับใช้สองสามคนกำลังทำบางอย่าง

เมื่อลู่อี้เข้ามาใกล้ พวกเขาก็ยังคงไม่รู้สึกตัว ความสนใจทั้งหมดจดจ่ออยู่ในบ่อตรงหน้า

“สีนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ?” ติงเซียงเอ่ยถามลู่จื่ออวิ๋น

สีหน้าของลู่จื่ออวิ๋นดูยุ่งยากใจ “ข้าเตรียมมันตามสิ่งที่เขียนในตำราแล้ว คงมิผิดกระมัง”

“ขออภัยที่บ่าวต้องเอ่ยบางอย่าง บ่าวรู้สึกว่ามีอะไรไม่ถูกต้องอยู่นะเจ้าคะ” ติงเซียงเอ่ย

“พวกเจ้าทำอะไรอยู่หรือ?” ลู่อี้เอ่ยปากถาม

บ่าวรับใช้แต่ละคนล้วนตกตะลึง เมื่อเห็นลู่อี้ แต่ละคนต่างก็คุกเข่าลงคำนับ

ลู่จื่ออวิ๋นดึงแขนของลู่อี้แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว”

“อืม เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือ?” ลู่อี้กวนน้ำในบ่อนั้นด้วยแท่งไม้ “ย้อมผ้าหรือ?”

“ใช่แล้ว กำลังย้อมผ้าเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “วันนี้พวกเราประสบปัญหาหนึ่งอย่าง”

“ลองเล่าให้ข้าฟังซิ”

“ท่านพ่อทำงานทุกวันก็เหน็ดเหนื่อยมากแล้ว เรื่องเล็กน้อยของลูกไม่จำเป็นต้องให้ท่านพ่อกังวลเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร เจ้าว่ามาเถิด” ลู่อี้กล่าว “พ่อไม่เหนื่อย อยากพูดคุยกับเจ้าเสียหน่อย”

“เช่นนั้นพวกเราเข้าไปคุยกันด้านใน…”

ลู่อี้ฟังลู่จื่ออวิ๋นบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ฟังอย่างไม่รู้จบ จึงได้รู้ว่าบุตรสาวยุ่งยากใจที่ใด

ขณะที่ลู่จื่ออวิ๋นอ้าปากหาวนั้นเอง ลู่อี้พลันลุกขึ้น “วันนี้พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อย ๆ เรียนรู้ไป ของอย่างนี้ไม่อาจสำเร็จได้ภายในวันเดียว”

ลู่จื่ออวิ๋นง่วงขึ้นมาแล้ว จึงทำตามที่บิดาเสนอ

อันที่จริงเมื่อผู้ดูแลเมิ่งรับ ‘งาน’ นี้มาก็ไม่ได้คิดว่าต้องเสร็จสิ้นรวดเร็วเพียงนั้น ฮูหยินจวนอู่อันโหวก็กล่าวว่านางไม่รีบร้อน เสร็จเมื่อใดค่อยส่งกลับไปเมื่อนั้น

ลู่จื่ออวิ๋นต้องการทำผ้าเช่นเดียวกับชุดกระโปรงของฮูหยินอู่อันโหวออกมา ส่วนชุดขี่ม้าของซื่อจื่อจวนอู่อันโหวนั้น เนื้อผ้าค่อนข้างคล้ายคลึงกับผ้าของฮูหยินอู่อันโหว หากทำวิธีนี้ออกมาได้สำเร็จ เช่นนั้นชุดขี่ม้าของซื่อจื่ออู่อันโหวย่อมได้รับการแก้ไขตามไปด้วย

เมื่อลู่อี้กลับมาถึงห้อง มู่ซืออวี่ก็ได้พักผ่อนไปแล้ว

เขาขึ้นไปบนเตียง

จากนั้นมู่ซืออวี่ก็โผเข้ามาหา นางกอดเอวของเขาเอาไว้แล้วเอ่ยขึ้น “ข้าส่งคนไปดูว่าท่านอยู่ที่ใด บ่าวรับใช้บอกว่าท่านอยู่ที่เรือนเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ ลูกสาวมีอันใดหรือ?”

“แม่นางน้อยของเราอยากเรียนวิธีการทำผ้าที่แปลกใหม่ชนิดหนึ่ง แต่นางไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงค่อนข้างหดหู่ใจทีเดียว” ลู่อี้เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร รีบนอนเถอะ!”

มู่ซืออวี่ซุกเข้าไปในอ้อมแขนเขา “กอดข้านอน…”

“มาสิ” ลู่อี้จูบลงบนหน้าผากภรรยา จากนั้นจึงกอดนางไว้ในอ้อมแขน

วันต่อมา ลู่จื่ออวิ๋นเรียนรู้ทักษะใหม่จากท่านเจ้าหอสวีก่อนเป็นอันดับแรก เมื่อนางออกมาจากห้องตำรา ทุกคนในห้องโถงล้วนมองนางด้วยสายตาแปลกประหลาด