สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 541

บทที่ 541 เพื่อนบ้านฝั่งตรงข้าม

บทที่ 541 เพื่อนบ้านฝั่งตรงข้าม

ในตอนนั้นหร่วนฉีเป็นนักออกแบบมากพรสวรรค์ กับมู่ซืออวี่ก็นับได้ว่าเขาเป็น ‘วีรบุรุษร่วมทาง’ บัดนี้ ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ เปลี่ยนเจ้าของร้านคนใหม่ มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าเจ้าของร้านคนใหม่นี้เป็นมือสมัครเล่นหรือเป็นผู้เชี่ยวชาญ หลังจากลอบสังเกตได้ระยะหนึ่งแล้ว พบว่าเจ้าของร้านคนใหม่รับผิดชอบเพียงแค่การขายเท่านั้น ไม่เห็นเขาคิดอะไรแปลกใหม่ออกมา

อย่างไรก็ตาม การออกแบบของช่างฝีมือที่อยู่เบื้องหลัง ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ ยังคงเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน นับตั้งแต่พวกเขาปรากฏตัว ‘เรือนกรุ่นฝัน’ ก็ได้สูญเสียลูกค้าบางส่วนไป

“อาจารย์…” เฟิงเจิงเดินเข้ามาหา “วันนี้มีสองคำสั่งซื้อถูกยกเลิกขอรับ ข้าส่งคนไปสอบถามได้ความว่าลูกค้าสองรายนั้นถูก ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ แย่งชิงไปแล้วขอรับ”

“ไม่เป็นไร พวกเราไม่อาจเป็นเพียงรายใหญ่รายเดียวได้” มู่ซืออวี่เอ่ย “มีคู่แข่งก็ดีเช่นกัน พวกเจ้าจะได้ไม่ต้องยกหางชี้ฟ้า ไม่รู้สึกถึงความกดดันแม้แต่น้อย”

เฟิงเจิงรู้สึกว่าที่เจ้านายกล่าวนั้นมีเหตุผล ทว่าเขายังคงรู้สึกหดหู่ใจ อย่างไรเสีย ผู้ใดบ้างไม่ชมขอบเงินมาก ๆ เล่า?

“อาจารย์ เรือนพักร้อนนอกเมืองเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? ได้ยินว่าท่านตั้งใจจะออกแบบที่นั่นให้เป็นรีสอร์ต”

แม้เฟิงเจิงจะไม่รู้ว่า ‘รีสอร์ต’ คือสิ่งใด ทว่าเขาก็เข้าใจว่ามันเป็นกิจการใหญ่โต

“เสร็จไปกว่าครึ่งแล้ว ที่เหลืออีกครึ่งยังอยู่ระหว่างดำเนินการ” มู่ซืออวี่เอ่ย “หากเจ้าสนใจ ข้าจะให้ต้าชุนกลับมาสักระยะ แล้วให้เจ้าไปทำงานแทนเขา?”

“ช่างเถิด ข้าคุ้นชินกับการจัดการร้านแล้ว เดิมทีรีสอร์ตก็เป็นความรับผิดชอบของพี่ต้าชุน เหตุใดข้าต้องไปทำงานเขาให้เสร็จด้วยเล่า?”

“คิดอะไรน่ะ? หมู่นี้ต้าชุนเหนื่อยล้าเล็กน้อย ข้าเพียงแค่อยากให้เขากลับมาพักไม่กี่วัน เจ้าไปทำแทนเขาสองสามวัน ให้เขาได้พักระยะหนึ่งแล้วค่อยกลับมาเถิด”

ขณะมู่ซืออวี่พูดคุยกับเฟิงเจิงเสร็จก็เดินออกมาข้างนอกเตรียมตัวจะออกจากร้าน นางเหลียวไปเห็นแม่นางน้อยคนหนึ่งกำลังเลือกเก้าอี้

นางหยุดฝีเท้า มองดูแม่นางน้อยผู้นั้น

“อาจารย์ รู้จักหรือขอรับ?” เฟิงเจิงลดเสียงลง

มู่ซืออวี่โบกมือแล้วเอ่ยว่า “เจ้าไปทำงานของเจ้าเถิด”

แม่นางน้อยยืนอยู่ตรงหน้าเก้าอี้สองสามตัวด้วยความลังเล

มู่ซืออวี่เดินเข้าไปหา แล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “แม่นางต้องการซื้อเก้าอี้หรือ?”

เจียงอีเมิ่งเงยหน้าขึ้นก็เห็นสตรีรอยยิ้มงดงามผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้านาง

“ท่านเป็นผู้ดูแลที่นี่หรือ?” เจียงอีเมิ่งเอ่ย “ได้ยินว่าร้านพวกท่านมีเก้าอี้ที่ช่วยให้คนเอวไม่ดีลุกขึ้นได้ เป็นเก้าอี้แบบใดหรือ?”

มู่ซืออวี่ชี้ไปยังเก้าอี้ตัวหนึ่งในกอง

ทุกอย่างที่นี่มีป้ายราคากำกับ เจียงอีเมิ่งเห็นราคาของเก้าอี้ตัวนั้นได้ในแวบเดียว

“ข้าขอพบเถ้าแก่เนี้ยของพวกท่านได้หรือไม่?” เจียงอีเมิ่งหันกลับมาถามมู่ซืออวี่

“ต้องการต่อรองราคาหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

เจียงอีเมิ่งสั่นศีรษะ “ข้าอยากจะพูดคุยกับนางสักหน่อย ตอนนี้ในมือข้าไม่มีเงินมากมายเพียงนั้น จะขอใช้แรงงานของข้าแลกเปลี่ยนกับเก้าอี้ตัวนั้นได้หรือไม่?”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันราคามากน้อยเพียงใด?”

“เขียนไว้บนนั้นแล้ว สิบตำลึงเงิน”

“คนงานที่นี่ได้รับค่าแรงรายเดือนเพียงสองตำลึง”

“ข้ารู้จักเรือนกรุ่นฝัน สองตำลึงเงินที่ท่านเอ่ยถึงเป็นเพียงค่าแรงเบื้องต้น ที่นี่ยังมีระบบแบ่งรายได้เป็นสัดส่วนจากยอดขายอีกดัวย หากข้าขายได้มากก็จะยิ่งได้เงินมาก ข้ามั่นใจว่าข้าจะหาเงินจำนวนนี้ได้”

“น้ำเสียงของแม่นางน้อยค่อนข้างจริงจังทีเดียว” มู่ซืออวี่ยิ้มบาง ๆ “ข้ารู้สึกสงสัยเล็กน้อยแล้ว อยากรู้แล้วสิว่าเจ้าจะทำได้จริง ๆ หรือไม่ เช่นนั้นเจ้าก็รั้งอยู่ลองดูเถอะ!”

เจียงอีเมิ่งประหลาดใจระคนยินดี “จริงหรือ? แต่ ท่านคือ…”

“อืม ข้าเป็นเจ้าของที่นี่ ที่นี่ข้าพูดคำไหนเป็นคำนั้น” มู่ซืออวี่มองหญิงสาวตรงหน้า “เจ้าชื่อว่าอะไร?”

“ข้าน้อยแซ่เจียง นามว่าอีเมิ่งเจ้าค่ะ” เจียงอีเมิ่งเอ่ย “เจ้านายมอบโอกาสนี้ให้ข้า ข้าจะทำให้ท่านรู้ว่าท่านมองไม่ผิดเจ้าค่ะ”

มู่ซืออวี่ปล่อยเจียงอีเมิ่งให้เฟิงเจิงจัดการ

เฟิงเจิงคุ้นเคยกับเรื่องภายในร้านเป็นอย่างดี จึงจัดการมอบหมายงานให้เจียงอีเมิ่งทันที