สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 542

บทที่ 542 หลินอี้เจี๋ยถูกเนรเทศ

บทที่ 542 หลินอี้เจี๋ยถูกเนรเทศ

หลังจากผ่านความวุ่นวายโกลาหลตลอดหลายวันที่ผ่านมา คดีของหลินอี้เจี๋ยรองผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ก็ได้รับการตัดสินในที่สุด

เนื่องจากเรื่องนี้มีขุนนางศาลต้าหลี่เข้ามาเกี่ยวข้อง คดีนี้จึงมอบหมายให้หน่วยลับเป็นผู้ตัดสิน

หลินอี้เจี๋ยรองผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ได้รับการตัดสินให้เนรเทศ

เมื่อลู่อี้กลับมาจากไปปฏิบัติหน้าที่ข้างนอกและเห็นสหายร่วมงานพากันหลบตาเขาคนแล้วคนเล่า จึงหยุดพูดคุยและใช้สายตาแหลมคมคู่นั้นจ้องมองไปยังพวกเขา

เจี่ยงเฟิงหยางตบลงบนบ่าเขาเบา ๆ “ลำบากแล้ว เย็นนี้ไปดื่มด้วยกันสักสองสามจอกเป็นอย่างไร? หลายวันมานี้ทุกคนต่างรู้สึกไม่ดี เช่นนั้นไปดื่มด้วยกันหรือไม่?”

ลู่อี้ตอบเสียงเรียบ “ไม่ละ ข้ายังมีเรื่องต้องทำ”

“ฮูหยินของท่านคงไม่ใจแคบกระมัง?” เจี่ยงเฟิงหยางหัวเราะคิกคัก “ได้ยินมานานแล้วว่าท่านกลัวเมีย ที่แท้ก็เป็นความจริง!”

ลู่อี้มองเจี่ยงเฟิงหยางนิ่ง ๆ “ข้ามิน่าเกรงขามเท่าใต้เท้าเจี่ยงจริง ๆ”

เจี่ยงเฟิงหยางถอนมือกลับไป เอ่ยอย่างจนใจ “ท่านนี่ช่างไม่สนุกเอาเสียเลย ไม่ให้ความร่วมมือแม้แต่น้อย”

“วันนี้ข้าไปติดตามคดีหนึ่งมา หลังจากได้บันทึกคดีทั้งหมดมาแล้ว ข้าพบว่าคดีนั้นเป็นคดีเมื่อห้าปีที่แล้ว” ลู่อี้กล่าวด้วยท่าทีสุขุม “คดีจากห้าปีก่อนกลับถูกรื้อ อีกทั้งยังส่งมาที่ข้าอย่างพอดิบพอดี ไม่รู้ว่าสหายร่วมงานคนใดดูแลข้าดีเช่นนี้?”

“มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ? มีผู้ใดหละหลวมหรือไม่?” เจี่ยงเฟิงหยางเอ่ย “โธ่ ท่านเก่งกล้าสามารถเพียงนี้ แม้จะเป็นคดีจากห้าปีที่แล้วก็ต้องสามารถไขได้แน่นอน คนเก่งย่อมทำงานได้มากกว่า”

“แน่นอนว่าข้าไขคดีได้” ลู่อี้ไปเอาของที่ตนต้องการ จากนั้นจึงเดินออกไปอีกครั้ง “ดังนั้น… ข้าจึงมีเรื่องต้องทำ”

ทันทีที่ลู่อี้เดินจากไป ขุนนางคนอื่น ๆ พลันเข้ามารายล้อม

“รองผู้บัญชาการเจี่ยง พวกเราเล่นลูกไม้กับลู่อี้เช่นนี้ หากเขารู้เข้า เกรงว่าจะไม่มีผลดีอันใด”

“ลู่อี้รับตำแหน่งมานานเท่าใดกัน เหตุใดผู้ตัดสินคดีศาลต้าหลี่ถึงได้เป็นรองผู้บัญชาการศาลต้าหลี่เร็วเพียงนี้ พวกเจ้าเข้ารับตำแหน่งนานกว่าเขา พวกเจ้ายินยอมหรือ?” เจี่ยงเฟิงหยางถอนหายใจเบา ๆ “เดิมทีที่มาของเขาก็ไม่ยุติธรรมแล้ว ข้าเพียงแต่ตระเตรียมคดีให้เขาทำมากหน่อย เช่นนี้ ผู้อื่นจะได้ไม่กล่าวว่าเขาไม่คู่ควรกับตำแหน่ง”

ตอนที่ลู่อี้เพิ่งมา ทุกคนอยู่ในตำแหน่งเท่า ๆ กัน แน่นอนว่าพวกเขาย่อมรักษาความกลมเกลียวผิวเผินไว้ได้ ทว่าภายในระยะเวลาอันสั้น ลู่อี้กลับได้เลื่อนขั้นและมีผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคน ผู้อื่นที่เดิมทีฐานะเท่าเที่ยมกันจะยินดีรับคำสั่งจากเขาได้อย่างไร? เมื่อความสัมพันธ์กลมเกลียวผิวเผินพังทลายลงแล้ว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความริษยาจึงโผล่ออกมาจากหน้ากาก

เจี่ยเฉิงผิงไล่ตามลู่อี้ไป “ข้าจะไปกับท่าน”

ลู่อี้ค่อย ๆ ก้าวช้าลงแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านกลับไปเถอะ!”

“ไม่ได้ ข้าเป็นคนของท่าน ควรติดตามท่าน” เจี่ยเฉิงผิงเป็นเพียงคนเดียวในศาลต้าหลี่ที่ฟังคำสั่งของเขาอย่างไร้เงื่อนไข

ตอนนั้นที่ลู่อี้เพิ่งมา เขาก็เป็นคนแรกที่แสดงน้ำใจต่อลู่อี้เช่นกัน

“ข้าต้องไปเยี่ยมใต้เท้าหลินที่หน่วยลับ ท่านก็จะไปเช่นกันหรือ?” ลู่อี้กล่าว

“ใต้เท้าหลิน…” เจี่ยเฉิงผิงลังเลใจไปชั่วขณะ “เขาได้รับการตัดสินโทษแล้ว”

“ข้าทราบ ดังนั้นจึงต้องไปพบเขา อีกไม่กี่วันเขาจะถูกส่งตัวไปแล้ว นับแต่นั้นก็จะไม่ได้พบเขาอีกต่อไป” ลู่อี้เอ่ย “หากท่านไม่อยากไป ข้าไม่บังคับท่าน”

“ข้าไป! ข้าก็อยากพบใต้เท้าหลินเช่นกัน”

เจี่ยเฉิงผิงตามลู่อี้ไปที่หน่วยลับ

ทั่วทั้งหน่วยลับมีบรรยากาศน่าขนลุก ถึงแม้ศาลต้าหลี่จะพบเห็นคดีต่าง ๆ มามากมาย อย่างไรเสีย บรรยากาศเช่นนี้ก็ยังให้ความรู้สึกชวนหวาดผวา

“ใต้เท้าหลิน” ลู่อี้ยืนอยู่หน้าห้องขัง “ข้าและใต้เท้าเจี่ยมาพบท่าน”

ลู่อี้ไม่เพียงมาพบเขาเท่านั้น แต่ยังคงนำอาหารและสุรามาให้อีกหนึ่งตะกร้า

“อาหารกับสุราเหล่านี้ฮูหยินของข้าเตรียมเอง” ลู่อี้ไม่ได้โกหก มู่ซืออวี่เป็นคนส่งมาให้จริง ๆ เพียงแต่ส่งมาให้เขา ไม่ได้ส่งให้ใต้เท้าหลิน

“ฝีมือฮูหยินบ้านข้าไม่เลวเลยทีเดียว ใต้เท้าลองชิมเถิด” ลู่อี้เปิดตะกร้าออกและนำของข้างในออกมา